13 ตุลาคม 2549 18:03 น.
ละอองน้ำ
อย่าถามฉันเลย...
และอย่าให้ต้องเอ่ยอะไรมาก
ถ้อยคำ...บางคนพูดเพ้อพร่ำไม่ลำบาก
กับบางคนมีค่ามาก...เสมอใจ
อยากขอให้เธอทบทวนทุกอย่าง
แต่ละสิ่งเลือนลางลงบ้างไหม
หรือชัดเจนทีละน้อยค่อยเป็นไป
จนเป็นความเข้าใจ...กว่าทุกวัน
ฉันไม่อาจตอบ
ไม่อยากรับผิดชอบคนเดียวเท่านั้น
ไว้เมื่อไหร่เธอมั่นใจจะผูกพัน
ก็คงเป็นเมื่อนั้นที่ได้ฟัง
11 ตุลาคม 2549 07:02 น.
ละอองน้ำ
ทุกอย่างอาจดูเหมือนวันเก่า
และชีวิตของเราอาจยังห่าง
แต่บางสิ่งซึ่งดูราวเบาบาง
กลับเกี่ยวพันเพิ่มบางอย่างแตกต่างไป
ความทรงจำที่อยู่ในลิ้นชัก
เริ่มแต่วันที่รู้จัก คล้ายยังใหม่
ยังเห็นภาพซ้ำซ้ำ ไม่ตั้งใจ
ก็ไม่รู้เพราะอะไรอยู่เหมือนกัน
ยังเก็บของที่เธอให้ ยังรักษา
แม้เธอคงไม่รู้ว่า ทำแบบนั้น
และเรื่องราวที่เขียนไปแต่ละวัน
อยากให้เธอรับรู้มัน เท่านั้นเอง
ทุกอย่างอาจดูเหมือนวันเก่า
ยังพูดคุย ยังเย้า ยังขำเก่ง
แต่บางสิ่งในเสียงหัวเราะครื้นเครง
ยังหวั่นหวั่นด้วยเกรง...เธอจะรู้
6 ตุลาคม 2549 21:33 น.
ละอองน้ำ
เวลาเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง
มากบ้าง น้อยบ้าง แตกต่างกันตามยถา
อาจจะลบเลือนบางสิ่ง เติมบางอย่างเข้ามา
หรืออาจเพิ่มคุณ ลบค่า ต่างต่างนานาที่ควรเป็นไป
เวลาอาจเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง
และใจบางบางที่อ่อนที่ไหว
อาจลืมบางคน หรืออาจลบเลือนบางใจ
ก็คงไม่แปลกอะไรในโลกใบนี้
แต่การเปลี่ยนแปลงของเวลา
ก็นำพาเรามาจวบจนที่เป็นอยู่นี่
ถ้าต้องเปลี่ยนแปลงตามทุกสิ่ง เพราะนั่นคือความจริงที่มี
ฉันขอให้เปลี่ยนแปลงในทางที่ดี ให้เราผูกพันกว่านี้
...กว่าที่เคยเป็น...
4 ตุลาคม 2549 00:11 น.
ละอองน้ำ
อุตส่าห์แต่งตัวเสียดิบดี
เดินเดินหมุนอยู่สองทีก็หน้าคว่ำ
มารยาทโต๊ะอาหารเคยงดงามตามประจำ
น้ำก๋วยเตี๋ยวก็เล่นทำซะลายพราง
ปกติมักพูดจาเฉลียวฉลาด
น้อยทีจะผิดพลาดอะไรบ้าง
แต่นี่ละละลิ้นระรัวมั่วเป็นทาง
จากผิด "บ้าง" เป็นประจำกรรมจริงจริง
โทษทีเถอะ ที่เห็นอยู่น่ะภาพลวงตา
กรุณาตัดสินดิฉันช้าช้า...และอย่าเชื่อที่เห็นทุกสิ่ง
ก่อนเจอคุณคนเค้าว่า อะฮ้านิ้งนิ้ง
ไหงตอนนี้ถูกผีสิง รุ่งริ่งระรัวใจ
อยากให้คุณประทับใจในสิ่งดี
แต่ตอนนี้ไม่รู้ไปออกแนวไหน
ก็ตั้งใจแล้วนะ สุดแสนที่จะจนใจ
ถ้าไม่อาจทำคุณหวั่นไหว...เอาน่ะ
...ขำขำกันเข้าไว้ ก็แล้วกัน...