12 กุมภาพันธ์ 2545 01:55 น.
ละอองน้ำ
เรื่องราวที่ผ่านมาของเรา
ตอนนี้เป็นแค่นิทานเก่าเก่าหน้าสุดท้าย
ผ่านเรื่องดีและร้ายมา ก็มากมาย
มาถึงตอนจบเสียได้ เสียที
ให้บันทึกหน้าสุดท้ายระหว่างเรา
จบลงด้วยความเศร้า...แบบนี้
ตัวละครสองตัวที่เคยมี
ถึงเวลานี้ บทที่เหลือที่มีคือพรากจากกัน
ฉันคงไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไร
ขอเพียงแค่หัวใจได้ตื่นจากความฝัน
เข้าใจว่าชีวิต ไม่อาจลิขิตด้วยปากกาหรือพู่กัน
และบางทีบางบทนั้น ก็ต้องมีวันสูญเสีย...เสียน้ำตา
12 กุมภาพันธ์ 2545 01:40 น.
ละอองน้ำ
ฉันรู้ ที่เธอมายุ่งวุ่นวายกับฉัน
เพียงเพราะเธอแค่ต้องการแค่นั้น แค่หัวใจเขา
เขาจะรักใคร ไม่ได้อยู่ที่การตัดสินใจของเรา
มันช่างน่าเศร้า....ที่เธอไม่ยอมเข้าใจ
รังควานฉัน แล้วได้อะไรขึ้นมา
เขาจะรักเธอมากกว่าตอนนี้ไหม
หรือว่า...คุณค่าในตัวเธอจะลดลงไป
ก่อนจะตัดสินใจทำอะไร ไตร่ตรองให้ดี
บางทีฉัน อาจไม่ใช่คนเดียวสำหรับเขา
เธอจะเหน็ดเหนื่อยไปหรือเปล่า ถ้าต้องวิ่งไปวิ่งมาหลายที่
สุดท้าย...ก็ยังไม่ได้หัวใจเขาอยู่ดี
แล้วก็มานั่งร้อนใจอย่างนี้ ไม่มีความสุขเลย
กลับไปดีดี เสียดีกว่า
อย่ามัวมาคิดริษยา ฉันคงไม่ทำอะไรไปมากกว่าอยู่เฉยๆ
สุดท้าย...เธอก็ได้ชื่อว่า ทำร้ายตัวเองเหมือนเคย
ส่วนเวลาที่ล่วงเลย ก็ทำได้แค่เปิดเผยตัวตนของเธอ
กลับไปสู้กับตัวเองเสียแต่วันนี้
ทำตัวเองให้ดี ก็ไม่เห็นต้องกลัวว่าจะไม่มีใครมาพร่ำเพ้อ
ถ้าเขายังไม่เห็นค่า ไม่เห็นสิ่งที่ดีมากกว่า ในตัวของเธอ
มองเขาใหม่ ค้นหัวใจเขาให้เจอ บางทีเขาอาจไม่มีค่าเท่าที่เธอให้ค่ากัน
11 กุมภาพันธ์ 2545 22:48 น.
ละอองน้ำ
ขอบคุณ...ความอบอุ่นที่เธอให้ฉัน
ในคืนวัน...ที่ใจเราก็ต่างสั่นไหว
แต่เธอเอง..ก็เข้ามา หยิบยื่นวันเวลาแห่งน้ำใจ
และคอยแบ่งปันความห่วงใยให้แก่กัน
ความจริง...ฉันรู้...ใจเธอเองก็ล้า
เหนื่อยกับรักที่แบกเรื่อยมา แม้..จะหมดเวลาฝัน
และยากเย็น กว่าจะผ่านไปเช่นแต่ละวัน
ถึงอย่างนั้น ฉัน...ก็ได้แค่ห่วงใย
ในความแตกต่างของกันและกัน
เราต่างเจ็บเพราะความผูกพันอย่างเลี่ยงไม่ได้
วันนี้ซาบซึ้งกับความดีที่เปี่ยมล้นมากมาย
แต่...น่าเสียดาย...คนที่เธอหวังกลับไม่ได้...เห็นค่าของมัน
10 กุมภาพันธ์ 2545 18:14 น.
ละอองน้ำ
ทางเลือกที่เธอให้ตัดสินใจ
หนึ่งเป็นเพื่อนกันต่อไป เช่นนี้
สองจบทุกอย่างที่เราต่างเคยมี
ทางที่ดีที่สุดตอนนี้...แค่ขอมีเธอต่อไป
เธอบอกว่าเราจะเป็นเหมือนเดิม
ฉันจะเป็นคนคอยเติมส่วนขาดหาย
แต่ในส่วนของฉัน มันเปล่าดาย
เธอไม่เคยมาเติมได้แม้สักครา
ได้แต่คอยดูแลและห่วงใย
ยามเขาทอดทิ้งให้เธอเหว่ว้า
แต่สิ่งที่อยู่ในใจฉันเรื่อยมา
ก็มีแต่คำว่า ยอมจำนน
คำว่าเหมือนเดิมที่เธอพูดมา
ไม่อาจลดความเจ็บชาเลยสักหน
หน้าที่ฉันแต่ละวันคืออดทน
เพราะฉันเองที่เป็นคน ไม่เหมือนเดิม
ถึงอย่างนั้น ก็ขอเป็นเช่นนี้...เรื่อยไป
แม้เธอไม่อยากรับ-ให้ อะไรเพิ่ม
ทำทุกอย่างเหมือนว่าเราต่าง..เหมือนเดิม
เธอเองก็คงรู้ตั้งแต่เริ่ม...ว่า..มันไม่จริง
10 กุมภาพันธ์ 2545 18:00 น.
ละอองน้ำ
เธอก็รู้ เธอเป็นแค่ก้อนหิน
ส่วนฉันก็เฉยชาชินเป็นเช่นน้ำ
จะกี่ครั้งที่โดดลงมาก็ตาม
มีแต่เพียงคลื่นน้ำกระจายไป
เมื่อน้ำพัดพาคลื่นเข้าหาฝั่ง
ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็จางหาย
ต่อให้เคยระรอกไหวเสียมากมาย
เธอก็จมลงเบื้องใต้ อยู่ดี
น้ำก็กลับราบเรียบเหมือนดังเก่า
มีแต่ความว่างเปล่ามาแทนที่
และไม่ว่าจะโดดซ้ำอีกกี่ที
ก็จะกลับเป็นเช่นนี้เหมือนเหมือนเดิม
หน้าส่วนตัว
687
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
