อาทิตย์...ไม่ตกดิน[2]

ละอองน้ำ

ฉันนั่งอยู่ริมผา
มีท้องฟ้าอยู่เบื้องหน้า...ตัดกับสีเขียวสุดสายตา
...ในอารมณ์ที่ท้องฟ้า...มัวหม่น
ลมพัดพา...ละอองไอน้ำเล็ก ๆ ที่กลั่นตัวมาจากเบื้องบน
ที่นี่...มีแค่ฉันหนึ่งคน...สงบเงียบ...ในโลกที่ไม่ปลอมปน
...ไม่มีคน...และฉัน...ก็ไม่ได้สนใจ

ฉันรู้สึกถึงลมหายใจที่เข้าและออกซึ่งบอก ว่าฉันมีชีวิต
สายลม พัดไอน้ำกระเซ็นจนเปียกปอนทีละนิด...แต่ไม่ได้หวั่นไหว
ลมเย็นพาดผ่านป่า ใบไม้พัดตามลมพา ฉันก็เย็นเยียบไม่ต่างกว่า...สักเท่าใด
แต่ทุกอย่างที่แวดล้อมรอบใกล้ ไม่อาจทำให้ความรู้สึกแกว่งไกว เพราะไม่เอาใจ
...ไปผูกกับมัน...

อาทิตย์ ต้นไม้ และสายลม
เป็นความงดงามที่เคยชื่นชม...เพราะอารมณ์อ่อนไหว เพ้อฝัน
วันนี้...ฉันเห็นแค่สิ่งธรรมดา...ที่เราตีค่า...จากการมองมัน
และทุกสิ่งที่เห็นหรือจับต้องได้นั้น ฉันกลับรู้สึกว่ามัน..ต่างไป

คนเรามักเอาตัวเป็นแกน...ทั้งที่เป็นแค่เศษเสี้ยว...ของโลก
มองอารมณ์สุข ทุกข์ โศก และตนเป็นสิ่งยิ่งใหญ่
เราอยู่บนโลกซึ่งหมุน...แต่เราเคยคุ้น...กับการหมุน "ตามใจ"
เกิดแล้วตายเล่าจะมีประโยชน์ใด...เมื่อไม่รับรู้ว่า...ไม่มีอะไร

...ตามเรา...