**ดาวและ ดิน...

ลานดิน

ซับแสงนวลใสนุ่มแห่งลุ่มน้ำ
ซับแสงฉ่ำงามลึกดึกสงัด
อันสายลมไม้นิ่งยิ่งแจ่มชัด
แสงจรัสส่องใสให้เยี่ยมยล

ห่างไกลโลกนี้ กี่ปีแสง
กร้านแกร่งเคลื่อนคล้อยกี่ร้อยฝน
เก่าแก่กี่เท่าของเผ่าคน
หมองหม่นบ้างไหมในราตรี

ใสพราวขาวพร่างอยู่อย่างนั้น
ดั่งเติมแสงฉันไว้ล้นปรี่
ไม่เคยอ่อนล้าแม้นาที
ริบหรี่ก็รุ่งสางพร่างตะวัน

ดินนั้นเล่าขาวนวลช่างชวนพิศ
ซับแสงใสไพจิตรทุกสีสัน
ทั้งพร่างพราวล้ำเลิศแห่งเจิดจันทร์
ไม่เคยร้าวหนาวสั่นสะท้านกาย

รับนวลแสงแห่งดาวสกาวฟ้า
เสน่หาแม้ดวงที่ร่วงหาย
รองรับดาวร่วงตก แตกกระจาย
ใช่ เพียงพรายแสงพราวแห่งดาวดวง

ทอดตนทอดกายทุกสายซับ
เสมือนหับ กว้างใหญ่ ไม่หลุดร่วง
สรรพชีพ ใหญ่น้อย ร้อยเป็นพวง
ในทั้งปวง ยามขาดวิ่น ดินฝังกาย

ฉันรักผืนแผ่นดิน....
รักฐานถิ่น รักเลือดเนื้อ รักเชื้อสาย
หากไร้ดินก็สิ้นก้าวมองดาวพราย
หากสิ้นดินก็อย่าหมายจะหยัดยืน