24 ธันวาคม 2546 10:56 น.
ละอองน้ำ
อาทิตย์ยามเช้า...
ในหมอกบางเบาเบา...สะท้อนน้ำ
สีทอง...เรืองรอง...ส่องงดงาม
เหมือนกับความแปลกต่าง...อย่างเมื่อวาน
อาทิตย์ดวงเดิม...ในวันใหม่
ภาพก็ไม่...ซ้ำกัน...เมื่อวันผ่าน
เหมือนบางสิ่งบางอย่าง...แม้เนิ่นนาน
แต่มีการเปลี่ยนแปลง...ไม่แคลงใจ
13 ธันวาคม 2546 20:02 น.
ละอองน้ำ
ร้าย...
เป็นคำเดียวที่แทนได้...ในตอนนี้
ปฏิบัติต่อใครเหมือนเป็นคนแสนดี
แต่ล้านล้านเลวร้ายที่มี...ไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน
ร้าย...
เคยรู้สึกละอายบ้างไหมนั่น
ตบตาใครต่อใคร...นึกว่าเขาไม่รู้ทัน
ในจริตมารยาที่เธอปั้น...ทำเป็นเรียบร้อยอย่างนั้น
...ฉัน...ก็เพิ่งเคยเจอ...
ร้าย...
ต่อหน้าก็ดีมากมาย...ลับหลังก็เล่นทีเผลอ
คนนู้นก็ไม่ดีคนนี้ก็ชั่ว...ไม่มีใครดีกว่าตัว...เลยนะเธอ
แล้วนิสัยตลบแตลงเล่นทีเผลอ...ฉันไม่รู้ว่าเธอ
...เรียกว่าอะไร...
ร้าย
เสียดาย...หน้าตาดีดีที่ฟ้าสร้างให้
แต่ใจกลับสกปรก...คงไม่กลัวตกนรก...หรืออย่างไร
ถึงได้ทำเป็นกลบเกลื่อนเรื่องชั่วเอาไว้...ทั้งที่ใครต่อใคร
...เขารู้ว่าเธอเป็นไง...ที่เป็นไปจริงจริง
8 ธันวาคม 2546 12:17 น.
ละอองน้ำ
ผ่านมา...
ก็ใช่ว่า...จะเห็นทุกอย่าง
หลายพันกิโลเมตรของระยะทาง
บางทีก็ไม่ได้หันเห็นบางอย่าง...ที่ผ่านไป
ผ่านไป...ผ่านมา
ก็ใช่ว่า...จะเห็นทุกอย่าง...ที่วางไว้
เพราะทุกครั้งที่ผ่านมา...แล้วผ่านไป
ก็มองเพียงแต่ทางข้างหน้าไม่ใส่ใจ...ข้างทาง
ผ่านไป...ผ่าน...แค่ผ่านผ่าน
ก็ใช่ว่า...จะบอกได้ทุกประการ...ว่าอะไรบ้าง
และเมื่อเพียงผ่านพ้น...ผิวเผิน...จึงเลือนลาง
ก็ใช่ว่า...จะบอกได้ทุกอย่าง...
...ว่าเห็นอะไร...
4 ธันวาคม 2546 14:03 น.
ละอองน้ำ
ความหมาย...ไม่ได้หมายถึงแค่นี้ หรือ วันหน้า
แต่คือภาพรวมทั้งหมดที่ผ่านมา...ทุกสิ่ง...ทุกอย่าง
ตัวตน...ไม่ได้สร้างเพียงวันสองวัน...เพื่อกลบเกลื่อนรอยทาง
เมื่อวันผ่านถูกปล่อยรกร้าง...ใครจะสามารถสะสาง...ให้เปลี่ยนไป
ในเมื่อความหมาย...ไม่อาจเป็นได้แค่เปลือก
ก็อยู่ที่ใครต่อใครจะเลือก...ว่าจะเดินไปแบบไหน
เมื่อมองไกลแค่หนึ่งก้าว...เลือกทำเรื่องราวอย่างย่ามใจ
ก็คงไม่เห็นจุดจบที่ตนเลือกไว้...จนกว่าจะสายเกินไป...ที่จะกลับตัว
โอกาสในวันพรุ่งนี้...ไม่เคยจริงแท้
เมื่อให้โอกาสกับความอ่อนแอ...ที่จะลงไปเกลือกกลั้ว
อ่อนแอที่จะบังคับใจ...ให้เหตุผลเป็นใหญ่...หาข้ออ้างให้ตัว
เมื่อหลุดไหลไปกับสิ่งยวนยั่ว จิตใจมอมเมาหมองมัว...ก็คงไม่ดีขึ้นมา