12 มีนาคม 2547 02:55 น.
ละอองน้ำ
ฉันมองแววตาคู่สวย
...ซ่อนความเศร้า..ด้วยรอยยิ้ม...
ความงาม...ความรัก...และความสุข
...เหมือนจะข้อง...แต่ก็ไม่ผูกพัน...
รายล้อม...คนเข้าหา...เข้าหา...
...แต่ก็เหมือน...เข้าไม่ถึง...
ต่างคนต่างมอง...ชื่นชม...ชมชอบ
...ต่างก็ขอเก็บความงาม..โดยไม่รู้...
...เต็มใจ หรือ ไม่...
เหมือนของสูง...ต่างสถานะ..
...แต่ใครต่อใครก็ปีนป่ายไปเกี่ยวข้อง
...ไปอยากรู้...
...ไปอยากเห็น...
...ไปอยากวิเคราะห์...
...และถือสิทธิที่จะวิจารณ์...
ฉันมองแววตาคู่สวย...ที่แสนเศร้า
...คุณยืนอยู่ตรงไหนกัน...บนโลกนี้...
...ถึงได้ดู...
...เหมือนยืนอยู่...แต่ลำพัง...
9 มีนาคม 2547 22:29 น.
ละอองน้ำ
เธออาจเรียกมันว่าความโชคร้าย
กับเรื่องราวมากมายที่ทำฉันเจ็บช้ำ
เรียกว่าความเสียใจ ที่คิดว่าใคร ไม่อยากจำ
และคิดว่าทุกอย่างจะย้ำ จนฉันช้ำ เกินเยียวยา
แต่ฉันเรียกมันว่า ความโชคดี
กับหนึ่งชีวิตนี้ ที่ทำให้ฉันรู้คุณค่า
รู้จักรอยยิ้มอย่างจริงใจ รู้จักหวั่นไหว รู้จักน้ำตา
รู้จักรอเพื่อผ่านวันหนักหนา ให้เหตุผลกับเวลา เข้ารักษาใจ
และที่สุดของความโชคดีที่ฉันได้รับ
คือการผ่านจิตใจที่เยินยับ ซึ่งเคยหวั่นไหว
ใจที่ฝากความสุข-ความเศร้า ดีใจ-ปวดร้าว ด้วยมือของใคร
มาเริ่มต้นชีวิตใหม่ ด้วยการวางทุกข์-สุขไว้ ที่ใจตัวเอง
8 มีนาคม 2547 19:19 น.
ละอองน้ำ
วันนี้...
อยากเขียนกลอนรักดีดี...สักบท
ทั้งที่ความตั้งใจ...ไม่ละลด
แต่กลอนดีดีสักบท...ก็ยังไม่มี
อยากเขียนกลอนสวยสวย...สดใส
เติมความสดชื่นลงไป...ให้หน้านี้
เผื่อใครผ่านมา...ผ่านตา...จะได้ยิ้มสักที
แต่ก็ยังทำได้เท่านี้ ทำได้ไม่ดี...ไม่มีกลอน
ลืมไปแล้ว...ว่าต้องเริ่มยังไง
ยิ้มให้ตัวเองสักทีดีไหม...หรือต้องทำอะไรก่อน
ทั้งที่มันก็แค่คำ...เหมือนที่เคยแต่งซ้ำซ้ำ...ก็แค่...กลอน
แต่ก็ทำได้แค่นิ่งงัน...ไม่เหมือนก่อน...ที่ไม่อาจเขียนกลอน
...คงเพราะ...
...นอนไม่ค่อยพอ...
5 มีนาคม 2547 14:37 น.
ละอองน้ำ
หนึ่งสายสิญจน์อันเล็กบาง
พันร่างหนึ่งร่างเอาไว้
กายเปล่าเร้าเล่นเช่นไร
สงบนิ่งสงบใจ...ไม่สนเลย
แต่สายหนึ่งซึ่งซ่อนมาก่อนหน้า
พันใจเนิ่นมากว่าอ้างเอ่ย
จะทิ้งร่างร้างเร้นอย่างเช่นเคย
ไม่ละเลยหรือตัดห่วงจนล่วงกัน
กระหวัดสายใยบางที่สร้างไว้
รอบข้อมือด้วยใจที่ตั้งมั่น
จะกี่กาลผ่านพ้นจนกัปป์กัลป์
ก็จะดั้นจะด้นจนค้นเจอ...
แม้ใจเธอดับรู้ไปเนิ่นแล้ว
มีเหตุแคล้วเหตุคลาดพลาดเสมอ
จะกี่กรรมทับถมจมเกินเจอ
จะให้เธอรู้เห็นที่เป็นมา...
แม้ฉันไหลจมร่วงในดวงจิต
ไม่อาจคิดอาจไขใดเกินหน้า
ดับอารมณ์จมใจใน...น้ำตา
ขอเธอรับรู้ว่า...ที่ผ่านมา...
...เราต่างเป็นใคร...
4 มีนาคม 2547 21:37 น.
ละอองน้ำ
อาจจะแปลกแยก...บางทีก็แตกต่าง
แต่ทั้งชีวิต...คนเราก็ค้นหา - ตรงกลาง - ที่เราจะอยู่
แต่ละวัน...แต่ละปี...ก็ยังต้องทบทวนเพื่อตรองดู
วันนั้นที่คิดว่ารู้...พอวันผ่าน...มุมมองที่เคยมีอยู่
...ก็อาจเปลี่ยนไป...
- ฉัน - ยังคงค้นหาความหมาย
แม้จะต้องเรียนรู้อีกมากมาย...และอาจจะไปได้...ไม่ถึงไหน
แม้ที่เคยผิดเคยพลาด...จะมากพอๆ...กับที่ทำดี...หรือถูกใจใคร
แต่สิ่งที่วางไว้...ฉันยังพยายามเดินไป...อยู่ทุกๆวัน
อาจจะท้อบ้าง...ระหว่าง...ก้าวบางก้าว
เมื่อหลายสิ่งทับถมบนความปวดร้าว...ใครบ้าง...ไม่อยากกลับหัน
ในความสับสนของผู้คน...ที่พยามสั่นคลอนตัวตน...ไปจากกัน
ความอดทน...อดกลั้น...บางครั้งก็มีอัน...แปรเป็นน้ำตา
แต่ฉันก็เดินมาไกลแล้วในวันนี้
เมื่อเจตนาที่ใครมี...ยังต้องใช้ความตั้งใจเต็มที่และมากกว่า
เส้นทางยังคงอีกไกล...ซึ่งไม่อาจวัดด้วยหนึ่งลมหายใจที่ได้มา
แต่ฉันก็รู้ดีแล้วว่า...ไม่มีสิ่งใดสูญเปล่าไปกับเวลา...ที่ตั้งหน้า...
...ทำให้ดี...
หน้าส่วนตัว
999
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
