17 ธันวาคม 2547 06:29 น.
ลักษมณ์
เพียงพบพักตร์พิศเพี้ยง.............พลอยพรรณ
พาพี่พาลผูกพัน.............................ผ่องพ้อง
เพาพรพัดผัดผัน...........................พอผ่าน
พลันพ่อเพลินพ่นพร้อง..................พร่ำเพ้อพึมพำ
พลางพุ่งพรวดพจน์ผู้...................พรั่งพรู
พรายแพร่งแพลมเผยพู.................เพริศแพร้ว
เพียรพึงพากย์ผึ่งพู่.........................พรำพูด
โผผุดผายแผ่แผ้ว...........................ผละพริ้มผาดเพรา
๑๗ ธันวา ๔๗
เพียง
ลักษมณ์
ป.ล. พยายามพาดพื้น พจมาน พิงพ่วงพิสดาร เพรียกพร้อม พิถีพิถันพาน พูนเพิ่ม พยุงพร่างไพบูรณ์พร้อย พิรี้พิไร
15 ธันวาคม 2547 22:41 น.
ลักษมณ์
เริ่มสมัครสมานในกานท์กลอน
เริ่มเว้าวอนอ้อนรักเกินหักขืน
เริ่มรู้จักความหมายแห่งวันคืน
หลับหรือตื่นเธอยืนอยู่ข้างเคียง
อิจฉาคนฉ่ำคู่ลู่ลมหนาว
อวดดวงดาวอุ่นเดือนเอื้อนอมเสียง
ใต้ฟ้านัยน์ตาฟ้องต้องต่างเตียง
สานสำเนียงเสียงเสนาะเสาะเสียงนาง
มิมีสรรพสามารถมาสานส่อ
แต่ยังพอพยายามตามแต่งสาง
สอดลีลาคีตลักษณ์สลักคราง
ด้วยดวงสุรางคน์แดนี้ที่นำไป
ขอตกหลุมรักนี้ที่เธอขุด
จะไม่รุดฉุดกายหายไปไหน
จะคอยเจ้าโฉมเฉลาเฝ้าพลีใจ
ตลอดไปจวบกัลป์กัปตราบหลุมมี
๑๕ ธันวา ๔๗
เริ่ม อิจฉา มิมี หลุมรัก
ลักษมณ์
ป.ล. ประมวลมาจากที่ได้เคยเขียนไว้ที่บ้านของหลายๆ ท่าน
แล้วเกิดชอบใจ จึงนำมาลงรวมกันไว้ที่เดียวกันในบ้านหลังนี้ครับ ขอบคุณครับ
15 ธันวาคม 2547 00:15 น.
ลักษมณ์
ฟ้าสูง ดินต่ำ ทำเหตุ
กั้นเขต ขีดแดน แมนสรวง
ฟ้าเลิศ สวรรค์ล้ำ ด่ำทรวง
สุดห้วง ห่วงฟ้า ห่างดิน
หงส์เหิน เดินลม ข่มฟ้า
ถลา ลงมา สู่สินธุ์
คางคก อกล้น ยลยิน
กระหาย อยากกิน กลิ่นกาย
ดวงจิต ติดตรึง พึงพบ
ทาทบ ดวงใจ ใฝ่หมาย
แต่เพียง เคียงคิด จิตมลาย
ด้วยเจ้า กลิ่นกาย หมายบิน
จากพื้น สู่ฟ้า นภา
ท่วงท่า ลีลา พาถวิล
จากฟ้า สู่พื้น ผืนดิน
รวยริน กลิ่นกาย หมายตรึง
๑๔ ธันวา ๔๗
หงส์ฟ้ากับคางคก
คางคก
ลักษมณ์
ป.ล. กลอนบทนี้เคยเขียนไว้ที่หัวข้อฟ้าห่างดินสิ้นกัลป์ ของคุณฤกษ์ ชัยพฤกษ์
แต่ยังนึกชอบใจอยู่ จึงนำมาลงเป็นหัวข้อกลอนใหม่เพื่อเก็บบันทึกไว้ที่หน้าส่วนตัว ขอบคุณครับ
14 ธันวาคม 2547 22:26 น.
ลักษมณ์
โคลง ๔ สุภาพ
มิตรภาพ....ที่ซาบซึ้ง..................ตรึงจิต
ตราบ............ซึ่งชั่วชีวิต................ขีดไว้
สิ้น................แสงสุรีย์ปิด..............ดาวดับ
ฟ้า................ถล่มดินแยกไซร้......ไป่สิ้นภราดร
กลอน ๘
ภาพซึ้งตรึงจิตชีวิตขีด.................สุรีย์ปิดดาวดับสิ้นแสงไซร้
ชั่วฟ้าแยกดินถล่มตราบไว้............ที่ซึ่งไป่สิ้นมิตรภราดร
กาพย์ยานี ๑๑
มิตรภาพที่ซาบซึ้ง........................ตราบชั่วซึ่งตรึงชีวิต
สิ้นแสงสุรีย์ปิด...............................ไป่สิ้นจิตภราดร
โตฎกฉันท์ ๑๒
ผิวฟ้าจะถล่ม...............................ภพจมสลาย
มิตรภาพบ่มลาย.............................จะตราบ ณ นิรันดร์
๑๔ ธันวาคม ๒๕๔๗
มิตรภาพตราบสิ้นฟ้า
ลักษมณ์
13 ธันวาคม 2547 20:07 น.
ลักษมณ์
โคลง ๔ สุภาพ
ขยะนี่ประโยชน์ให้................สารพัน
ปรับเปลี่ยนเป็นทองพลัน.........เปลี่ยนได้
คือการเก็บมาผัน.....................ใช้ใหม่..กันนา
ขยะเก่าแกะเก็บไว้..................อย่าทิ้งดูหยาม
กลอน ๘
กองขยะกองนี้ดูเข้าท่า............คำขยะคำจาดูเข้าที่
คนขยะอย่าแขยงอาจแปลงดี.....เหมือนขยะใช่มีแต่เสียเอย
กาพย์ยานี ๑๑
ขยะนี่ประโยชน์ให้.................ปรับเปลี่ยนได้สารพัน
คือการเก็บมาผัน.......................ไว้ใช้ใหม่อย่าดูแคลน
โตฎกฉันท์ ๑๒
ผิว์ขยะจะแขยง.......................ผิวแหยงจะขยาด
ผิวแปรงผิวกวาด.......................ขยะอาจจะขจี
๑๓ ธันวา ๔๗
ขยะวจนะ
ลักษมณะ(ลักษมณ์)
ป.ล. กวีวจนะของขยะวจนะบทนี้
ได้แรงบัดาลใจมาจากกลอนของคุณ นายก๊อง ที่siampoetry.comหัวข้อขยะ ขอบคุณครับ
Calendar
Lovers
13 คน เลิฟลักษมณ์
หน้าส่วนตัว
1143
