30 ตุลาคม 2546 17:05 น.
ละอองน้ำ
ความดีปะปนกับความไม่ดี
ดาวก็ร่วมฟ้ากับเดือนทั้งที่...จะเหมือน...ก็ไม่
ต้นไม้เติบโตจากพื้น...หยัดยืน...แตกใบ
พอชีวิตสิ้นไร้...ก็กลับไป...รวมกันที่พื้นดิน
แตกต่าง...หรือไม่...บางทีก็ไม่แตกต่าง
สิ่งที่อยากถือ สิ่งที่อยากวาง บางที...ก็สิ่งเดียวกันทั้งสิ้น
อยู่กับที่ จากไป ยินดีหรือ...ไม่ยิน
สิ่งแปลกใหม่กับสิ่งเคยชิน...ก็เป็นสิ่งเดียวกับที่ถวิลและได้มา
แตกต่าง บางที ก็ไม่ได้ต่าง
ใครบอกจะบอกได้ ว่าอะไรคือตรงกลาง อะไรดีกว่า ด้อยกว่า
ในความเป็นคน ส่องกระจกก็ใช่จะเห็นตัวตน บางที...ได้แค่คิดเอาว่า...
เหมือนกัน ต่างกัน ต่างต่าง นานา ทั้งที่ก็ใช่ว่า...จะต่างอะไร
21 ตุลาคม 2546 09:43 น.
ละอองน้ำ
ดาวหนึ่งดวง แหงนหน้ามองฟ้า
บอกจันทร์ ว่าเราทั้งคู่ต่างเกิดมา
ทั้งที่อยู่บนท้องฟ้า
แต่ก็ยังมีฟ้า...อีกตั้งไกล
จันทร์มองดวงดาว
ระยะทางช่างยาว...ที่เธอพูด...มันก็ใช่
แต่หากเอาแต่มองฟ้า...เธอจะได้คำตอบกลับมา
...คืออะไร?...
เป็นฝันที่ฝันใฝ่ ที่ทำให้สุขใจ...
...ก็เปล่าเลย...
ดารานับร้อยพัน
อยู่ใกล้กว่าความฝัน...ไม่เพียงนั้น...บางดวงยังกลับเพิกเฉย
มองเพียงแต่ฟ้า...ทำราวกับว่า...ไม่คุ้นไม่เคย
จันทร์จึงเอื้อนเอ่ยเพื่อจะเฉลย
...สิ่งที่เป็นจริง...
ดวงดาว ช่างสุกสกาวบนท้องฟ้า
คนบนพื้นก็ยังมองว่า งดงามกว่าหลายหลายสิ่ง
ฟ้าระหว่างคนกับดาว ก็ราว...จะไม่มีวันเป็นจริง
นั่นเป็นความรู้สึกที่ดาวละทิ้ง...นั่นคือสิ่ง
...ที่เธอไม่มอง...
ท้องฟ้า ที่อยู่ใต้ดวงดาว
ทำให้เธอสุกสกาว กว่าใดในพื้นโลกทั้งผอง
การที่เธอเอาแต่มองฟ้า แล้วรู้สึกว่าต่ำต้อยเกินปอง
เพียงแค่...เธอไม่ได้ไตร่ตรอง ไม่ได้หันมอง
...ฟ้า...ใต้ตัวเธอ...
11 ตุลาคม 2546 15:06 น.
ละอองน้ำ
แดดบ่าย
ฉันย้ายกระถางจัดวางใหม่
ซื้อมะลิมาปลูกเพิ่มเข้าไป
เติมดอกบัวไว้ข้างกำแพง
ต้นพุดที่อยู่ด้วยกันมา
ตอนนี้สูงกว่า และลำต้นกล้าแกร่ง
ดูไม่ออกเลยว่าสามสี่ปีก่อนที่ซื้อมา ทำท่าเหมือนจะสิ้นแรง
กลับเปลี่ยนเป็นไม้ใหญ่ที่แข็งแกร่ง ไม่ยอมอ่อนแรงทิ้งใบ
ว่านต้นเล็กต้นนั้น
แตกกอขยายพันธุ์เสียยกใหญ่
จากหนึ่งกระถาง สองกระถาง และถัดถัดไป
หลังระเบียงที่วางไว้ จึงเต็มไป ด้วยหางยาวยาว
กุหลาบหินโคนต้นพุด
ตอนนี้ใหญ่เกือบถึงฟุต ยิ่งนานวันเข้า
ดูกี่ทีกี่ที เห็นมีแต่โตเอาโตเอา
ไม่ยักกะเหมือนเรา กินเอากินเอา ตัวก็ยังเท่าเดิม
กระบองเพชรจิ๋วต้นเดียว
เดี๋ยวนี้สีเขียวเขียวแตกหน่อมาเพิ่ม
ดูหน้าตาแปลกแปลกแหวกกว่าเดิม
ยังกับกล้วย แตกหน่อเติม เป็นพุ่มเชียว
ต้นไม้
ดูแล้วจิตใจสบายหายห่อเหี่ยว
สายลมเย็นแดดอุ่นอาบใบเรียว
มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่คนเดียว จุดจุดจุด
10 ตุลาคม 2546 11:51 น.
ละอองน้ำ
ในวันที่ดูวุ่นวาย
ก็อาจผ่านมันไปง่ายง่าย...เหมือนไม่มีอะไรนักหนา
อุปสรรค...เข้ามาเป็นเมฆหมอกบังตา
ฉันมักจะมองขึ้นไปบนฟ้า...บอกคนข้างบนว่า...
...ไม่ยอมท้อแท้ใดใด...
ปาฏิหารย์มักจะเกิด
ในวันที่เรา...ไม่ปล่อยตัวเองจนเตลิดไปทางใหม่
ไม่ทิ้งฝัน...ไม่ทิ้งตัวเอง...แม้จะท้อแท้ใจ
หลายครั้งที่ทุกคนบอกว่าไม่ใช่...ก็กลับทำให้
...ใครต่อใคร...ยอมรับมัน...
ขอเธออย่าเพิ่งท้อใจ
มองย้อนกลับไป...เธออาจเคยผ่านอะไร..หนักหนากว่านั้น
ถ้อยคำ...อาจไม่เต็มความรู้สึก...เท่าคนที่เธอคิดนึกและหวังผูกพัน
แต่เป็นถ้อยคำจากคนอย่างฉัน...คนที่เห็นเธอแล้วเชื่อมั่น
...ว่าสักวัน...เธอจะผ่านมัน...ด้วยดี
7 ตุลาคม 2546 10:37 น.
ละอองน้ำ
บานไม่รู้โรย
เพียงฝนโปรย..ยังคงไม่โรยไม่หวั่นไหว
หากแต่ว่า...เวลา...ที่ยืดยาวออกไป
ก็ยังไม่อาจคงไว้...ต้องร่วงหล่นไป ตามกาลเวลา
บานไม่รู้โรย
ก็เฉาได้โดย...ไม่อาจยื้อ เพียงแค่ว่า
จะช้าจะเร็ว...อย่างไร...ก็ต้องโรยรา
เหมือนทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามา จะเร็วจะช้า...ก็ต้องผ่านไป
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
773
