31 มกราคม 2546 20:51 น.
ละอองน้ำ
ฝน...พร่ำหยดพร่างพรายสายฝน
กลั่นล้นจากเมฆเฉกเช่นเก่า
อึมครึมครึ้มฟ้ามาเป็นเงา
เมฆสีเทาเปลี่ยนเป็นฝนหล่นโปรยปราย
จะร้อยปีพันปีก็มีฝน
เมื่อร่วงหล่นจนหมดฟ้าก็ลาหาย
แล้วเกิดกลับรวมก้อนก่อนจะคลาย
กลับเป็นสายเป็นฝนหล่นลงมา
วัฏจักรจักเกิดเป็นวรจร
ไม่ผันผ่อนพักให้ใครเลยหนา
เหมือนชีวิตเวียนย่ำซ้ำซ้ำมา
ไม่เรียนรู้เวทนาก็ซ้ำไป
พร่ำเรียนเพียรรู้จนท่วมหัว
ก็ลากขาพาตัวไม่ถึงไหน
เพียงได้ชื่อว่าเรียนเขียนเขียนไป
หมุนหมุนตามสังคมไว้ในวงจร
ชีวิต...มีความหมายอะไรให้ชีวิต
ยังตามติดก้นกันเหมือนวันก่อน
กิน ขี้ ... (-----)ใคร แล้วไปนอน
ชีวิตสอนอะไร...ให้ชีวิต
29 มกราคม 2546 09:20 น.
ละอองน้ำ
ใครบางคนกำลังเดินหลงทาง
ในท้องทุ่งเล็กเล็กแห่งโลก
สองเท้า...เปื้อนโคลนตมแห่งชีวิต
ฉันไม่ได้ยืนรอแขกอยู่หน้าบ้าน
ขอให้เธอเคาะประตู เมื่อมาเยือน
อย่าลืมถอดรองเท้าก่อนเข้ามา
มารยาทเล็กน้อย
อาจไม่สร้างความประทับมากมาย
แต่การให้เกียรติกัน
ได้เติมความหมายของเธอไว้
ฉันจัดวางทุกสิ่งทุกอย่างด้วยความรู้สึก
อย่าจับต้องเล่น เมื่อเธอไม่รู้ที่มาที่ไป
และประตูบานเล็กเล็กของบ้านหลังนี้
ไม่ได้มีไว้ต้อนรับคนแปลกหน้าทุกคน
ขอให้เธอเข้าใจ
28 มกราคม 2546 04:46 น.
ละอองน้ำ
เวลาเลยผ่านไป
ยิ่งรู้จักชิดใกล้ กลับเหมือนยิ่งไม่รู้
มองเธอนิ่งนาน เธอไม่ต่างจากเมื่อวานที่เป็นอยู่
แต่หลายสิ่งที่ควรจะรู้ กลับกลายเป็นไม่รู้และไม่เข้าใจ
อยู่ใกล้ แต่เหมือนเป็นคนอื่น
ฝันสวยงามที่ไม่เคยตื่น จะเป็นของเราบ้างได้ไหม
ฉันทำให้เธอเกรง หรือ เธอเองที่ไม่เคยกล้าตัดสินใจ
แท้จริงตัวตนเธอมีอยู่ไหม หรือแค่ลวงให้ใครใคร คอยนิยาม
มองภาพเธอในวันเก่า
นั่นหรือเธอ นี่หรือเรา ฉันได้แต่เงียบเหงาอยู่กับคำถาม
เธอผูกพันกับฉัน หรือ ความคิดของใครกันที่เธอเฝ้าทำตาม
เมื่อใจเธอจมอยู่กับโซ่และล่าม ก็ไม่มีใครจะเหยียดหยาม...
ได้เท่ากับที่เธอพยายาม...หยามตัวเอง
22 มกราคม 2546 16:01 น.
ละอองน้ำ
การรอคอยในอดีตที่ไม่มีปลายทาง
วันคืนกลับห่างในระหว่างที่ฉันหยุดนิ่ง
วันที่เชื่อว่าเธอคือรัก เธอคือความจริง
วันที่เรื่องเก่าไม่อาจละทิ้ง ในขณะที่ความเป็นจริง
....ก็ไม่รับเข้ามา....
อยู่กับคำถาม ที่ตอบไม่ได้มากมาย
แม้เจ็บและร้องไห้ ก็ไม่เคยหยุดการตามหา
วันถมวัน ปีถมปี ปักใจกับคนคนนี้ คนที่เฝ้ารอมา
สุดท้าย...ก็เห็นแค่คนบ้า ที่ผูกพันนักหนา
....กับคนที่ไม่ผูกพัน....
ขอให้เธอตายไปจากใจฉันคนนี้
หายไปจริงจริงเสียที ไม่มี...แม้ในความฝัน
ให้ฉันได้เริ่มต้นใหม่ กับคนที่จริงใจและดีต่อกัน
สิ่งที่ผ่านทิ้งไว้เช่นนั้น ฉันให้เป็นของขวัญ
ค่าที่เธอจากกัน...แบบไม่ย้อนมา...
21 มกราคม 2546 17:38 น.
ละอองน้ำ
เรื่อยเรื่อยสายลมเอื่อยพัด
เดินลัดเลาะทางอย่างเก่า
สงบทุกก้าวย่างอย่างเป็นเรา
นกร้องเบาเบาให้ได้ยิน
เรื่อยเรื่อยเปื่อยเปื่อยไม่วุ่นวาย
ทุกอย่างดูง่ายไปทั้งสิ้น
เดินเพลินชมเพลินดูนกบิน
เพียงผินเห็นหน้าผวาใจ
เธอเดินสวนมาอย่างท้าทาย
สบตาไม่หายหลบไปไหน
แล้วยิ้มชนิดคิดว่าบาดใจ
เฮ้อ
ดูแล้วหื่นขนาดไหน รู้ตัวบ้างไหมเล่าเธอ?
หน้าส่วนตัว
900
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
