30 กรกฎาคม 2545 21:48 น.
ละอองน้ำ
ตั้งแต่วันนั้นที่ได้พบ
คิดว่าทุกอย่างจะจบลงง่ายง่าย
เธอเหมือนคนอื่นอื่นอีกมากมาย
เมื่อสุดท้ายก็ไม่ได้...มีใจ
แต่เมื่อผ่านวันนั้นจนวันนี้
เจออะไรมากมีที่สงสัย
สิ่งใดกันดึงเรามาเข้าใจ
จึงได้ผ่านวันร้ายร้ายมาด้วยกัน
พรุ่งนี้เป็นอย่างไรไม่อาจรู้
แต่ไม่คิดติดจมอยู่กับความฝัน
แค่วันนี้กับคนนี้ที่ผูกพัน
ยากหรือง่ายจะมีฉัน...เคียงข้างเธอ
30 กรกฎาคม 2545 21:11 น.
ละอองน้ำ
คนไม่มีธุระแต่อยากคุย
โทรก็กลัวเธอหน้ามุ่ยไม่คุยด้วย
อยากฟังเสียงเพียงเหตุไม่อำนวย
ไม่รู้ใครจะมาช่วยซวยจริงจริง
ทำตัวเป็นโทรศัพท์คนโรคจิต
แค่สักนิดคงไม่ผิดความคิดวิ่ง
กดเบอร์โทรตามเลขคุ้นลุ้นเสียจริง
ใจก็กลิ้งลงตาตุ่มทุ่มแรงใจ
เธอรับสายเซย์ฮัลโหล...โอ้โทรติด
เป็นโรคจิตโทรไม่พูด...ก็...สุดวิสัย
เธอจะรู้หรือเปล่าน๊า...ว่าเป็นใคร
พอวางไปคิดเสียใจ...เสียดายตังค์
30 กรกฎาคม 2545 20:15 น.
ละอองน้ำ
ถ้าเธอมองของใดเธอให้ค่า
ช่วยจับต้องราวกับหาค่ามิได้
อย่าโยนทิ้งโยนขว้างอย่างเผลอใจ
เดาไม่ออกว่าเธอให้ความสำคัญ
ถ้าเธอมองความรู้สึกเธอมีค่า
ช่วยอย่าขว้างโยนปามาให้ฉัน
ยื่นดีดีวางเบาเบามาให้กัน
มันคงช่วยทำให้ฉันไม่แคลงใจ
ถ้าเธอมองความรู้สึกฉันมีค่า
ช่วยอย่าคว้าบังคับใจแค่ให้ได้
คุยดีดีทำดีดีไม่มีคลาย
คงไม่ยากมากมายเกินหมายใจ
29 กรกฎาคม 2545 20:59 น.
ละอองน้ำ
เคยกลัวฝนกลัวฟ้าเวลาเหงา
นั่งจับเจ่าอยู่คนเดียวเหลียวไม่เห็น
จะหายใจเข้าออกช่างยากเย็น
กลับกลายเป็นเรื่องอะไรไม่เคยชิน
แต่วันนี้ตากฝนจนเหน็บหนาว
ใจไม่ร้าวไม่หลบลับหรือกลับผิน
น้ำจากฟ้ายังโปรยมายังหลั่งริน
ใจไม่สิ้นก็ฝ่าฝน...ตัวคนเดียว
ต่อจากนี้ฝนจะมากี่ห่าฝน
ฟ้าจะแกล้งให้จำทนไม่แลเหลียว
แต่ใจหนึ่งผูกพันมั่นเป็นเกลียว
ก็อุ่นใจแน่แท้เชียว...ไม่เดียวดาย
28 กรกฎาคม 2545 21:44 น.
ละอองน้ำ
วันนี้ฟ้าไม่ใสชวนใจหม่น
ใจที่ค้นเจอกับคราวราวกับฝัน
แถมยิ้มแย้มแจ่มใสได้ทั้งวัน
ทั้งที่มันก็แค่วันธรรมดา
แต่ละก้าวดูราวจะเบาหวิว
เหมือนจะปลิวล่องไปในเวหา
อะไรหนอเปลี่ยนวันธรรมดา
หรือทั้งหมดที่เป็นมาเพราะว่า...เธอ