แปรกาลนั้นอสุภะจะกลับกลาย (The Crying Rainforest)

ลำน้ำน่าน

อุทิศแด่นักอนุรักษ์ป่าผู้วายชนม์
อุทยานแห่งชาติคลองวังเจ้า


หลงรังรักษ์รุกขชาติมโนรมย์
กราบอาศรมเทวาอรัญวาสี
ทั้งดอกดินบูชาประดามี
ธรณีเทพทองครองพนา

บูชิตเจ้าเพิงผามาม่อนเขา
วิญญาณเฝ้าน้อยใหญ่ใจผวา
ภูตเปรตปลักโป่งไพรไหวธารา
วอนวิญญาณ์มาสดับรับบนบาน

คือแก่นแก้วลำนำอันสุดโศก
วิปโยครุมเร้าหนาวสังขาร
วเนจรนอนป่าชัฏช้านาน
จะนิพพานอายตนะจะรินริน

แสนอาลัยพฤกษาผกามาศ
มาบำราศแตกกายสลายสิ้น
อนิจจาค่าคบหักซบดิน
ไร้ยลยินย่ามเสียงจำเรียงนก

ดูรา..พรมไพรไร้เขียวปลาบ
เคยซึ้งซาบสนานตาผ้าห่มปก
เหลือแต่ซากค้างคอยรอยร้างรก
หนาวหัวอกแพรไพรไม่ห่มคลุม

แม้นจะฟังจำเรียงสียงสนั่น
จั๊กจั่นกลายสนุกเป็นทุกข์สุม
เพียงกองฟอนขอนไฟในสุมทุม
แทนพวงพุ่มเครือวัลย์ครั่นสายตา

มิเห็นเอื้องอวดดอกอาบหมอกม่าน
ไปซมซานราญไหม้ไกลนาสา
กลายกลีบกลิ่นเคยสนิทกล่อมนิทรา
อนิจจาครรไลไปก่อนกาล

พิศภาพพร่าพระไทรมิไหวติง
ระย้าหิ้งม่านไหม้ไร้เพลงขาน
เป็นม่านเมรุบังเพลิงเพราะเพลิงพาล
เกษมศานต์เล่ายับลงกับไฟ

ร้องส่ำสัตว์สาหัสแผลสากรรจ์
หนีอาสัญหนาววิญญาญ์จะหาไหน
สุดแต่โสตอัศจรรย์ได้ฟังไป
จับหัวใจเวทนา ณ ป่าชัฏ

สิ้นเสียงเพรียกสำเนียงเสียงเรียกหา
โกกิลาไก่แก้วเนินแนวสงัด
สุดไหวหวั่นดวงแดมาแพ้พลัด
อัตคัดสุนทรีย์ชุบชี้ทาง

พณาสัณฑ์ทิวไพรผู้ใดกู้
รู้เห็นอยู่สูงค่ากว่าสัตว์สาง
ฤาคอยโชควินาศขาดท่ามกลาง
แล้วอ้างว้างขาดขันธ์เมื่อบั้นปลาย

ขอพระคุณไพรวันแต่เพรงกาล
ได้สืบสานชีพนี้มีความหมาย
อุดมการณ์สืบสร้างมิสร่างวาย
เกิดแล้วตายตากร่างอยู่อย่างนั้น

เพื่อรุกขชาติงอกงามมโนรมย์
มิดอาจมถ่านเถ้าหนาวอาถรรพ์
ซับน้ำตาสรรพสัตว์นับอนันต์
ครั้นแปรกาลอสุภะจะกลับกลาย!


------------------------------
ท่ามกลางกระแสอนุรักษ์ป่าไม้
ตื่นตัวสุดขีดในยามนี้
แต่อุทยานแห่งชาติดอยเวียงผานั้น 
กลับย่อยยับด้วยไฟป่าฝีมือมนุษย์

มิรวมถึงผลกระทบลานินยา 
ที่พื้นที่ป่าหลายล้านไร่ต้องสูญเสีย
ข่าวการจบชีวิตของนักอนุรักษ์ป่า
แห่งอุทยานแห่งชาติแห่งคลองวังเจ้า 
นำความโศกเศร้าอบอวล
มากับสายฝนหลงฤดูในยามนี้

บางลำเนาแห้งแล้งแสนสาหัส 
บางป่าชัฏสายฝนโปรยแปลกวิถี
แสนคิดถึงเสียงสนภูเขาต้องลม ณ ดอยเวียงผา 
และธารป่าพนมดงรัก 
เสียงนกร้องประโคมก้องหุบเขาใหญ่ 
ณ เขาสมอปูนนั้นยังประหวัด

แหละกลีบพัดกล้วยไม้นานาพันธุ์ 
ณ เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าภูหลวง
ภาพดาวเดือนที่เคลื่อนคล้อย ยามที่ได้นอนอาบจันทร์
ณ ใจกลางทุ่งใหญ่นเรศวร วิมานวนาป่าตะวันตก

สหายนิรนามนักเดินป่าท่านหนึ่ง เขียนบทกวีของเขา 
งดงามอย่างจับจิตว่า

ท่องเที่ยวทุ่งทิวไทยทั่วทุกทิศ
พงไพรพิศพนาพันธุ์พิงภูผา
เราแรมรอนร่อนเร่ฤาโรยรา
ปีนป่ายป่าแปรไปเปื้อนเปียกปอน
ดั้นด้นเดินดงดอยได้ดูดอก
เอื้องอั้วออกอบอวลอิงอ่อนอ้อน
คล้ายคอยคบใครคู่คาเคียงคอน
เว้าวิงวอนว่าวิเวกวังเวงวัลย์
(แม๊กไกเวอร์)

เว้นเสียแต่ผู้มีใจอ่อนโยน
เห็นค่าทรัพยากรธรรมชาติเท่านั้น
ที่จะซาบซึ้งความเป็นไปแห่งป่าไม้ดินน้ำลมไฟ
และเร่งอนุรักษ์ให้เป็นมรดกลูกหลานสืบไปภาคหน้า
หาใช่ทำลายและผ่องถ่ายเสพผลประโยชน์
กับสิ่งที่ตัวเองมิได้สร้างอย่างไม่น่าให้อภัย

หากไม่เคยออกไปค้นหาความหมายธรรมชาติ
แล้วเราจะเห็นคุณค่าของธรรมชาติได้อย่างไรกัน

ลำน้ำน่าน บุรุษแห่งสายน้ำนิรันดร์
๒๖ เมษายน ๒๕๕๑ ปีชวด