9 กุมภาพันธ์ 2549 09:25 น.
ละอองน้ำ
เป็นเรือน้อยลอยวน...ที่หม่นหมอง
จะหมายปองดอกฟ้า ที่คว้าฝัน
แต่เรือล่องท้องน้ำ ไปตามวัน
ก็เบี่ยงหัน หวนท่า จะคว้าคืน
หรือดอกไม้ปลายฟ้าพาวิโยค
เป็นดอกทุกข์ดอกโศกโลกสะอื้น
น้ำคำหวานพาลขื่นปร่าคราจะกลืน
ดอกสดชื่นเป็นรื่นช้ำกรำชีวิต
เรือลำน้อยคอยท่า คว้าจะเทียบ
น้ำเคยเลียบก็ลดต่ำ ย้ำในสิทธิ์
............................................
น้ำลายคายจะคุ้ยกลืนไม่ฝืนนิด
ไร้ศักดิ์ศรีที่จะคิดจะค้ำคอ
เป็นเรือน้อยลอยวน...คนเขี่ยทิ้ง
จึงเวียนวิ่ง วนว่าย ตะกายขอ
ทำมารยาหน้าละห้อย ตาปรอยรอ
...........................................
ฉันไม่มีกระโปรงพอจะให้ยืม
8 กุมภาพันธ์ 2549 20:55 น.
ละอองน้ำ
ถ้อยคำของฉันหล่นหาย...
และนั่น...ก็มากมายพอ ๆ กับความคิดที่ว่างเปล่า
ฉันอยู่กับงาน กับตัวเอง....กับวันวุ่นที่ไร้เรื่องไร้ราว
ห่อความรู้สึกตัวเองในกระดาษขาว ๆ ...โดยไม่คิดจะเขียนอะไร
มอง...ก็มองทุกสิ่งเพียงปะสายตา
คนผ่านไปผ่านมา....ฉันเห็น....แต่ไม่ได้มองคนไหน
ฉันเก็บความคิด เผื่อความคิด จะไม่คิดถึงคนที่อยู่ตั้งไกล
ไม่คิดไม่ค้นความหวั่นไหว ไม่ถาม- ตอบอะไร ให้มากมาย
------------------
แต่เธออยู่ตรงนี้...และฉันอยู่ตรงนี้
ที่ที่เคยเห็นเพียงแดดและสายลม ซึ่งจับต้องไม่ได้
มีรอยยิ้ม...และถ้อยคำทักทาย...
ถ้อยคำของฉันหล่นหาย...
....คล้าย......จะเป็นลม
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
หน้าส่วนตัว
1050
