23 กุมภาพันธ์ 2546 11:01 น.
ละอองน้ำ
ไม่เคยเสียใจ
ที่ผ่านอะไรมาแบบนี้
เจอคนใจร้าย ทำลายความรู้สึกดีดี
ความเชื่อมั่นในรักที่มี ก่อนถึงวันนี้ก็ลดลงไป
ไม่คิดเสียใจกับเรื่องเก่า
ว่าใครเคยทำปวดร้าวสักเพียงไหน
แม้ผ่านมา จะยากแก่การทำใจ
หวาดระแวงหวั่นไหว...เมื่อเจอใครใครที่เข้ามา
เพราะฉันรู้ว่าเรื่องเหล่านั้น
เข้ามาสอนใจฉันให้รู้คุณค่า
ความรักประคองไม่ง่าย...ถึงแม้จะได้มันมา
และเธอ...คือสิ่งล้ำค่า...ฉันจึงต้องเรียนรู้ก่อนหน้า
ว่า...จะรัก...อย่างไร...
15 กุมภาพันธ์ 2546 19:02 น.
ละอองน้ำ
กำแพงเก่าเก่า
เรื่องงี่เง่าที่ฉันสร้างไว้
กันตัวเองกับใครต่อใคร
ไม่เคยมีคนไหน...ทลายมัน
แต่ด้วยแววตาทั้งสอง
ยามที่จ้องมองมาที่ฉัน
รอยยิ้ม...ที่ให้กัน
รู้สึกถึงความสำคัญ...ความใส่ใจ
ถ้อยคำที่คอยเป็นห่วง
ไม่ได้เพื่อหลอกลวงเพียงให้หวั่นไหว
ทลายความเย็นชาข้างใน
โดยที่เธอไม่ได้...ล้ำเข้ามา
เธอพาฉันออกจากกำแพง
ในวันที่รู้สึกตัวเองอ่อนแรงนักหนา
แม้มันไม่ใช่เพื่อความรัก...และนั่นทำให้ฉันมีน้ำตา
แต่ก็ทำให้ฉันรู้ซึ้ง ถึงความรู้สึกที่ว่า แม้ไม่ได้มา...
...ก็จะรักเธอ...
10 กุมภาพันธ์ 2546 15:42 น.
ละอองน้ำ
ทำไมถึงสำคัญกับเธอนัก
ถ้าวันนี้ฉันจะรักใครคนอื่น
เมื่อผ่านมาทุกวันและทุกคืน
เธอก็ไปยิ้มระรื่นกับใครกัน
เวลาที่เสียไปกับเธอ
ไม่มีอะไรนอกจากหลงละเมอเพ้อฝัน
มีแค่...อวดอ้างสร้างรักไปวันวัน
โดยเธอเองไม่ยึดมั่น กับผู้ใด
ถ้าสิ่งที่ฉันทำเรียกว่า...ไม่มั่นคง
แล้วคนที่ไม่เคยซื่อตรงกับคนไหน
บอกหน่อย...มองตัวเองว่ายังไง
ถึงได้เอาแต่ถากถางคนไหน...ทั้งที่เธอก็ทำไม่ได้
....เหมือนกัน...
6 กุมภาพันธ์ 2546 01:17 น.
ละอองน้ำ
นั่งถ่างตาจนเกือบตีหนึ่ง
อยากเขียนกลอนซึ้งซึ้งก็เขียนไม่ได้
เขียนกลอนแล้วลบ กลายเป็นกลอนที่เขียนไม่จบมากมาย
ทั้งที่เคยเป็นเรื่องง่ายง่าย ตอนนี้กลับตอบตัวเองไม่ได้ว่า...เพราะอะไร
5 กุมภาพันธ์ 2546 13:15 น.
ละอองน้ำ
นกตาบอด...
โบยบินโอบกอดท้องฟ้า
ร่อนเรื่อยตามลมเรื่อยมา
แต่ไม่รู้ว่าไปทางใด
นกปีกหัก...
พำนักพิงพักอยู่ใกล้
ไม่อาจจะกระพือปีกไป
แม้รู้ทางใดใฝ่ปอง
นกตาบอด...
โอบกอดสายลมลอยล่อง
หวังใจเจอใครครอบครอง
เพียงปองหารักปักใจ
นกปีกหัก...
รู้แล้วความรักอยู่ใกล้
แต่ไร้แรงสิ้นบินไป
ได้แต่จนใจเฝ้าดู
นกตาบอด...
อาจมืดไปตลอดที่จะรู้
เมื่อพึ่งเพียงตาคอยดู
หวังอยู่เพียงบินจนสิ้นแรง
นกปีกหัก...
จนนักปัญญาใช่ว่าแสร้ง
เกินกำลังเกินจิตคิดเปลี่ยนแปลง
เพียงแสดงความจริงไว้ในชีวิต...