29 กรกฎาคม 2548 09:11 น.
ลุงยุทธอมก๋อย
...มองทะเล มองฟ้า แล้วพาเศร้า
โอ้ตัวเรานี้หนาเฝ้ากำสรวล
คนบนเขา ส่งเสียงเที่ยวคร่ำครวญ
ชวนให้หวลรำลึกถึงวันวาน
...ใช่ว่าท่านคนเดียวที่เปลี่ยวจิต
ไร้ญาติมิตรเพื่อนฝูงไม่มุ่งหา
คนชายฝั่งนั่งคอยนับจับเวลา
อนิจาเฝ้าเพ้อฝันเพียงลมลม
...ดวงตะวันลาลับจากขอบฟ้า
สนทยามาแทนที่ให้สับสน
มองทิวเขา มองยอดไม้ ไร้ผู้คน
ทั้งสกลคงมีเราเที่ยวเฝ้าคอย
...เหลียวมองคลื่น มองทะเล เงียบสงบ
คงรันทดเหมือนตัวเรานั่นเชียวหนอ
นั่งนับวัน นับคืน ที่เฝ้ารอ
ใจทดท้อ ถดถอย...ไม่เป็นกระบวน
28 กรกฎาคม 2548 16:20 น.
ลุงยุทธอมก๋อย
........ขับรถผ่าน ขุนเขา ลำเนาไพร
ป่าสูงใหญ่ ไม้ร่มรื่น ผืนน้ำไหล
น้ำตกสูง แตกกระจาย หายลงไป
สู่บึงใหญ่ ในนที มีแต่ปลา
.......กระต่ายป่า กระโดดออก มาบอกว่า
ช้างหมีหมา กากับนก พาผกผิน
ตัวชะมด เดินอิ่งอ้อย คล้อยตามลิง
เหล่าเสือสิงห์ ลิงทะโมน กระโจนตาม
......นกดุเหว่า เร่าร้อง เซ็งซ้องแซ่
กับกระแต แลกระรอก ซอกไซร้ทั่ว
ช้างตัวใหญ่ เยื้องย่าง ให้น่ากลัว
ต่างกับวัว ได้แต่มอง จ้องทางเรา
.....ป่าอมก๋อย ยามนี้ มีแต่สัตว์
น้ำไหลหลัด ไม้ผลัดใบ ให้ลมฝน
คนอมก๋อย ยามนี้ มีแต่ปลง
เพราะว่าคน เมืองบางกอก ไม่บอกลา
26 กรกฎาคม 2548 19:23 น.
ลุงยุทธอมก๋อย
......เห็นวจี พี่น้อง ผองให้คิด
เหล่ามวลมิตร ชิดใกล้ ใจใฝ่หา
บอกคำกล่าว เอ่ยคำ ย้ำวาจา
ทวงสัญญา เมื่อไหร่ จะได้เจอ
......วานคนกรุง ช่วยกำหนด จดคำแจ้ง
ว่าออกแล้ง จะพบกัน ฉันท์เพื่อนฝูง
นี่ก็ฝน ลืมสัญญา หรือคนกรุง
คงแต่มุ่ง แต่ทำงาน เลยคร้านกัน
......คนบนดอย คอยนาน มันพาลเบื่อ
ไม่อยากเชื่อ อีกแล้ว แก้วเกลอเอ๋ย
อยากพบเพื่อน พบพี่ เหมือนเช่นเคย
โอ้อกเอ๋ย ได้แต่ฝัน พลันมลาย
......สายลมผ่าน พาสายหมอก มาหยอกเย้า
ฝนกระเซ้า ตกกระเซ็น เป็นกระสาย
เราคนดอย ได้แต่รอ กระวนกระวาย
น่าใจหาย เพื่อนไม่มอง ฉันหมองเอย
19 กรกฎาคม 2548 08:39 น.
ลุงยุทธอมก๋อย
......มองจันทรา ส่องสกาว คู่ดาวหมู่
ช่างอดสู ตัวของเรา ที่เศร้าหมอง
บอกกับจันทร์ ว่าวันนี้ ใจไม่พอง
เพราะนวลน้อง ไม่ส่งข่าว เจ้าอยู่ใย
.......สกุณา พร่ำร่ำร้อง เหมือนบอกว่า
โอ้พี่ยา อย่าท้อถอย จงคอยก่อน
ณ..วันนี้ ใจน้องรัก อาจคลายคลอน
หรืองามงอน มีรักใหม่ จึงไม่โทร
......จิ้งหรีดแดง แผดเสียงร้อง ก้องดังโสต
เหมือนกับโกรธ แทนตัวพี่ ไม่ดีหนา
เพราะไม่รู้ ว่าตัวเจ้า ไม่โทรมา
อาจเวลา ไม่มีว่าง ช่างเข้าใจ
......หมาสองตัว เห่าโหยหอน บนดอนสูง
ช่วยพยุง ความว้าเหว่ ร่อนเร่หา
ป่านฉะนี้ เจ้างามงอน คงนิทรา
แต่ตัวข้าฯ หลับไม่ลง เพราะหลงคอย
18 กรกฎาคม 2548 10:07 น.
ลุงยุทธอมก๋อย
.........อยู่แดนไกล ในหุบเขา เฝ้าคิดถึง
ใครคนหนึ่ง ที่อยู่กรุง มุ่งไปหา
แต่โอ้หนอ โอ้ดวงใจ ให้พลัดพรา
มีน้ำตา เป็นเพื่อนปลอบ ขอบใจจริง
........ยามฟ้ามึด ดวงใจหม่น คนยิ่งเศร้า
ยามกุเหว่า พร่ำร้องเรียก เพรียกหวลหา
ยามแสงจันทร์ โผล่ขึ้นขอบ นอกนภา
ยามนี้หนา แสนห่อเหี่ยว เที่ยวหาเธอ
.......สุริยา ลาลับแล้ว โอ้แก้วจ๋า
มองฟากฟ้า แสนมืดมิด พาจิตหมอง
คิดถึงนะ คิดถึงเจ้า ได้แต่มอง
ให้แสงส่อง ดวงนภา หาแต่เธอ
.......มองข้างหน้า เห็นแต่เขา เราท้อแท้
ไม่มีแม้ เงาของเธอ ที่เฟ้อหา
ต้องข่มตา ข่มหทัย ยามนิทรา
เมื่อไหร่หนา จะได้เจอ เฝ้าเพ้อเอย
หน้าส่วนตัว
1333
