30 กันยายน 2546 11:23 น.
ละอองน้ำ
สายลมแห่งโชคชะตา
พัดมากระซิบเพียงแผ่ว...ข้างหู
ฉันได้เข้าใจในหลายสิ่ง...ที่แม้บางคนเปิดตาดู
ก็คงไม่อาจรับรู้...เพียงสายตา
สายลมแห่งวันก่อนเก่า
กำลังพัดย้อนเข้า...เพื่อถามใครบางคนว่า
อะไรภายใต้คำถาม ที่เธอพยายามหาเหตุผลดีดีเข้ามา
กับคำแก้ตัวและการตีสองหน้า...ให้เธออย่าคิดเอาว่า...
...จะรอดตัว...
สายลมแห่งการพบพาน
หากเธอทำดีในวันวาน...วันนี้..พรุ่งนี้...คงไม่มีเรื่องชั่ว
ยอมรับว่าเธอเก่ง...แต่หากก็ทำตัวเธอเอง...ให้หมองมัว
สำรวจใครต่อใครเสียจนทั่ว...แต่ลืมมองตัว...ไม่รู้ทำไม...
สายลมที่พัดพาเวียนวน
อย่ามองผ่านใครบางคน...เพียงแค่...ดูสงบเสงี่ยมและอ่อนไหว
เพราะสายลมเย็นฉ่ำบางเบา...ที่เธอคิดเอา...ว่าไม่อาจตอบโต้ใคร
ในวันที่ก่อตัวเป็นพายุใหญ่...เธอก็เป็นแค่สิ่งเล็กเล็กที่ไม่อาจทานอะไร
...ได้เหมือนกัน...
23 กันยายน 2546 09:35 น.
ละอองน้ำ
เดินจากมา...
ไหวหวั่นกับเพลงน้ำตาที่แว่วเสียง
จิตใจ...คล้ายคล้ายจะเอนเอียง
หลบเลี่ยง...เบี่ยงหน้าเลี่ยงหลบมา
ปิดหู...
ไม่รับไม่รู้เหมือนดังว่า
ท่วงทำนองปวดร้าวราวผ่านมา
เพียงทักทายอำลา...และผ่านไป
ปิดปาก...
ให้เรื่องราวหลายหลากจากแห่งไหน
กลืนหายพร้อมสายลมแกว่งไกว
เดินทางจากไปพร้อมสายลม
ปิดตา...
มองแต่ฟ้าสีฟ้าคราแดดร่ม
มองแต่หญ้าสีเขียวเพื่อชื่นชม
มองแต่คนน่านิยมเพื่ออิ่มใจ
โลกของความรู้สึก...
อาจไม่ล้ำลึก...แต่หลายครา...ก็ต้องมองใหม่
ในเสียงจอแจ...บางอย่างอาจดูแย่...แต่ก็..ไม่มีอะไร
และในความเงียบของคนหวั่นไหว...อาจกำลังบอกลาบางคนในใจ
...แค่เพียงไม่...เอ่ยออกมา...
22 กันยายน 2546 11:44 น.
ละอองน้ำ
ความรัก...ที่ไม่มีคนรัก
วันที่ตระหนัก...อาจไม่ซึ้งนักหนา
อาจไม่สุขล้น...และไม่ท่วมท้นน้ำตา
ยังมีที่ว่างของเวลา...ให้คนผ่านมา-ผ่านไป
ความรัก...ที่ไม่มีคนรัก
ไม่มีเรื่องใดให้หนัก...แต่ก็ไม่..อ่อนไหว
เพียงความสุขเล็กน้อย...ที่เติมร่องรอยให้หัวใจ
มีหวัง...มีฝัน...แม้ไม่ยิ่งใหญ่...แต่ก็รับรู้ว่ามีหัวใจ
...อยู่ข้างใน...อีกตั้งดวง...
อย่ารั้งฉัน...เพื่อไม่ให้จากเธอไป
ฉันไม่ใช่ใคร...ที่เธอจะยึดไว้...เป็นห่วง
ฉันไม่ใช่ความหมาย เป็นทุกอย่างได้อย่างที่เธอทักทวง
วันเวลาที่เลยล่วง...ความรักที่เธอแค่หวง...อย่าเรียกร้อง
ว่าเป็นของ...เธอ
17 กันยายน 2546 14:51 น.
ละอองน้ำ
ที่ทาง
เริ่มมีหญ้าขึ้นรกร้าง
เหลือรอยเก่าเบาบาง
ค่อยค่อยจาง จากสายตา
ที่เก่า
คงมีเพียงเราที่เห็นว่า
ความเปลี่ยนแปลง เมื่อใด จะเข้ามา
ฉันรอเพียงเวลา...ให้สิ่งที่ค้างคา...จบลง
15 กันยายน 2546 12:33 น.
ละอองน้ำ
ความรัก...
ฉันบอกได้ว่าไม่อาจใช้รักษา
บาดแผลเก่าเก่า...ที่ใครเขาทำมา
ไม่เคยคิดจะเยียวยา...จิตใจที่ด้านชาของใคร หรือ เธอ
บอกรัก...
ฉันตระหนัก...จะไม่ใช่เพราะผลั้งเผลอ
ใช่ว่า...ไม่มีใคร...จึงเอารักมาให้เพียงรั้งเธอ
เพียงเพื่อฝันและรอเก้อ อย่างเธอเคยเจอ ฉันไม่ทำ
คนรัก...
เพียงความหมายที่แน่นหนัก ไม่ต้องเอ่ยซ้ำ
ไม่เกี่ยวกับใคร สำคัญขนาดไหน เขาต้องมาจดจำ
ในความสุขและการเจ็บช้ำ...เป็นเรื่องที่จดจำ
...กันแค่สองเรา...
ใคร...
เพียงหมายเป็นแค่อุ่นไอ...ในวันเหงาเหงา
เอาหัวใจมาทิ้งเรียงราย...ปล่อยใจปล่อยกายให้ซึมเซา
รึเพราะใจตนไม่รู้ทันเท่า จึงปล่อยให้เหตุผลเก่าเก่า...
...ซ้ำเข้า..ทางเดิม...
หน้าส่วนตัว
932
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
