18 ตุลาคม 2552 19:33 น.
ลุงเอง
หากมีใครถามฉันในวันนี้
ว่าท่านมีความสุขหรือทุกข์เข็น
ต้องขอบอกไม่ใช่เป็นประเด็น
เพียงได้เห็นเยาวชนเป็นคนดี
อันเหนื่อยกายหายได้เมื่อพักผ่อน
แม้ได้นอนเพียงตื่นชื่นสุขี
แต่บ้างครั้งเหนื่อยใจให้โศกี
ด้วยไม่มียาใดให้บรรเทา
4 ตุลาคม 2552 03:07 น.
ลุงเอง
* แต่งกลอนตอนตี่สาม เป็นนิยามรับวันใหม่
อรุณที่สดใส ออกพรรษากาลมาเวียน
ครบถ้วนด้วยไตรมาส เตรียมอาหารพร้อมเครื่องเคียง
กระวีกระวาดเตรียม ไม่เอนเอียในศรัทธา
* วันเพ็ญสิบห้าค่ำ สิ้นเดือนสิบมิกังขา
ทายกทายิกา ต่างมุ่งหน้ามาอาราม
ตักบาตรทำบุญสร้าง เสริมศรัทธาบารมี
ศีลสัตย์รักษาดี ครบสามมีภาวนา
* ตั้งจิตเ็ป็นกุศล มิ่่งมงคลธรรมรักษา
รับฟังเทศนา เป็นบุญญาบารมี
เร่งสร้างคุณความดี ณ วันนี้ ไม่ผัดผ่อน
ไม่รู้วันม้วยมร ก่อนทับนอนปฐพี
* ฟังเทศมหาชาติ เวสสันดรราชสุขี
ในทานบารมี ก่อนมาสุดพุทธองค์
ไม่ยึดไม่ใหลหลง ด้วยมุ่งตรงโพธิญาณ
หนึ่งพันประมวลความ สาส์นใบลานในคัมภีร์
28 กันยายน 2552 08:14 น.
ลุงเอง
* เมื่อแรกพบสบตาพาใจหวั่น
ดุจว่าฉันต้องมนต์ให้หลงใหล
กลับมาเพ้อคิดถึงเธอร่ำไป
ต้องถามใจเหตุใดให้ประวิง
* เป็นสำนวนวัยรุ่นครุ่นเรื่องรัก
มองวงพักตร์อยากทักถามทุกสิ่ง
ว่าที่เธอเพ้อพร่ำนั้นรักจริง
หรือหลงสิ่งกามาพาตรมตรอม
26 กันยายน 2552 10:55 น.
ลุงเอง
* วันวันมีแต่เรื่องให้เปลืองหมอง
ต้องคอยตรองมองหาสาเหตุแก้
มีอยู่บ้างบางวันนึกท้อแท้
เพียงแต่ไม่ยอมแพ้พ่ายเหนื่อยใจ
* คนหมู่มากหลากเรื่องเครื่องพิสูจน์
ผิดหรือถูกแยกแยะแนะแก้ไข
สิ่งใดผิดปกปิดเรื่องลามใหญ่
ต้องใช้ใจเด็ดขาดปราบชนพาล
* จะว่าใหญ่ก็ใช่ในตำแหน่ง
จะว่าเล็กแหล่งชนคนไหว้กราบ
อยู่ตรงกลางอย่างฉันใช่ชื่นบาน
ทั่วเขตคามถามทักรู้จักเรา
* ตัดสินผิดด้วยพินิจจิตหมองม่น
ตัดสินชนด้วยพินิจมิขลาดเขลา
ตัดสินแล้วยอมรับในคำเรา
ตัดสินไปในคำนั้นเป็นนาย
25 กันยายน 2552 16:01 น.
ลุงเอง
เป็นมนุษย์ หรือ เป็นคน
..เป็นมนุษย์ เป็นได้ เพราะใจสูง
เหมือนหนึ่งยูง มีดี ที่แววขน
ถ้าใจต่ำ เป็นได้ แต่เพียงคน
ย่อมเสียที ที่ตน ได้เกิดมา
ใจสะอาด ใจสว่าง ใจสงบ
ถ้ามีครบ ควรเรียก มนุสสา
เพราะทำถูก พูดถูก ทุกเวลา
เปรมปรีดา คืนวัน ศุขสันติ์จริง
ใจสกปรก มึดมัว และร้อนเร่า
ใครมีเข้า ควรเรียก ว่าผีสิง
เพราะพูดผิด ทำผิด จิตประวิง
แต่ในสิ่ง นำตัว กลั้วอบาย
คิดดูเถิด ถ้าใครไม่อยากตก
จงรีบยก ใจตน รีบขวนขวาย
ให้ใจสูง เสียได้ ก่อนตัวตาย
ก็สมหมาย ที่เกิดมา อย่าเชือนเอยฯ....
เขียนโดย พระศุภชัย
หน้าส่วนตัว
1657
