8 สิงหาคม 2546 15:15 น.
ละอองน้ำ
ฉันฝากคำอวยพรผ่านใครใคร
แทนน้ำใจ...จากคนไกล...ซึ่งก็คือฉัน
เพราะฉันรู้...ว่าเธอ...ชอบเป็นคนสำคัญ
ในขณะที่คนอย่างฉัน...ชอบใช้ชีวิตแต่ละวัน
....โดยไม่มีใคร....
ฉันรู้...ฉันจะไม่ได้อะไรกลับมา
เพราะเธอเองไม่เคยเห็นค่า...สิ่งที่วัดด้วยสายตา...ไม่ได้
และด้วยหลายเหตุผลของฉัน...ที่เธอไม่มีวันจะเข้าใจ
แม้เธอจะไม่เห็นเหตุผลดีดีอะไร...ฉันก็อยากทำให้
....ให้เธอ....
5 สิงหาคม 2546 11:31 น.
ละอองน้ำ
ฉันกำลังข้ามผ่านมันไป
บททดสอบเก่าที่ฉันต้องสอบใหม่ซ้ำซ้ำ
ตัวตนที่ฉันต้องทบทวนอีกหนในสิ่งที่ทำ
กลับมาตั้งคำถามย้ำ ว่าตัวฉันเองจะทำ...เช่นไร
ผู้หญิงตัวเล็กเล็กในโลกกว้าง
มีอะไรหลายอย่างที่ต้องเรียนรู้ไว้
แต่ตอนนี้...ฉันเรียนรู้ที่จะสร้าง...กำลังใจ
ที่ไม่ได้มาจากคนไหน...แต่เป็นใจ...ฉันเอง
ถ้าคนบนฟ้า...อยากรู้...ว่าฉันจะสู้ต่อไหม
แม้ไม่มีคนเข้าใจ...รู้ว่าฉันเองก็ไม่กล้าเก่ง
แต่ฉันไม่ท้อถอย แม้มีเพียงกำลังใจเล็กน้อยจากตัวเอง
คำพูดคนอื่น จะไม่ทำให้ฉันกลัวเกรงในสิ่งที่ฉันเอง...
....ไม่ได้เป็น....