บทกลอนสอนใจ

ลุงรอง

อยู่อย่างสูง  เกินไป  ใหญ่เกินเหตุ
มองคนต่ำ  เพียงเศษ  ธุลีผง
ยามสิ้นคอน  นอนอาศัย สิ้นไพรพง
จำต้องลง เดินดินหา  คนปรานี
          เปรียบชีวิต  คนเป็น  เฉกเส้นด้าย
          ที่ขึงสาย  ซอไว้  ใช้ดีดสี
          แม้นตึงหย่อน  เกินไป  ไม่พอดี
          เสียงดนตรี  คงคลาดเคลื่อน  เหมือนชีวิต
เปรียบดนตรี  ที่บรรเลง  เพลงประสาน
บทขับขาน  ซาบซึ้ง  ติดตรึงจิต
มีน้ำใจ ให้แก่กัน  ด้วยฉันท์มิตร
ดั่งเพลงฮิต  ดังได้  ไม่ต้องคุย
          จะใหญ่โต  สูงตั้ง  ดังต้นไม้
          หากสิ้นดิน  ถิ่นอาศัย  ไร้น้ำปุ๋ย
          ใบคงหล่น  ต้นคอด  ยอดกระจุย
          ป่นเป็นผุย  ยุ่ยเป็นผง  มิยงยืน
                             อาจารย์ฐปกรณ์  โสธนะ
                                             ระยอง