30 พฤษภาคม 2545 20:17 น.
ละอองน้ำ
เมื่อเธอมาง่ายไปง่ายเสียอย่างนั้น
แล้วจะมาถามหาความผูกพันอะไรตรงนี้
เมื่อวันหนึ่งเธอเข้ามา...เธอก็ต้องร้างลาอยู่ดี
ไม่เคยมีใครสักที..ที่จะทำให้เธอพอใจ
เมื่อเธอยังไม่รู้ว่าอะไรที่เธอค้นหา
เธอจึงไม่รู้ว่าบางสิ่งมีค่ามากแค่ไหน
ไม่ต้องมาสอนฉัน..ว่าความห่วงใยความผูกพันเป็นอย่างไร
เมื่อที่ผ่านมา...เธอเองที่ไม่เคยผูกพันคนไหนหรือมีรักให้ใคร...จริงจัง
26 พฤษภาคม 2545 17:35 น.
ละอองน้ำ
ระหว่างช่องว่างของกันและกัน
มีเส้นแบ่งความสัมพันธ์ คือ คำว่าเพื่อน
เป็นคำที่เธอพูดพร่ำเสมอเหมือนย้ำเตือน
เหมือนกลัวฉันจะลืมจะเลือนมันไป
ฉันรู้...ฉันเป็นแค่ไหนในตอนนี้
แล้วเธอล่ะ...ยังเตือนตัวเองอย่างดีอยู่ไหม
อย่าลืมนะ...ไม่ว่าฉันจะทำอะไร..
เธอไม่มีสิทธิมากไปกว่าเป็นเพื่อนกัน
25 พฤษภาคม 2545 17:10 น.
ละอองน้ำ
เธอบอกว่าเรา...ห่างไกล
ทั้งที่โลกก็แคบลงไปขนาดนี้
เขาไกลตัวและไกลใจกว่าเธอคนดี
แต่ยังทำเหมือนระยะทางแค่นี้ไม่เท่าไร
เธอคงฝากความรักมากับสายลม
หลายครั้งจึงมาไม่ถึงและชื่นชมไม่ได้
เธอคงฝากความคิดถึงมากับดวงดาวพราวพราย
ดาวคงงานเยอะ...จึงยังไม่ได้...เลยสักครา
แต่เขาฝากความรักและคิดถึงมาตรงๆ
แม้ยังไม่เอ่ยรับเขาก็หย่อนมันลงตรงหน้า
ฉันเลยไม่รู้ว่าแท้จริงที่ผ่านผ่านมา
เธอให้ความสำคัญกับฉัน...หรือว่า...ไม่เลย...