22 เมษายน 2545 15:07 น.
ละอองน้ำ
ต้นรักต้นเล็กๆของเราครั้งนั้น
ฉันดูแลแทนกันเมื่อเธอไม่อยู่
วันนี้ ไม่มีเธอมาเห็น...มาดู
มันห่อเหี่ยวหดหู่ ไปนิดนึง
ไม่มีเธอช่วยรดน้ำในวันนี้
ต้นไม้...ยังมีฉันเหลืออีกคนหนึ่ง
แม้เธอจากไป โดยหัวใจฉันไม่อาจรั้งดึง
แต่มันก็ยังคงลึกซึ้ง...ในใจคนหนึ่งที่เธอทิ้งไป
ทุกครั้ง..ก็รดน้ำ...ด้วยน้ำตา
แม้ไม่ผลิดอกนับแต่เธอลา เนิ่นนานมาแค่ไหน
แต่ต้นรัก...ยังคงต้น พร้อมกันคนที่เก็บรักไว้ในใจ
ยังคงดูแลต่อไป...ถึงเธอไม่เห็นความตั้งใจที่ฉันมี
แม้ชั่วชีวิตนี้เธอจะไม่กลับมาได้เห็น
ฉันก็จะดูแลมันเช่น...ทุกวันนี้
แม้จะหมดน้ำตา เหือดหายจากใบหน้าอย่างเคยมี
ฉันจะเอาร่างฉันนี้ เป็นปุ๋ยอย่างดี ให้ต้นรักนี้ยืนต้น...ต่อไป..
22 เมษายน 2545 14:38 น.
ละอองน้ำ
มีอะไรในใจก็พูดออกมา
ฉันไม่เคยถือสาหากเธออัดอั้น
ดีกว่าไม่เคยเข้าใจอะไรสักวัน
แล้วมากระแนะกระแหนกันเกินธรรมดา
ไม่อยากเห็นเธอไม่มีเหตุผล
เมื่อเราต่างก็เป็นคนที่เจ็บนักหนา
ไม่อยากให้ความเข้าใจผิดมาปิดตา
แล้วทำร้ายกันต่อมา เพื่อความสาแก่ใจ
แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา
เป็นตัวตลกให้คนนินทา หรือว่าไม่ใช่
เธอก็เจ็บ ฉันก็เจ็บ จะโทษใคร
คนอื่นทั่วไป ก็ไม่เห็นจะมีใครมาเสียใจแทน
เดินเข้ามาพูดกับฉัน
อะไรที่ผิดพลาดต่อกัน อะไรที่เธอคับแค้น
ไม่ต้องเกรงใจ ไม่ต้องให้ใครมาพูดแทน
ฉันเป็นคนหนักแน่น หากเธอยังคงแค้น..
....ก็จับมีดแน่นๆ แล้วเชือดฉันให้ตาย
22 เมษายน 2545 14:24 น.
ละอองน้ำ
ฉันคงไม่ออกไปตามหา
ไปค้นว่า...เธอในวันนี้อยู่ที่ไหน
เพราะฉันมีเพียงร่างเปล่าๆกับหัวใจ
ไม่มีแรงค้นหาใคร..ที่อยู่ไกล..สุดสายตา
แต่ความรักที่อยู่ภายใน
ยังอยู่พร้อมลมหายใจเสมือนว่า
รักที่ปล่อยไปพร้อมลมหายใจอยู่ทุกเวลา
จะนำเธอที่ฉันรัก...กลับมา..ในสักวัน
22 เมษายน 2545 13:12 น.
ละอองน้ำ
รู้จักเจ็บเป็นกับเขาบ้างแล้วหรือ
กับความยึดถือว่าตัวเองนั้นเป็นใหญ่
ความถูกต้องเธอเป็นคนตัดสินใจ
ผู้หญิงเป็นเบี้ยล่างบำเรอหัวใจและอารมณ์
เมื่อคนอย่างเธอได้เกิดมาบนโลก
ทั้งสวรรค์และนรกจึงเศร้าโศกขื่นขม
ความผิดพลาดที่สามโลกต้องตรอมตรม
ฉันจึงฟื้นมาชื่นชมคนอย่างเธอ
บางทีเราก็ดูเป็นคู่ที่เหมาะนะนั่น
เธอเลวฉันก็แรงพอกัน...ไม่ใช่เหรอ
ถ้าไม่เจอฉัน เธอคงไม่รู้จักคำว่าเวรกรรมตามทันนะเธอ
น่าจะขอบคุณฉัน กับวันที่ทำให้เธอ...ลืมตา
ความผิดตัวเองไม่เคยนับ
ความผิดคนอื่นเธอกลับแค้นนักหนา
อยากรู้....คนที่ใช้คำว่าลูกผู้ชายตลอดมา
เมื่อรุมรังแกผู้หญิงตัวคนเดียวที่อยู่ตรงหน้า
...วันนี้เธอเรียกตัวเองว่า...อะไร..
22 เมษายน 2545 12:28 น.
ละอองน้ำ
รักฉันนั้นเป็นเช่นน้ำค้าง
พิศดูเหมือนบอบบางและอ่อนไหว
แต่ว่าหยดหยาดนั้นกลั่นจากใจ
เป็นน้ำค้างหยดใสใสให้ได้ยล
ฉันอาจอยู่เรี่ยรายใต้ใบหญ้า
อาจไม่ชื่นฉ่ำอุราดังห่าฝน
อาจเล็กน้อยเร้นลับ ลับตาคน
แต่เธอเองจะได้ยล เพียงสนใจ
พอเริ่มวันฉันทายทักเธอทุกเช้า
เพื่อสู้วันที่นานยาวอย่างสดใส
และกลับมาอีกครั้งอย่างตั้งใจ
อยู่เป็นเพื่อนยามหวั่นไหวในค่ำคืน
แต่ฉันคงถอยออกมาลาเธอไป
ยามอาทิตย์สาดแสงใส เธอใจชื้น
ยามเธอสุขอบอุ่นใจไร้กล้ำกลืน
แต่ยามเศร้าน้ำตารื้น...
....ฉันจะกลับมายืนอยู่ที่เดิม......
หน้าส่วนตัว
574
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
