29 กรกฎาคม 2547 02:03 น.
ละเมอ
ไม่อาจลืมความเดียวดาย...ของผืนฟ้า
ได้เพียงมองดูทะเล...อยู่เบื้องล่าง
อิงแอบแนบเงาคลื่นเพียงเลือนลาง
ความหวังของฟ้ากว้าง...ยังห่างไกล..
ใกล้เหมือนไกล...เส้นขอบฟ้ามาขีดคั่น..
พรากนิรันดร์...ฟ้ากับฉัน...ต่างกันไหม..
คำว่าเพื่อน...ตอกย้ำทุก...ลมหายใจ..
ได้อุ่นไอ..คลื่นครวญ...แล้วหวนคืน...
มองฟ้าแล้วย้อนนึกถึงตัวเอง...
ฟังบทเพลงแห่งทะเลยังโหยหวน..
ทะเลร่ำเป็นคลื่นที่ครืนครวญ..
ทะเลรวนหาฟ้า...หรืออย่างไร...
ฟ้าจ๋า...ทะเลยังรำพึง...
ยังคงคิดคำนึง...ไม่หวั่นไหว..
ฟ้าทะเล...แม้ไกล...จนเกินไป..
ยังอาลัย...พร่ำหา...ทุกวันคืน..
อิจฉา..ฟ้าทะเลยังมีกัน...
ยังตามหากันและกัน...ผ่านฟองคลื่น..
เส้นขอบฟ้ามิอาจคั่น..กลืนวันคืน....
ฟ้าทะเลยังคงขืน...จะมีกัน...
มองฟ้า....หัวใจรอนและหม่นร้าว..
ความหวังยัง...สั่นพราว...แต่ในฝัน..
ความเป็นจริง...เราไม่อาจ..จะมีกัน..
เธอตัดรอน...แม้ใจฉัน..จะมีเธอ..
21 กรกฎาคม 2547 19:40 น.
ละเมอ
กลางคืน....มาถึง
คืนนี้พิเศษกว่าคืนไหน
เห็นบนฟ้ามั้ย....จักรวาลอันกว้างไกล
ดวงดาวมากมาย...รายล้อมท้องฟ้าไว้...อยู่ด้วยกัน
นี่....เธอหลับอยู่ใช่มั้ย...
ใต้ขอบฟ้านี้...เธอทำอะไรอยู่ตรงนั้น
อยากให้รู้ว่าขณะนี้....ในเวลาเดียวกัน
เรายังมีกันและกัน....ใต้แสงดาว...
ดาวนับร้อยกระพริบพรายบนผืนฟ้า
เงยหน้ามองฟ้า....อยู่ๆน้ำตาก็ไหล
ยากจะบอกนัก....ว่าเพราะอะไร
เพราะเหงาใจ...รึเพราะ...สิ่งใดกัน
นี่....เธอหลับอยู่รึเปล่า
หลับแล้ว....ฝันดีอยู่ใช่ไหม
ฝากนะ....ฝากดวงดาว....บนฟ้าไกล
โอบกอด...ขับกล่อมเธอไว้...อย่างอ่อนโยน
แสงดาว...ลมหนาว....ในคืนสวย
ช่วยดูแลอำนวยสุขเธอแทนฉัน
ดาวหนึ่งดวงกับความปรารถนานับหมื่นพัน
ให้เธอฝันดีกว่า......ทุกค่ำคืน
21 กรกฎาคม 2547 19:23 น.
ละเมอ
เหินห่างแสนห่วง...ดวงจิต
ให้คิด..ถึงอยู่...อาลัยหา
หวงห่วงของรัก...ต้องไกลตา
แสนกลัว...แก้วตา...จะลาไกล
เคยอยู่แนบชิด...พิศพักตร์
หนุนตักพักอยู่..กับหัวไหล่
กลิ่นเนื้อ...หอมอวล..ไม่หวนไกล
อุ่นละไม...หวนกลิ่น...ไม่สิ้นเลย..
ดึกแล้ว...หลับนอน..ผวาตื่น
ขมขื่น...แนบหน้า...ลงกับหมอน
ถอนใจ...ไม่เห็นหน้า...น้ำตานอง
หม่นหมอง...อาลัย...ในค่ำคืน...
19 กรกฎาคม 2547 00:32 น.
ละเมอ
ความหวัง......ห่างไกล..เหมือนในฝัน..
สุดหวัง..ฝันใฝ่....ถึงวันหน้า
เหมือนรอ...ให้ฟ้า..ไร้ดารา...
เหมือนรอ..ให้น้ำตา....หยุดไหลริน..
รู้หรือไม่ความหมายของการรอ..
รู้แค่เพียง..ยากนัก..จะจบสิ้น..
รอเพราะรัก..รักจึงรอ...น้ำตาริน..
รอและรอ...ความหวังบิน...ไม่เห็นทาง
จะคงรอ...ตราบจน....ทะเลจะแห้ง...
จะคงรอ...ตราบทรายแดง...เป็นผุยผง..
จะคงรอ...ตราบวัน....จะหมดลม...
จะคงรอ...เพื่อต่อลม...หายใจตัวเอง..
..
18 กรกฎาคม 2547 23:32 น.
ละเมอ
หม่นเหงา...หัวใจหนัก...น้ำตาปริ่ม
รอเวลาหลั่งรินพร้อมเม็ดฝน
อย่าหยุดไหลนะ...ล้างใบหน้าคนบางคน
ที่เปี่ยมความหมายล้นในหัวใจ
ตอนนี้เธอยิ้มอยู่หรือเปล่า
ใต้สายฝนพราว...เธอยิ้มอยู่ไหม?
ตอนนี้เหงาเหลือเกิน...เหงาหัวใจ
ฝนยังรินไหล...ท่วมท้นในหัวใจใครหนึ่งคน
อย่าถามว่าฉันเป็นอะไร
อย่าสนใจแค่คนที่ไร้ค่า
เธอเห็นอะไรในแววตา
เมื่อตลอดมาเธอก็แค่เหงา....ไม่มีใคร
หมดเวลาสำหรับตัวสำรอง
ถึงแม้จะมัวหมองและหม่นไหม้
พบแล้วสินะคนคนนั้น..คนสำคัญ..ล้นหัวใจ
ถึงเวลาโละ....รับของใหม่
ส่วนหัวใจที่ให้ไป...ไร้ค่าก็ทิ้งไปให้พ้นตา
หน้าส่วนตัว
1374
