ในวันที่ชนบทเรียกหา (Countryside Retreat)

ลำน้ำน่าน

ชนบทแสนงามความทรงจำ
หลังฤดูหว่านดำคร่ำคราดไถ
คือเส้นทางผู้คนตำบลไกล
ผู้อุทิศดวงใจให้ผืนนา

สืบชีวิตสามัญวันวัยรุ่ง
เจิมจรุงยามเช้าหนาวพฤกษา
หยาดน้ำค้างพร่างพร้อยย้อยคบคา
หยดลงมาเย็นสงบกระทบใจ

หอมมิหน่ายอายดินกระถินป่า
ลอยลมมาปรุงทุ่งคุ้งไสว
หอมข้าวปลาไอละอองท้องถิ่นไท
มิลำบากยากไร้จนพ่ายพัง

กระจาบทุ่งจากจรขอนคบเก่า
ทิ้งลูกเต้าเกิดใหม่ไว้เบื้องหลัง
โผไปเป็นนกหลวงลืมรวงรัง
ลืมเสียงสั่งฟางหอมกระท่อมทับ

ดนตรีไพรวงเก่าร้าวบรรเลง
เป็นบทเพลงเรียกนกโผผกกลับ
แดดอบอุ่นบอบบางสว่างวับ
ฟ้าระยับทอทองในคลองตา

รอสิบห้าขึ้นค่ำวันพระพุทธ
เทียนทองจุดจันทร์กระจ่างกลางพรรษา
สิ้นคืนหนาวนานนิจอวิชชา
ตื่นมาหุงข้าวปลาหาทำกิน

ข้าวแก่นจันทร์หุงหอมพร้อมใส่บาตร
จิตสะอาดธรรมชาตินิวาสศิลป์
บุญมณฑลรวงข้าวแหละดาวดิน
เลี้ยงชีวินมวลมนุษย์ทุกยุคไป

ผ้าซิ่นสวยผืนใดให้หนาวคลาย
เท่าผ้าผวยพรรลายฝ้ายทอใหม่
ทอด้วยหยาดเหงื่ออุ่นละมุนละไม
ยามสาวนาซับไหล่ในรุ่งนี้

อีกไม่นานทุ่งทางสว่างแจ้ง
ปิ่นโตแกงห่อข้าวดาวเรืองสี
จักถวายสงฆ์แสดงแหล่งความดี
กลางวารีเรือล่องคลองบัวบาง

ชนบทปลุกตื่นคืนสมดุล
ปลุกมาหมุนวิถีทุ่งเมื่อรุ่งสาง
ปลุกชีวิตชีพจรอันอ่อนบาง
ผู้หลงหลับเลยร้างหนทางไทย

แว่วไก่แก้วขันรับหรีดหริ่งพฤกษ์
จากดื่นดึกรุ่งแล้วแนวพงไผ่
กังสดาลหวานหวังวังเวงไป
กล่อมชีวาป่าไพรให้งดงาม

ชนบทบึงบางกลางพรรษา
ทุกทิวาราตรีนี้ไต่ถาม
ทุกเหมันต์แอกไถไร่นาทาม
คือนิยามแสนสามัญตราบวันนี้

--------------------------------
ทุกฤดูกาลชีวิตที่ว่ายเวียนอยู่มิรู้เหน็ดเหนื่อย
หลังฤดูเก็บเกี่ยวรวงข้าว ตะแบกแหละคูนพากันบานพราว
ให้แสนจะคิดถึงชนบทที่เคยพาใจไปพัก
กับบึงบัวบานสะพรั่งและกองฟืนลอมฟางซีดเซียว
สะแบงหลวงต้นใหญ่ทิ้งใบลงลาเลือนยามอาทิตย์อัสดง
ท่ามยากไร้และแล้งแห่งคิมหันต์ ธรรมชาติเปลี่ยนสี
หากสุดแสนจะงดงามยินดีในความรู้สึกสามัญ...
และดำรงไว้ซึ่งคุณค่าแห่งธรรมที่ไม่ปรุงแต่ง

แหละในวันนี้ที่พบว่า...
ท้องถิ่นชนบทกำลังรอให้จิตวิญญาณที่แสนจะอ่อนล้า
ได้ชุบชื่นและมีพลังหวังอีกครั้ง แค่เปิดใจให้เห็นงาม


ลำน้ำน่าน บุรุษแห่งสายน้ำนิรันรด์
กับวันที่ชนบทเรียกหา  6 เมษายน 2552