19 มิถุนายน 2546 16:42 น.
ละอองน้ำ
หากรู้สึกดีที่ทำไป
โดยการแบ่งความรู้สึกให้คนอื่น
อย่ามองฉัน คนที่เธอผันจุดยื่น
ไม่ต้องห่วงใครจะขมขื่น หรือใครกัน ฝืนใจ
ขออย่างเดียว อย่าทำเพราะอยากชนะ
ฉันเหนื่อยพอที่จะละ และสละ โดยไม่มีข้อสงสัย
หากคนที่เธอว่าแคร์ คือคนเดียวกับที่เธออยากให้แพ้...ก็ตามใจ
เพราะไม่ว่าสุดท้ายจะจบแบบไหน ก็คงไม่มีใคร
....เจ็บไป..กว่าเรา....
11 มิถุนายน 2546 11:21 น.
ละอองน้ำ
ลมหายใจ...ทอดถอนพยายามผ่อนหนัก
ความรู้สึก...อยากพัก แต่ก็ยังหนักดังเก่า
สายตา...มองฟ้า ถามหาความรู้สึกดีดีในตัวเรา
น้ำตา...ความรู้สึกเศร้า ฉันไม่อาจเอามันออกมา
เวลา...คงช่วยอะไรไม่ได้มาก
สุดท้าย...เราคงต้องจากเพราะไม่เหลืออะไรมากให้ค้นหา
โอกาส...ให้ได้ แค่เพิ่มบาดแผลในใจเรื่อยมา
ฉันคิด...ว่าสิ่งมีค่า คือช่วงเวลาที่จะทำใจ
ขอเธอ...อย่าดึงดันต่อกันอีกเลย
จบก็จบไปเฉยเฉย...อย่าเลยเธออย่าสงสัย
เมื่อเธอเองก็ตอบไม่ได้...ว่าที่ทำอยู่ ดีหรือร้ายอย่างไร
และเธออาจรับไม่ไหว...กับคำตอบในใจที่ฉันมี
อย่าคิดว่าใครจะแพ้ ใครจะพ่าย
เพราะฉันไม่เคยให้ความหมายกับมันแบบนี้
ไม่คิดว่าต้องชนะเธอ ชนะใคร ทำไป ด้วยความรู้สึกดีดี
ที่ขอให้จบเช่นนี้ เพราะไม่อยากให้อะไรที่ดีดี ต้องเสียไป
8 มิถุนายน 2546 00:37 น.
ละอองน้ำ
ฉันเองก็ตอบไม่ได้
ว่าทำไม ยังยืนอยู่ตรงนี้
ทั้งที่เสียใจ ที่เธอไม่ลืมใครเสียที
ยิ่งพยายามเข้าใจเธออย่างนี้ ก็ยิ่งมี...แต่น้ำตา
อยากอยู่ต่อเป็นเพื่อนกัน
แต่ก็ฝืนที่เป็นเช่นนั้น และฉัน...ชักจะอ่อนล้า
กี่ครั้งที่เธอพูดถึงเขา ส่งสายตาปวดร้าวของเธอมา
ฉัน...คนที่นั่งอยู่ตรงหน้า เธอจะคิดบ้างไหมว่า...รู้สึกอะไร
คำว่าเรา...ยังคงมีหรือเปล่า
ทำไมฉันถึงปวดร้าว เหมือนคราว...ไม่มีคนไหน
เธอจับมือฉัน แต่ก็เพ้อ ก็ฝัน ถึงคนเคยมีใจ
เธอบอกฉันได้ไหม เมื่อฉันเองไม่รู้ว่าจะคบกันต่อไป
....เพื่ออะไรกัน....