28 กรกฎาคม 2550 10:16 น.
ลิขิตใจ
กาหลงบุษบงหอม
เสาวรสล้อมหอมเหลือหลาย
พยอมหอมติดกาย
สายหยุดสายหายกลิ่นโชย
เกดแก้วนั้นอีกหนอ
กลิ่นเคล้าคลอไม่จางหาย
กลิ่นเจ้าลอยไปไกล
กลางพงษ์ไพรยังได้เชย
ช้องนางม่วงสวยสด
กลีบบางบดใด้ชำง่าย
ยี่โถสีสดใส
ช่างถูกใจใครหลายคน
กระทิงเจ้าต้นใหญ่
เด่นกลางไพรได้พักเอน
กระดังงาจำปาเทศ
เหมือนได้เห็นแดนสวรรค์
กล้วยไม้หลายอำพัน
ออกช่องามละลานตา
กรรณิการ์ออกดอกขาว
แสดแซมยาวก้านงามหลาย
กลิ่นเจ้าช่างยวนใจ
หอมละไมให้ลุ่มหลง
กลิ่นอายของบุษบง
ให้คิดถึงเจ้านงค์คราญ......
ลิขิตใจ
25 กรกฎาคม 2550 15:10 น.
ลิขิตใจ
เพียงแค่อยากเห็นหน้าก่อนลาจาก
เพียงแค่อยากเห็นพักตร์ก่อนจากหาย
คิดถึงอยู่เพียงแต่เธอไม่วางวาย
แม้นหากตายจากกันก็ฝังใจ
ยังมีใจของเรานั้นยังอยู่
ยังเฝ้าดูนวลน้องผ่องสมัย
วิญญาพี่อยู่กับน้องประคองกาย
ไม่ห่างหายไกลเจ้าเหมือนกายา
เจ้าอยู่ไหนพี่อยู่นั่นไม่เคยห่าง
ไม่เคยร้างจากไปไกลจอมขวัญ
พี่ยังรักคิดถึงเจ้าทุกคืนวัน
ไม่อาจผันเปลี่ยนแปลงไปตามกาล
เวลานั้นหมุนไปไม่หวนกลับ
ไม่อาจนับวันย้อนคืนถอยหลังได้
แม้นว่าเจ้าเคืองพี่เรื่องอันใด
บอกจากใจพี่ห่วงใยเจ้าอยู่ทุกวัน
พี่ต้องทำอย่างไรจึงจะหายโกรธ
ไม่คิดโทษเจ้าดอกนะจอมขวัญ
พี่จะรอวันที่เจ้าเห็นใจกัน
ถึงวันนั้นคงสุขสมกับแก้วตา
พี่รักเจ้ามากมายเจ้าก้รู้
ไม่มีผู้ใดที่จะมาแทนเจ้าได้
เจ้ารักพี่พี่ก็รู้อยู่แก่ใจ
แม้นเราตายจากกัน
แม้นเราตายจากกัน
รักนั้น....ยัง..นิรัน..ดร
19 กรกฎาคม 2550 13:57 น.
ลิขิตใจ
เป็นความรักหรือความชังใครตัดสิน
เป็นมลทินหรือความดีมีที่ไหน
เป็นความรักที่มักมากหรือจากใจ
สุขสมหวังเป็นยังไงไม่รู้เลย
มาเจอเธอที่ตรงใจฉันทุกอย่าง
ป้อนคำหวานมาทำให้ฉันหลง
แต่ว่าเธอเห็นฉันเคลิ้มอย่าทะนง
มันไม่สมดังใจเธอหรอกกานดา
หากเธอรักเราจริงต้องพิสูจน์
อย่ามีแค่เพียงคำพูดที่หวานหู
อย่ามาทำให้ฉันเดาเฝ้าแต่ดู
อยากรู้ใจเธอมั่นดังใจฉันไหมเธอ
หากเธอมั่นใจในฉันต้องพิสูจน์
อย่าให้คนอื่นดูถูกมองหยามเหยียด
แค่เพียงเธอคนเดียวอย่าให้เครียด
เสียงพำเนียกจากใจเธอเหมือนมีมนต์
มาวันนี้เหมือนเธอได้พิสูจน์
ให้ฉันรู้ว่าเอรักแค่ไหน
เป็นคำพูดคำหนึ่งมาจากใจ
ตราบฟ้ามลาย......ดินสลาย ...มิวาย..รักเธอ
( กิ้วกิ้ววววววว....... รักนะเด็กโง่ ....)
17 กรกฎาคม 2550 14:58 น.
ลิขิตใจ
อายฉันอายยามเจอหน้า
อายเมื่อเธอมาเฝ้ายืนจ้อง
อายจนหน้าร้อนเหมือนไฟลน
ก็คนมันอายให้ทำไง
อยากจะบอกใครสักคนว่ารักมาก
ก็แทบอยากจะหลบลี้ให้หนีหาย
ฉันหน้าแดงเมื่อเธอสบตาแทบมลาย
รู้บ้างไหมว่าใจฉันสั่นเพียงใด
ก้ในเมื่อคนมันไม่เคยรัก
แม้จะจับตรงไหนใจก็เขิน
ทุกๆอย่างที่เล่ามาใช่หยอกเอิน
ก็มันเขินจริงๆนี่เน๊าะใจ
17 กรกฎาคม 2550 14:24 น.
ลิขิตใจ
คิดถึง คิดถึง รำพึงหา
ทุกเวลาเช้าคำเฝ้าพร่ำถึง
แม้วันใดไม่เจอเพ้อรำพึง
เฝ้าคิดถึงอย่างนั้นอยู่ทุกวัน
คิดถึง คิดถึง อยู่อย่างนั้น
หัวใจมันไม่เคยจะหยุดได้
เฝ้าคิดถึงแต่เธอทุกลมหายใจ
ไม่มีวันใดจะร้างใจให้ไกลเธอ
แล้วเธอเล่าคิดถึงฉันหรือเปล่า
จะให้เฝ้าคิดถึงไปถึงไหน
รู้หรือเปล่าว่าคิดถึงแทบขาดใจ
รู้หรือไม่ว่ามีใครที่รักเธอ
หน้าส่วนตัว
1061
