18 เมษายน 2549 09:38 น.
ลุงรอง
อกตัญญู มิรู้คุณ เคยหนุนให้
ลืมน้ำใจ เจตน์จำนง เคยสงสาร
เห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ ในสันดาน
ลืมกะลา ลืมจาน เคยร่านเลีย
ใหม่ใหม่มา น่าคบ จบหัวไหว้
เก็บลายซุก ซ่อนไว้ ไม่เสื่อมเสีย
รู้ถ่อมตน สอพลอ อยู่คลอเคลีย
ที่ดีเชียร์ ที่ชั่วชัง อย่างตั้งใจ
โบราณพร่ำ คำเน้น เล่นกับหมา
จะนำพา หมากำเริบ เมื่อเติบใหญ่
" เล่นกับหมา หมาเลียปาก" ขอฝากไว้
จะคบใคร จงใฝ่รู้ ดูให้ดี
คนหน้าไหว้ หลังหลอก ทำกลอกกลิ้ง
ทำทุกสิ่ง เห็นแก่ตัว ชั่วบัดสี
ระวังคน สันดานหมา อย่าอารีย์
พอได้ที มันเลียปาก อยากถีบนัก
ลุงรอง
๑๘ เมษา. ๔๙
1 มีนาคม 2549 11:28 น.
ลุงรอง
นี่หรือครู
ภาคสวรรค์
คือ ปูชนียบุคคล
เปี่ยม ล้น คุณค่า มหาศาล
ยิ่งใหญ่เปรียบ เทียบจักรวาล ก่องตระการ ปานทิพย์มณี
ยิบยิบ กระพริบพร่าง ส่องสว่าง พร่างแสงสี
เปี่ยมบุญฤทธิ์ ปิ่นเมธี ดุจดารา เปล่งประกาย ขจายขจร
คุณธรรม ร้อยความดี เฉิดฉวีปานเทพสโมสร
ศิษย์ก้มประนมกร เปรียบผืนฟ้า ค่าของครู
ภาคมนุษย์
ครั้นพอมันยิ่งใหญ่ มันย่ามใจ มันหยามหลู่
มันลืมคนอุ้มชู ให้มันรู้ มันคิด อ่านเป็น
มันลืมตัวลืมตน ที่มันกลายเป็นคนอย่างที่เห็น
ได้ดีมีเส้นเอ็น ลืมกำพืด ยืดคอชู
มันหยามเกียรติยศศักดิ์ศรี
บุพการี ยังหยามหลู่
ควรเรียกมันว่า ไอ้อกตัญญู มันเอา ครู มาย่ำยี
นายทุน หนุนขึ้นหิ้ง เอา ค่าครูฉีกทิ้งน่าบัดสี
เทียบค่า ตามาตามี ที่โมเมมั่วการเมือง
การศึกษาทำปกปิด เอาเศรษฐกิจ วางเขื่อง
นายทุน หนุนรุ่งเรือง คนทั้งชาติ ขาดการแล
ครูสอนไม่พอสอน กี่อ้อนวอน มันไม่แยแส
จริยธรรม คนย่ำแย่ เพราะมัวแต่หลงเทคโนโลยี
ภาคนรก
ครูต้องปกครองครู ผู้รู้กับผู้รู้รู้หน้าที่
รู้กตัญญูกตเวที จะเอาใครให้เป็นนาย
ประชาธิปไตยยังไกลลิบ เกียรติยศครูถูกถีบ พาฉิบหาย
ครูแยกแตกกระจาย แปดพันรัฐ อนาถนัก
เมืองไทยมีรัฐเดียว ช่างโง่จริงเจียวไม่รู้จัก
พูดพร่ำทำทึกทัก ผิดกฎหมายยัง ถ่ายโอน
คิดว่าครูโง่หรือ มาแย่งยื้อเปลี่ยนหัวโขน
ขอกู่ก้องร้องตะโกน จะหยัดสู้...เพื่อครูไทย
ภาคอเวจี
มันเดินตามฝรั่ง มันหวังความยิ่งใหญ่
มันลืมปรัชญาการศึกษาไทย มันลืมได้ แม้พระคุณของครู
เพี้ยง....ให้มันฉิบหาย มันเห็นครูเป็นควายใจหยามหลู่
ให้ย่อยให้ยับดับต่อหน้า.....วิญญาณครู ตกนรกลงสู่..........อเวจี
ลุงรอง/๑๖มกราคม ๒๕๔๙
23 กุมภาพันธ์ 2549 11:53 น.
ลุงรอง
อยู่อย่างสูง เกินไป ใหญ่เกินเหตุ
มองคนต่ำ เพียงเศษ ธุลีผง
ยามสิ้นคอน นอนอาศัย สิ้นไพรพง
จำต้องลง เดินดินหา คนปรานี
เปรียบชีวิต คนเป็น เฉกเส้นด้าย
ที่ขึงสาย ซอไว้ ใช้ดีดสี
แม้นตึงหย่อน เกินไป ไม่พอดี
เสียงดนตรี คงคลาดเคลื่อน เหมือนชีวิต
เปรียบดนตรี ที่บรรเลง เพลงประสาน
บทขับขาน ซาบซึ้ง ติดตรึงจิต
มีน้ำใจ ให้แก่กัน ด้วยฉันท์มิตร
ดั่งเพลงฮิต ดังได้ ไม่ต้องคุย
จะใหญ่โต สูงตั้ง ดังต้นไม้
หากสิ้นดิน ถิ่นอาศัย ไร้น้ำปุ๋ย
ใบคงหล่น ต้นคอด ยอดกระจุย
ป่นเป็นผุย ยุ่ยเป็นผง มิยงยืน
อาจารย์ฐปกรณ์ โสธนะ
ระยอง
หน้าส่วนตัว
2702
