28 สิงหาคม 2549 21:59 น.
ละอองน้ำ
เก็บเกี่ยวช่วงเวลา...
แต่ใช่เพื่อจะเอ่ยลาเธอวันไหน...
เมื่ออาทิตย์หรือจันทร์ ก็ยังไม่ยั่งยืนอะไร...
เราคงไม่อาจบอกใคร...
...ว่านี่เป็นนิรันดร์...
อาจดูเหมือนหาญกล้าที่จะไม่ผูกมัด
แต่ความซื่อสัตย์...ก็อยู่ที่ใจเท่านั้น
จะสำคัญอะไร...หากเราพูดไป...แล้วลืมมัน
...เพราะแค่วันนี้เท่านั้น...
...ที่ยังคงเป็นความจริง...
ฉันไม่อยากคิดถึงพรุ่งนี้
หากปัจจุบันที่เรามี...ก็ยังไม่มั่นคงสักสิ่ง
ฉันไม่อยากฝัน...ถึงความผูกพันที่ไม่มีอยู่จริง
...เพราะหากใครสักคนจะปล่อยมันทิ้ง...
...เราจะได้ไม่ยิ่ง..เสียใจ...
ฉันเก็บเกี่ยวช่วงเวลา...
เพราะรู้...วันนี้มีค่าขนาดไหน
ช่างเถอะ...หากอาทิตย์ จันทร์ หรือรักเรานั้นจะไม่ยั่งยืนอะไร
เพราะฉันทำทุกอย่างแล้ว...ด้วยใจ...
...พรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร...ก็ช่างมัน...
21 สิงหาคม 2549 19:04 น.
ละอองน้ำ
แสงแดดจ้าอาจมัวพร่าเมื่อฟ้าหม่น
ดินฉ่ำฝนอาจเหือดจนแห้งระแหง
ใบผลิอ่อนอาจริดรอนเมื่ออ่อนแรง
ธานเอ่อใสอาจขุ่นแดงเมื่อแล้งลง
ท้องฟ้ากว้าง ยังคงกว้าง อย่างทุกครั้ง
ทางที่ไกล เกินกำลังจะเสริมส่ง
เขาที่สูง ก็เสียดในใจมั่นคง
ทุกคนต่างบอกให้ปลง...เพราะยากเกิน
ทุกอย่างล้วนผันผวนเรรวนนัก
อุปสรรคใช่ตีค่าว่าผิวเผิน
แต่เมื่อเธอ ให้ความกล้ามาเผชิญ
ฉันจึงเดินไปด้วยกัน...อย่างมั่นใจ