27 กรกฎาคม 2548 14:17 น.
ละอองน้ำ
ฉันนั่งอยู่ริมผา
มองสีเขียวตัดกับสีฟ้า...หม่นหม่น
ลมพัดพา พัดละอองเย็นชื้นมา...ปะปน
ไม่มีใคร ไม่มีคน...ไม่มีอะไรต้อง...สนใจ
ฉันหายใจเข้าออก...ช้าช้า
ความเย็นชื้นไม่อาจนำพา...ให้หวั่นไหว
ลมหวีดหวิวผ่านลำต้น...ระคนดอก-ใบ
มันเกิดขึ้นแล้วผ่านไป...เท่านั้น
อาทิตย์ หรี่แสงลงเบื้องหน้า
แต่ไม่อาจพา...ให้ใจไขว่คว้าเพ้อฝัน
ฉันอยู่บนโลก...ซึ่งกำลังม้วนตัวซ่อนแสงแห่งวัน
และพระอาทิตย์ดวงนั้น...ก็ไม่เคยตกดิน
18 กรกฎาคม 2548 17:13 น.
ละอองน้ำ
แต่ละวัน...
การเปลี่ยนผัน...เชื่องช้า
ฉันมอง...วัน...เวลา...
ก็ไม่เห็นทีท่าความเปลี่ยนแปลง
อาจเยาว์...เกินไป
จึงไม่มีดอกใด...เติมแต่ง
เพียงใบ...ไว้แสดง
ไม่แกล้ง...ไม่กล...ให้สนใจ
ฉันรอดอกไม้...สักดอก
ไม่มีใครอาจบอก...จะเป็นวันไหน
แต่คงไม่ใช่วันนี้...หรือพรุ่งนี้...หรือวันต่อไป
จะต้องรอถึงเมื่อไร...ยังไม่รู้
เมื่อดอกไม้...ได้บาน
จะมั่นคง...ยืนนานหรือ...ที่เป็นอยู่
ถ้าต้องคอย ให้ได้เห็น ให้ใจดู
แล้วสักครู่...ก็ปลิดโปรย...ลงโรยดิน
ชั่วครู่...ชื่นชม...พึงใจ
ต้องกลับ...เสียไป...เสียสิ้น
เมื่อพอใจ แล้วทำใจ เป็นอาจินต์
จะถวิล...คอยไป...เพื่อใดกัน
13 กรกฎาคม 2548 12:26 น.
ละอองน้ำ
แก้วเปล่า...
จะจับตั้งหรือวางก็ราว...ไม่แตกต่าง
เพียงผิดท่า ผิดที่...ผิดทาง
จะจับกลับมาตั้งวาง...ก็ง่ายดาย
เหมือนใจ...
ไม่ต่อไม่เติมอะไรหลากหลาย
แม้ผิดทาง ผิดที่ วุ่นวาย
ก็กลับมาตั้งอยู่ได้...ไม่ยากไป
แล้วแก้วเธอเล่า...?
แตะต้องเพียงเบาจนสั่นไหว
กระฉอกเปรอะเลอะเทอะเปื้อนไป
เธอใส่ความคิดใด...ให้ตัวเอง
ฉันไม่มีคำตอบใดให้
ในโลกที่กำลังหมุนไปอย่างรีบเร่ง
ในบริบทสำเร็จรูป...ที่มีคำตอบเป็นของตัวเอง
ถือเสียว่า...มันเป็นส่วนหนึ่งของบทเพลง...ถูกใจเมื่อบรรเลง
...แล้วก็จบลง...
4 กรกฎาคม 2548 21:59 น.
ละอองน้ำ
ในรอยยิ้ม ในเสียงหัวเราะ
ในบทเพลงเพราะ...ในสายลมไหว
ในทุกวัน ในทุกอย่าง...ดูคล้าย...ไม่ต่างกับสิ่งใด
และยังดูเหมือนจะเป็นไป...ไม่ต่างอะไร...
...กับทุกวัน...
แต่...เสียงหัวเราะที่เคยได้ยิน
และความรู้สึกคุ้นชิน...กับรอยยิ้มแบบนั้น
กำลังจะลบเลือนไป...เหลือไว้แค่ให้...คิดถึงกัน
และในที่สุดของความผูกพัน...ก็คงมีแต่ร่องรอยของวัน...
...ที่อยู่ในใจ...
ฉันคงไม่อาจ...ปฏิเสธระยะทาง...
เพราะแท้แล้ว...ทุกสิ่งคงเลือนลาง จางพร้อมกับความหวั่นไหว
แต่ฉันขอเก็บทุกอย่างที่มี...ทุกความรู้สึกที่ดี...ไว้กับใจ
เผื่อว่าเหงาเมื่อไร จะได้แอบยิ้มกับตัวเองเรื่อยไป...
...เมื่อคิดถึงเธอ...
1 กรกฎาคม 2548 11:00 น.
ละอองน้ำ
อันคำคม คารมร้าย...คายจากปาก
คงกลืนยาก จึงขย้อน...เป็นก้อนเสีย
หวังป้ายขี้ เปื้อนโคลน...ที่ตนเคลีย
ให้โลมเลีย ทั่วคนอื่น...ยืนประจัน
ตาวาววับ จับจิต...ด้วยคิดอุบาทว์
ดูท่าจะ สะใจขนาด...ได้หุนหัน
อุตส่าห์ปลอม เปลือกดีดี...ทุกวี่วัน
กลับมาพลัน กระชากเอง...ไม่เกรงใคร
คนจะต่ำ จะเตี้ย...เคลียกระโถน
ก็สาดโคลน ได้เจนจัด...ถนัดไหม?
ผู้ดีแท้ ใครจะแน่...ตรงปากกรรไกร
คงลืมไป เลยเผยต่ำ...ตำตาคน
เมื่อชัดถ้อย ชัดเสียง...ถึงเพียงนี้
ก็ดีที่ ไม่เปลืองแรง...แสดงผล
ไม่ต้องไป อธิบาย...กับหลายคน
เพราะบางตน ทุรนแรง..."แสดงตัว"
-------------------
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
หน้าส่วนตัว
1156
