27 กุมภาพันธ์ 2547 16:58 น.
ละอองน้ำ
เล็กๆน้อยๆ
ในรายละเอียด...
ในความทรงจำ...
และ...ความรู้สึก
วันเวลาย้อนกลับ
...หลุดล่อน...
การทับถมของเวลา
...ลอกออกไป...ทีละเล็กละน้อย
เหลือผัสสะ...และความรู้สึก
...ในความทรงจำ...
ถอยหลัง...?
หรือย้อนกลับ...?
...ไม่มีคำตอบกลับมา...
ฉันมีความรู้สึก...ที่ถูกคลุมไว้
ว่างเปล่า...หรือ...ไม่ว่างเปล่า
...มองไม่เห็น...
ตาบอด...? ก็ใช่ว่าจะต้องใช้ตา...
ใจบอด...? ไม่แน่ใจว่าจะต้องใช้มัน...
สิ่งรอบตัวสะกิดและสะกด...ทีละเล็กละน้อย
...มาทักทาย...หรือ...มาบอกลา...
...บอกฉัน...
ฉันจะได้รู้ว่าควรกล่าวคำว่า...สวัสดี...
...หรือ...
...ลาก่อน...ชั่วนิรันดร์...
26 กุมภาพันธ์ 2547 11:09 น.
ละอองน้ำ
ธูปสามดอก
ปักเรียงทุกครั้ง...ทุกครา
บ้างก็ดับพร้อมกัน
บ้างก็ดับไล่เลี่ยกัน
บ้างก็ดับไม่ทันกัน
ธูปสามดอก
เหมือนๆกัน
มีการจุดเป็นเหตุเช่นเดียวกัน
และต่างก็เผาไหม้ไปด้วยกัน
ธูปสามดอก
บ้างก็เหลือขี้ธูปเป็นธุลี
...ทิ้งก้านโดดเดี่ยว...
บ้างก็เผามอดตลอดก้าน
...แต่เถ้าเกาะแน่นเรียงคงรูป...เช่นธูป...
บ้างก็ทิ้งธุลีร่วงราย
...เหลือไส้ในเกาะก้านธูป...ทิ้งตัวเป็นสาย...
ทุกอย่างเริ่ม...ดำเนินการ...ไม่ได้แตกต่างอะไรมากมาย
...ก็ใช่ว่าผลสุดท้าย...จะเหมือนเรื่อยไป...
เริ่ม...ดำเนิน...
ไม่แตกต่าง...หรือขาดเกิน...ตรงไหน
แต่สิ่งเดียวที่แน่ชัดกว่าอะไร
ก็เมื่อผลกระจ่างใจ...ใช่อยู่ที่คำใคร
...คาดเดา...
24 กุมภาพันธ์ 2547 13:01 น.
ละอองน้ำ
เปิดกล่องเก่าๆ...
ภายใน
มีหลายสิ่งที่เรียกว่า
...คุณค่าทางใจ...
บรรจุไว้
แต่ละกล่องแต่ละสิ่ง
เพิ่มตามวันและเวลา
...นานเข้า...
ก็เต็มไปด้วยกล่องเก่าๆ...
...ที่ไม่ได้เปิด...
และไม่อาจจดจำได้
...ว่ามีอะไรในนั้น...
ความสุข...ในแต่ละสิ่ง
หล่อเลี้ยง...เพียงพอแล้ว
ฉันเปิดกล่องทีละกล่อง
หยิบแต่ละสิ่งมาทบทวน
...เป็นครั้งสุดท้าย...
....ความสุข...
ยังตรึงอยู่ในแต่ละช่วงเวลา
ไม่ว่าอย่างไร
...ก็ไม่มีใครพรากไปได้...
ฉันคงคิดถึง
แต่ฉันไม่อาจปล่อย
ให้ตัวเองจมอยู่กับสิ่งเก่าๆ
...จนแน่นใจ...
...ฉันบอกลา...
ความทรงจำบางส่วนของตัวเอง
เก็บสิ่งที่ไม่ได้ใช้...ให้คนอื่นบ้าง
...ทิ้งไปบ้าง...
...หาที่อยู่ใหม่...
...ให้อะไรที่ไม่ควรจะอยู่กับตัวเองบ้าง...
จนมีที่ว่าง...ให้สิ่งใหม่ๆได้เข้ามา
...โดยไม่อึดอัดที่จะอยู่...
...และไม่ลำบากใจกับอะไรก่อนหน้า...
...เก็บ...เท่าที่ความรู้สึกจะเก็บ...
...จำ...เท่าที่ความทรงจำจะจำได้...
...เมื่อสิ่งใหม่ๆส่งมาถึง...
ที่ที่จะวาง
....ก็จะไม่ใช่เพราะมันว่าง...
...แต่เพราะว่า...
...จัดเตรียมไว้...
23 กุมภาพันธ์ 2547 23:07 น.
ละอองน้ำ
บนยอดเขา...
ที่ที่มองเห็นหลายๆสิ่งอยู่เบื้องล่าง
เบื้องล่าง...
เสียงวุ่นวายจอแจ
คนเหล่านั้นพยายามจะมองหา
โดยมองขึ้นมา
แต่ที่ตรงนั้น
ล้อมรอบด้วยไม้ใหญ่ทึบหนา
ฉันมองเห็นใครต่อใครวุ่นวายอยู่ข้างล่าง
...ไม่มีใครมองเห็นฉัน...
ฉันเดินอยู่ตรงนี้
ในที่ที่เปิดโล่ง...
ไม่มีไม้สักกิ่ง
ไม่มีหญ้าสักต้นจะบดบัง
ท้องฟ้าอยู่เบื้องบน
...ไม่มีใครมองเห็นฉัน...
ฉันเดินอยู่บนนั้น
พร้อมๆกับเพื่อนอีกสองคน
มองคน...ระคน...คน
...ไม่มีใครมองเห็นเรา!...
21 กุมภาพันธ์ 2547 00:39 น.
ละอองน้ำ
ทักทาย...กันด้วยความหมายของความรู้สึก
ฉันเองยังนึก...ว่าที่สุดของตรงนี้อยู่ที่ไหน
และแม้เรื่องราวจะวกวน...จนเหมือนแต่ละคนเดินมาไกล
แต่สิ่งที่เราต่างไม่รู้...ที่ถูกวางไว้...อาจเหนือกว่าที่เราเข้าใจ
...หรือคาดเดา...
การเปลี่ยนแปลงที่แตกต่าง...
จัดเรื่องราวในแต่ละเส้นทาง...เรา...จะเลือกอย่าง ใดเล่า?
ขวาต้องไป...หรือ...ซ้ายต้องมา อาจสวนทางกันตลอดเวลา
...ในแบบเรา...
และบนทางนั้นก็มีทั้งสุขทั้งเศร้า...มียิ้มมีเหงา...
...และมีน้ำตา...
ไม่มีใครเร่งเวลาไปกว่านี้
อาจผ่านมาเนิ่นนานหลายปี...หรือทางนี้...ก็อาจไกลกว่า
แต่เราก็เดินมาไกล...ไกล...จนเหมือน...ตัวเอง...หรือความตั้งใจ
...เกือบจะสูญไปกับกาลเวลา...
แต่ขอเธออย่าเพิ่งท้อ...หรืออ่อนล้า...เพราะฉันไม่มีแล้วน้ำตา
...จะให้ใคร...
หน้าส่วนตัว
1166
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
