11 กันยายน 2546 12:05 น.
ละอองน้ำ
...รอ...
สิ่งเดียวที่ขอ...ไม่รู้ว่ามากไปไหม
...รอ...
รู้ดีคนที่รอ...ต้องทรมานเพียงใด
แต่คำตอบที่จะให้
เป็นสิ่งเดียวในใจที่ฉันจะมี...
ไม่ได้ให้เธอรอเพื่อฝัน
ไม่ได้ให้รอเพื่อทำร้ายใจกันจนเต็มที่
ไม่ได้ให้รอ...เพราะเหตุผลบางข้อที่ไม่เข้าที
ฉันไม่ได้คิดหนี...และทิ้งเธอไว้อย่างนี้
...โดยไม่เข้าใจ...
รอ...ที่จะเอ่ยออกมา
เพราะบางเรื่อง...เวลา...อาจช่วยได้
ฉันไม่เคยขออะไรจากเธอ ให้มากให้มาย
แค่ขอให้รอ...เพื่อจะรู้ความหมาย...ว่าเธอไม่ได้
...เปลี่ยนใจ...
11 กันยายน 2546 11:40 น.
ละอองน้ำ
เธออาจจะยังไม่เข้าใจ
ว่าทำไม...ฉันถึงดูเมินเฉย
คำพูดเธอ...หลายครั้งดูละเลย
แต่สิ่งที่ฉันไม่เอ่ย...ก็ใช่ว่าไม่เคย
...จะคิดอะไร...
ไม่มากพอ...จะผูกพัน
และเหมือนไม่ไหวหวั่น...เมื่อเธอใกล้
ไม่มีเหตุผล ที่ใครหลายคนเข้าใจ
เพราะไม่มีสิ่งไหน...ที่จะบอกแทนหัวใจ
...ที่ฉันมี...
ไม่เรียกร้อง...ให้อยู่ข้างกัน
เหมือนคนไม่ใส่ใจคืนวัน...แต่ก็ไม่หันหน้าหนี
อยู่กับวันคืน...ทำร้ายตัวเองทั้งที่ฝืน...เหมือนไม่รักดี
และคำตอบของทั้งหมดนี้...เป็นสิ่งสิ่งเดียวที่...แม้ใช้ชีวิตทั้งหมดที่เธอมี
...ก็ไม่มีวันเข้าใจ...
8 กันยายน 2546 12:01 น.
ละอองน้ำ
บอบบาง
เธอพูดเหมือนทุกอย่างเข้าใจง่าย
มีคนอยู่ในโลกตั้งมากมาย
ที่เธอไม่ได้...เข้าใจ
แข็งแกร่ง
อยู่ที่แรงหรืออยู่ที่ไหน
อยู่ที่เธอหรืออยู่ที่ใคร
อยู่ที่อะไร...ที่ทำให้มั่นใจ
...ว่าแกร่งพอ...
บทเรียน
เป็นสิ่งที่เธอเองไม่ได้เพียรร้องขอ
แต่ฉันจะทำให้...จนกว่าเธอจะซึ้งใจมากพอ
อย่าเพิ่งคิดว่าตัวเองเป็นต่อ...วันที่ทุกอย่างก็
...ยังไม่จบลง...
8 กันยายน 2546 10:18 น.
ละอองน้ำ
สัญญา..
หมอกจาง
อาจจะมีวันรักบาง
สายลมพัดแผ่วจางลงไปบ้าง
อาจมีวันที่เราสองคน สับสนในหนทาง
ในยามที่เหินห่าง เกิดช่องให้ใครแทรกตรงกลางระหว่างใจ
เธอไม่ผิด
หากจะหยุดทบทวนแล้วคิดเพื่อเลือกใหม่
ไม่ผิดที่เธอ จะพลั้งเผลอไปรักใคร
ฉันเองเข้าใจ เพราะฉันก็เคยเป็น
ดอกรักที่ตรงหน้า..
ง่าย ที่จะเอื้อมคว้าเพราะตาเห็น
อย่ารักษาสัญญา เพียงเพราะเธอเห็นว่ามันคือสิ่งที่ควรเป็น
อย่างำรักซ่อนเร้น เพียงให้เห็นว่าเธอรักษาสัญญา
ค่ำคืนที่เงียบงัน
ค่ำคืนที่แม้ในความฝันก็ยังเหว่ว้า
ค่ำคืนที่มือฉันอยู่ไกล เกินกว่าจะเอื้อมไปซับน้ำตา
กับอีกมือที่อยู่ตรงหน้า..
มันคงถึงเวลา ที่เธอต้องตัดสินใจ
สารภาพ
ละอองน้ำ
ในเมื่อ...เธอเป็นคนที่ฉันรอ
ทุกถ้อยคำที่ตัดพ้อ...ฉันเองก็เสียใจ..รู้ไหม...
แม้เธอจะเป็นกลาง และพูดทุกอย่าง..อย่าง..เข้าใจ
ฉันรู้ดีกว่าใคร ว่าที่มันเป็นไป...ไม่ควรเลย
เพราะไม่คิดจะเผลอใจ
แต่ความชิดใกล้...ผลักดันให้...ไม่อาจเฉย
แม้ว่าจะใกล้ชิด...เป็นคนสนิท...และคุ้นเคย
แต่เราทั้งคู่กลับไม่เอ่ย เพราะไม่เคยคิดเลย ว่าจะรักกัน
เมื่อฉันผิดต่อคำ...สัญญา
ไม่ขอแก้ตัวเพราะรู้ว่า...ผิดเองที่ฉัน
ที่ปล่อยความว้าเหว่...ทำให้ใจไขว้เขว...เมื่อเราห่างกัน
คนที่ทำผิดขนาดนั้น...ไม่กล้าขอให้เธอบอกกัน...ว่าให้อภัย
ไม่แน่ใจจริงจริง...ว่ายังมีสิทธิ์หรือเปล่า
ที่ยังยืนยันเลือกคนปวดร้าว...ที่เขาอุตส่าห์...ยอมให้
เพราะสิ่งที่เธอมี ส่วนเขาไม่มี ก็คือ...หัวใจ
กุญแจดอกเดียวที่ฉันไม่รับคืนไว้...เพราะมันไม่เป็นของใคร
...นอกจากของเธอ...
บทเรียนที่ผ่านพ้นมา
ฉันต้องจ่ายด้วยน้ำตา...เป็นราคา ของความพลั้งเผลอ
มันทำให้รู้แล้วว่า...ไม่มีมือใดอ่อนโยน..และอบอุ่นกว่า...มือเธอ
แม้ท้ายที่สุด...ฉันเองจะต้องรอเก้อ...คนคนนั้นจะยังคงเป็นเธอ
...ที่ฉันรอ...
6 กันยายน 2546 19:46 น.
ละอองน้ำ
หายไปไหนนาน
มีอาการครุ่นคิดถึง
คนเคยเจอเคยคำนึง
ยังติดตรึงในอุรา
หายไปเป็นเดือน
เหมือนจะรู้ว่า
หลบหนีใครมา
หายหน้าหายตัว
อย่าหลบเลยน่า
ใช่จามายั่ว
โอ๋โอ๋...ไม่ต้องกลัว
ฉันไม่ชั่วขนาดฆ่าใคร
ออกมาหน่อยน่า
จาหลบไปไหน
เจอนิดเป็นไร
พาพวกมาเหมือนเดิมก็ได้
...ไม่ว่ากัน...(อยู่แล้ว)
หน้าส่วนตัว
599
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
