10 ตุลาคม 2551 17:07 น.
ลัลลบาย
น้อยใจ...........................
...ใจน้อย........................
......ดูด้อยค่า....................
ล้าใจ..............................
...ใจล้า...........................
......กว่าคราไหน................
จ้องตา............................
...ตาจ้อง.........................
......มองฟ้าไกล.................
ไหวหวั่น.........................
...หวั่นไหว......................
......ฤทัยคลอ...................
............เอมอิ่ม...............
...............อิ่มเอม............
..................เคยเปรมจิต...
............ใจผิด.................
...............ผิดใจ..............
..................หรือไรหนอ.....
............ไกลห่าง...............
...............ห่างไกล............
..................เธอไม่รอ.......
............ร้องขอ................
...............ขอร้อง.............
..................นองน้ำตา.......
เราสอง...........................
...สองเรา........................
.....เฝ้าครองมั่น................
พันผูก............................
...ผูกพัน.........................
......เคยฝันหา..................
สิ้นหมด..........................
...หมดสิ้น.....................
......ทั้งวิญญาณ์.................
ร้างลา...........................
...ลาร้าง........................
......ยากทางคืน................
............สุดที่รัก..............
...............รักที่สุด...........
..................อยากฉุดไว้....
............ใจทั้ง...............
...............ทั้งใจ............
..................ไม่อาจฝืน....
............ขอเพียง............
...............เพียงขอ.........
..................รอหยัดยืน....
............กลืนเก็บ............
...............เก็บกลืน.........
..................สะอื้นครวญ...
24 มิถุนายน 2551 23:46 น.
ลัลลบาย
อยากจะบอกออกไปให้เธอรู้
ว่าเธออยู่ในใจไม่ห่างฉัน
ความรู้สึกเคยดีมีแก่กัน
ยังคงมั่นกับเธอเสมอมา
แม้ว่ากายไม่รู้เธออยู่ไหน
แต่หัวใจยังหวงยังห่วงหา
อยากให้เธอรู้ไว้แม้ไกลตา
ยังมั่นคงเกินกว่าจะมีใคร
เพราะว่าเธอนั้นเป็นเช่นทุกอย่าง
ไม่เคยคิดแยกทางร้างไปไหน
เธอกลับไม่ดูแลแม้เสี้ยวใจ
จึงยอมให้เธอไปแต่โดยดี
หากเธอบอกครานั้นมั่นรักใคร
ฉันคงไม่ปวดใจอยู่อย่างนี้
และทุกอย่างคงจบแต่โดยดี
หากรู้ว่าไม่มีเยื่อใยกัน
ฉันคงไม่หวั่นไหวให้ใจเจ็บ
ฉันคงไม่กลืนเก็บอยู่อย่างนั้น
ฉันคงไม่ปวดแปลบแทบตัวสั่น
และคงไม่ยึดมั่นฝันละเมอ
เพราะเธอไม่เอื้อนเอ่ยเผยความใน
หลงนึกว่ามีใจอยู่เสมอ
แม้ไม่คิดแยกร้างห่างจากเธอ
สุดท้ายยอมให้เธอ เดินจากไป
++¤++¤++¤++¤++¤++¤++¤++
++¤++¤++¤++¤++¤++¤++¤++
17 มิถุนายน 2551 17:15 น.
ลัลลบาย
ทุกครั้งที่นั่งจ้องต้องหมองเหม่อ
เพราะฉันรู้เสมอเธออ่อนไหว
และก็รู้ว่าเธอคงเปลี่ยนไป
รักเราดูห่างไกลเข้าทุกที
ฉันไม่รู้จะต้องทำอย่างไร
ไม่ให้เธอจากไปไม่ห่างหนี
ความรู้สึกเย็นชาที่เธอมี
มันมากขึ้นทุกทีที่ผ่านไป
เธอคงเบื่อตรงนี้จึงหนีห่าง
แม้ฉันทำทุกอย่างมากแค่ไหน
การกระทำตอกย้ำเธอหมดใจ
เพราะว่าเธอมีใครให้กล้ำกลืน
รู้ชะตาเราสองต้องแยกทาง
เพราะรักดูจืดจางอย่างสุดฝืน
ที่จะรั้งเธอไว้ให้กลับคืน
เธอมีใครคนอื่นอยู่อีกคน
เพราะว่าเธอซุกซ่อนความอ่อนไหว
เลยทำให้หัวใจดูสับสน
เลยปันใจมอบให้ได้ร้อนรน
จึงไม่ทนกับฉันอีกต่อไป
เฝ้าทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านผัน
ที่ทำให้เรานั้นต้องหวั่นไหว
ฉันก็เจ็บปวดร้าวเกินเข้าใจ
เพราะฉันผิดใช่ไหมใยเลิกรา
คงสักวันที่ฉันทำใจได้
ให้เป็นวันสุดท้ายที่อ่อนล้า
และจะเรียกหัวใจฉันกลับมา
ใ ห้ รู้ ว่ า อ ยู่ ไ ด้ ไ ม่ มี เ ธ อ
2 มิถุนายน 2551 11:25 น.
ลัลลบาย
กลับมายืนตรงนี้ตรงที่เก่า
ที่ที่ใจของเราเฝ้าตามหา
ที่ที่เคยอบอุ่นเคยคุ้นตา
ที่ที่เคยนำพามาพบกัน
เฝ้าคิดถึงคืนวันที่ผันผ่าน
แม้เนิ่นนานเพียงใดแต่ใจฉัน
ยังกลับมาตามหาความผูกพัน
ที่สองเราเคยมั่นเคยสัญญา
กวาดตามองจ้องไปในวันเก่า
ภาพเลือนรางพร่างเราเฝ้าแลหา
อาจไม่เห็นแม้เงาของเธอมา
แต่ยังดีใจว่ากลับมาเยือน
ฉันยืนอยู่ตรงนี้ตรงที่เก่า
ยังคงเฝ้ารักเธอเสมอเหมือน
ไม่เคยคิดทิ้งห่างแล้วร้างเลือน
ความทรงจำเป็นเพื่อนเตือนดวงใจ
กลับมาตามหัวใจในอดีต
แม้อาจกรีดรอยร้าวขึ้นมาใหม่
ไม่อยากให้วันวานเพียงผ่านไป
ความทรงจำภายในให้ตราตรึง
มาปลอดปล่อยวันเอยเคยห่างหาย
สูดกลิ่นอายชุ่มฉ่ำยามคิดถึง
เพราะหัวใจขอมาว่าคะนึง
ขอนึกถึงคนดีที่จากไกล
28 พฤษภาคม 2551 17:57 น.
ลัลลบาย
...หากเราไม่พบกันในวันก่อน
ฉันคงไม่รุมร้อนวอนครวญหา
ไม่ต้องคิดเสียใจเสียน้ำตา
ไม่ต้องเก็บเธอมาเพื่อใส่ใจ
...หากวันนั้นย้อนได้ไม่ควรพบ
ไม่ควรสบสายตาพาหวั่นไหว
ดั่งชะตาฟ้าแกล้งแสร้งหรือไร
จึงดลให้สองใจเข้าใกล้กัน
...จากวันนั้นชีวิตฉันมันไม่ง่าย
แต่กลับกลายเป็นเรื่องเศร้าเฝ้าโศกศัลย์
เมื่อทุกอย่างพังลงตรงเลิกกัน
เธอกับฉันไม่มีวันจะหวนมา
...เธอผิดใจ กับเขาคนเก่าก่อน
เลยเว้าวอนคบใครใคร่มองหา
ใครก็ได้ที่เห็นใจไม่เย็นชา
แล้วจึงมาเจอฉันคนหวั่นใจ
...ด้วยวันนั้นหัวใจฉันก็พลันเหงา
เลยมาเจอเธอเข้าเราอ่อนไหว
ต่างเติมฝันที่วาดแล้วขาดไป
เลยทำให้ใจสองต้องผูกพัน
...ยิ่งพบเจอยิ่งละเมอยิ่งเผลอใจ
ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งทำให้ได้สุขสันต์
ดั่งผูกมัดสองใจไว้ด้วยกัน
ไม่มีวันไม่คิดถึงจึงทรมาน
...เพราะด้วยรู้ทั้งรู้อยู่แก่ใจ
ยิ่งตอกย้ำฤทัยให้สงสาร
สุดที่รักของคนอื่นคงยืนกราน
มันกังวานในใจให้ย้ำเตือน
...อย่าไปฝืนอะไรเกินใฝ่ฝัน
เขาคนนั้นมากค่ากว่าใดเหมือน
ฉันยังแทนไม่ได้ไม่ลืมเลือน
เขาเกินเพื่อนเกินกว่าใครในใจเธอ
...ฉันต้องหยุดพักใจไว้แค่นี้
ไว้ตรงที่เพื่อนกันมั่นเสมอ
ก่อนจะรักมากไปให้เพียงเธอ
ก่อนจะเผลอสับสนจนเกินเลย
...ต้องมีใครเอื้อนเอ่ยเผยวจี
หยุดเรื่องราวเสียทีที่เปิดเผย
ก่อนลุกลามไปกว่าคนคุ้นเคย
ก่อนล่วงเลยต่อไปให้จบกัน
...จะไม่พบไม่รักไม่ปักใจ
ไม่ทุ่มเทต่อไปให้โศกศัลย์
เราจะไม่หยิบยื่นความสัมพันธ์
จะไม่ฝืนรักกัน ...มันจบแล้ว...
หน้าส่วนตัว
1187
