5 กันยายน 2554 23:15 น.
ลิลิต
โอ้ยอดรัก คนดี ของพี่เอ๋ย
เมื่อก่อนเคย เคียงคู่ ดูสุขสันต์
จากโคนรุ้ง เนินไสล ทั่วไพรพรรณ
มาแปรผัน พลัดพราก จากกันไกล
จากวนา สู่นาคร บินร่อนเร่
ข้ามทะเล สุดหล้า ขอบฟ้าใส
ขอกลับคืน รังรัก เพื่อพักใจ
ถึงผิดไป ขอยอดหญิง อย่าชิงชัง
เคยหวานชื่น คืนวัน ที่ผันผ่าน
มันเนิ่นนาน พล่านถวิล เกือบสิ้นหวัง
แสนเหนื่อยหน่าย หน่วงหนัก จนรักพัง
เปรียบเหมือนดัง ดั้นด้น บนยอดดอย
โอ้ยอดรัก คนดี ฟังพี่เอ่ย
ถึงแม้เคย บินจากฝูง สูงสุดสอย
เพราะวิหค ปีกหัก รักหลุดลอย
เจ้านกน้อย ต้องขมขื่น....ขอคืนรัง..
15 เมษายน 2553 09:27 น.
ลิลิต
ตะวันลับขับเคลื่อนเลื่อนลอยต่ำ
เมื่อเย็นย่ำค่ำลงคงเงียบเหงา
ต้องพลัดพรากจากถิ่นแผ่นดินเนาว์
ทิ้งรักเก่าบ้านเกิดกำเนิดกาล
อยู่ในเมืองวุ่นวายหลายชีวิต
พรหมลิขิตขีดฆ่าน่าสงสาร
เสมือนหมดเชื้อไฟใจร้าวราน
ต้องหนีพล่านหลีกพ้นฉันคนเลว
มองท้องฟ้าไร้ดาวเศร้าหมองหม่น
คล้ายกับคนถูกทิ้งดำดิ่งเหว
อกร้อนรุ่มร้าวใจดั่งไฟเปลว
เพราะแหลกเหลวผิดหลง...ถูกลงทัณฑ์
ครอบครัวต้องแตกแยกสาแหรกขาด
เหมือนไร้ญาติขาดมิตรช่วยคิดฝัน
คนประณามหยามเหยียดรังเกียจกัน
คิดถึงมันขึ้นมาน้ำตาคลอ
เฝ้าปลอบใจตัวเองวังเวงนัก
มีคนรักและเข้าใจ บ้างไหมหนอ
หรือมีแต่แค่หวังมานั่งรอ
แบมือขอทรัพย์สิน แล้วบินไกล
พอดูใบดูราก ยังอยากชนะ
ไม่คิดจะยอมแพ้เลิกแถไถ
ตั้งสี่หมื่นกว่าล้าน มันบานตะไท
คิดเมื่อไหร่ ใจยังฮึด ตะพึดตะพือ
จึงขอดิ้นปลิ้นเปลือกเฮือกสุดท้าย
เห็นคนตายกลับดีใจ ทำไมหรือ
วานสามเกลอพูดเพ้อพร่ำให้ร่ำลือ
ช่วยแย่งยื้อ จนย่อยยับ..... อยากกลับบ้าน
................................................
26 กรกฎาคม 2552 21:26 น.
ลิลิต
เพิ่งฟื้น จากไข้ ไม่หายขาด
โรคระบาด กันหนัก เชื้อหมักหมม
หมอให้มา พักผ่อน นั่งนอนซม
ร้าวระบม ร่ำร้อง เกินป้องกัน
ไข้หวัดใหญ่ สายพันธุ์ใหม่ สองพันเก้า
ผู้คนเศร้า เฝ้าวิโยค ต้องโศกศัลย์
เจ็บป่วย ล้มตาย เป็นรายวัน
มีคำขวัญ ท่องไว้ ให้ทำตาม
กินร้อน ช้อนกลาง ล้างมือบ่อย
เร่งกันหน่อย ช่วยตัวเอง นึกเกรงขาม
ถ้าเจ็บคอ มีไข้ หรือไอจาม
ก็ต้องหาม ส่งทันที อย่ารีรอ
สวมหน้ากาก อนามัย ให้เคร่งครัด
ถ้าเป็นหวัด รีบรักษา ไปหาหมอ
ไข้สูง สองวัน นั้นเกินพอ
ต้องไปขอ คัดกรอง มิต้องกลัว
ไข้หวัดใหม่ สายพันธุ์เก่า กลับเร้ารุ่ม
เชื้อมารุม ร้าวรวด ทำปวดหัว
อาการไอ ใจสั่น ครั่นเนื้อตัว
ลุกลามทั่ว มัวหมอง ไตร่ตรองดู
หนักยิ่งกว่า สายพันธุ์ใหม่ สองพันเก้า
เพราะใจเศร้า สั่นระรัว ถึงหัวหู
อาการ จาม ปวดใจ ไอ เลิฟ ยู
ทามิฟลู ยาป้องกัน ไม่บรรเทา
หน้ากาก อนามัย ก็ใส่แล้ว
ยังไม่แคล้ว ติดเชื้อ ต้องเชื่อเขา
แค่สบตา จับจ้อง เพียงสองเรา
เชื้อยังเข้า คุกคาม ตามติดมา
คงรักษา ไม่หาย ใจช้ำชอก
เพราะเธอบอก จบกัน เลิกฝันหา
อาการจึง ทรุดหนัก รักโรยรา
มันหนักหนา สาหัส......ไข้หวัดใจ
12 กรกฎาคม 2552 14:32 น.
ลิลิต
เขาและเธอ เจอกัน เมื่อวันก่อน
กลางกรุงเทพ มหานคร ตอนครึ้มฝน
ดึงเธอแนบ แอบร่าง อย่างกังวล
เพื่อหลีกพ้น คนพลุกพล่าน ผ่านไปมา
เป็นบุพเพ สันนิวาส มิคาดคิด
จึงสนิท สนมกัน สุขหรรษา
ผิวเธอขาว สาวใส สองนัยน์ตา
หวานซู่ซ่า สวยซึ้ง ติดตรึงทรวง
รักซึมซาบ ปลาบปลื้ม รสดื่มด่ำ
ทุกเช้าค่ำ จูงแขน สุดแหนหวง
ต่างคำมั่น สัญญา ว่าไม่ลวง
คอยเป็นห่วง หวงเจ้า เฝ้าเกาะกุม
ทำงานร่วม มือกัน เป็นมั่นเหมาะ
เสียงเธอเพราะ มากมาย เก่งหลายขุม
อนุสาวรีย์ชัย สมรภูมิ
คนเป็นกลุ่ม เดินผ่าน งานล้นมือ
ถึงเป็นแค่ นักดนตรี เพื่อชีวิต
ไม่มีสิทธิ์ จะคิดฝัน เช่นนั้นหรือ
จะเป็นช้าง เท้าหน้า คอยหารือ
เก็บเงินซื้อ ห้องหอ ใช่รอนาน
หวังเก็บเงิน เก็บทอง ซื้อของหมั้น
จะมีขัน ของตัวเอง ร้องเพลงหวาน
จะมีขา เทียมใหม่ เพื่อใช้งาน
ร่วมสืบสาน ตำนานรัก คอยถักทอ
มีสลึง พึงบรรจบ ให้ครบบาท
ถ้ามันขาด สิ่งของ เราต้องขอ
เขาขาดขา เธอตาบอด ร่วมกอดคอ
มาเข้าหอ ร่วมห้อง เถอะน้องรัก...
4 กรกฎาคม 2552 17:21 น.
ลิลิต
หากจะหยุด เยื่อใย ใช่เรื่องยาก
พี่ไม่อยาก ยัดเยียด หรือเหยียดหยาม
พอเธอยิ้ม ยวนยั่ว ทุกชั่วยาม
เจ้าก็ย่าม ยื้อยุด ไร้จุดยืน
บอกให้เข้า ไปแข่ง เพื่อแข็งข้อ
เจ้าก็ขอ ค้านคัด ทำขัดขืน
พี่นั้นเคย เตือนคำ ทุกค่ำคืน
เจ้าขมขื่น ขึงขัง มิฟังคำ
เจ้าอิงแนบ แอบหนุน อบอุ่นนัก
ด้วยแน่นหนัก รักเนื้อนิ่ม จนอิ่มหนำ
เหตุไฉน ใยหนี พี่แนะนำ
เขากระหน่ำ หน่ายแหนง แย่งน้องนาง
รักสามเส้า เฝ้าซุก จึงทุกข์ซ้อน
เจ้าหลบซ่อน มรสุม รุมสะสาง
พี่สอนสั่ง ก็ฟังซะ กระเทือนซาง
รักที่สร้าง จึงสิ้นสุด และทรุดโทรม
เจ้าโหยหวน ครวญหา พาหดหู่
ถ้าฟังหู ไว้หู ดูหักโหม
จึงร้องไห้ โฮโฮ ต้องโกโฮม
หยิบผ้าห่ม ขึ้นห้อง ร่ำร้องฮือ
พอความรัก โรยรา ก็หาเรื่อง
เคยรุ่งเรือง กลับร้อนรน ทนได้หรือ
ทำดื้อรั้น เริงร่า ไม่หารือ
จนถูกรื้อ ทิ้งร้าง ช่างร้าวรอน
เมื่อเถ้าถ่าน ก้นกระทะ มันปะทุ
ไหม้วัตถุ ลามทั่ว กลัวลืมถอน
ถ่านเก่าที่ ถามถึง จึงอาทร
ถ่านใหม่ท่อน ถูกกระทั้น ตัวสั่นเทา
เจ้าแพ้เล่ห์ ลับล่วง ถูกลวงหลอก
ปูคราบลอก ปอกลื่น พาขึ้นเหลา
น้ำตาหลั่ง ล้นไหล ไม่ทุเลา
พี่เตือนแล้ว เตือนเล่า. “ ใจ ” เจ้าลืม...
หน้าส่วนตัว
2563
