10 เมษายน 2545 00:28 น.
ละอองน้ำ
ขอเธอนั้นจงอย่าหันมา
ในวันที่น้ำตาฉันรินไหล
ในวันที่อ่อนล้าหัวใจ
ในวันที่หมดไฟจะสู้ทน
ฉันไม่อยากให้มันมีความหมาย
ในวันฉันแพ้พ่ายและสับสน
ไม่อยากเอาน้ำตามาแลกใจคน
หรือมาเรียกร้องให้เธอ...สนใจ
อย่า...แม้แต่จะคิดสงสาร
เพราะเมื่อวันที่ผ่าน...เธอไม่เคยรักกันได้
อย่าให้น้ำตา...ทำให้เธอไม่กล้าปล่อยฉันเดียวดาย
เมื่อฉันเองร้องไห้ ฉันก็เช็ดเองได้...ไม่ต้องกังวล
3 เมษายน 2545 11:02 น.
ละอองน้ำ
อย่าบอกว่าให้ฉันเป็นใคร
เพราะคุณเองก็ไม่...ใช่ฉัน
อย่าคิดว่าเราจะต้อง...เหมือนกัน
เพราะฉันเองก็ไม่...ใช่คุณ
ฉันมีทางชีวิตของฉัน
คุณอาจไม่พอใจมัน ไม่มักคุ้น
แต่โลกทั้งโลกมันไม่ได้หมุนตามคุณ
ฉันก็ไม่ใช่ดาวที่จะโคจรหรือหมุน..ตามใคร
อย่ามาบอกว่าอะไรที่ฉันต้องทำ
อย่ามาบอกให้ฉันลืมหรือใส่ใจจำ...เรื่องไหน
ฉันขอเป็นฉัน และก็ไม่มีวันจะเป็นใคร
จะจบดีหรือร้ายแค่ไหน ก็ขอให้ได้ตัดสินใจ ด้วยตนเอง
3 เมษายน 2545 10:48 น.
ละอองน้ำ
เธออาจคิดว่าฉันคงจะลืมเธอ
เพราะนานแล้วที่ไม่เคยเจอะเจอ เธอกับฉัน
ได้เจอใครหลายคนและผ่านพ้น เหมือนๆกัน
จะมีเหลือไหม เยื่อใยความผูกพัน แม้เพียงบางบาง
แล้วความรู้สึกคุ้นเคยเก่าเก่า
อาจเจือจางบางเบา เมื่อเราเหินห่าง
ต่างคน ก็ต่างชีวิต ต่างแนวทาง
ในวันอ้างว้าง อาจจะมีใครมาเติมช่องว่าง ในหัวใจ
หากวันนี้เธอยังคงไม่ลืมฉัน
แล้วมีเหตุผลใดกัน ทำให้ฉัน...ลืมเธอได้
แม้ได้พบ และผ่านพ้น คนมากมาย
ใช่ว่าทุกคนจะมีความหมาย เหมือนเช่นเธอ...
1 เมษายน 2545 12:43 น.
ละอองน้ำ
อะไรที่เธอเคยติดกับรักครั้งเก่า
แล้วกลับมาทำร้ายรักของรักของเราอย่างเลี่ยงไม่ได้
อะไรที่เธอเคยเจ็บแค้นเขามากมาย
ก็กลับเอามันมาทำร้าย...ทำลาย...กันและกัน
หรือเธอคิดว่ายุติธรรมกับเราแล้ว
จึงเก็บมันไว้ในใจแน่แน่ว...อย่างนั้น
ทั้งที่ความจริง เขาก็ไม่กลับมาผูกพัน
และคงไม่กลับมามีวัน ชดใช้ทุกค่ำคืนที่เธอนั้น...เสียน้ำตา
อยู่ตรงนี้ ในความเป็นจริงที่ชีวิตเรามี...กับฉัน
การยอมรับความพ่ายแพ้แก่กัน ฉันรู้...มันหนักหนา
แต่ถ้าเธอยังฝืน เราก็คงต้องกล้ำกลืน ตลอดเวลา
สุดท้าย..คนที่จะร้องไห้เพื่อเธอเสมอทุกครา ก็คงไม่ใช่ใคร
1 เมษายน 2545 12:28 น.
ละอองน้ำ
ณ ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆของคำว่ารัก
เธอกักฉันไว้ อย่างไม่คิดจะมีใจสงสาร
เลี้ยงดูใจกัน ด้วยความผูกพันที่แสนทรมาน
และดอกผลของความรักอันยาวนาน ก็คือม่านน้ำตา
ฉันอยากออกไปจากห้องห้องนี้
แม้ข้างนอกจะไม่มี ความรักจากเธอคนดี ตามไปค้นหา
แม้อาจต้องเดินลำพัง ฝ่าความผิดหวังอย่างทรมา
แต่มันก็คงดีกว่า คำว่ารักที่เธอไม่เคยรู้ค่า ในครา...เอ่ยมัน