2 พฤศจิกายน 2545 20:19 น.
ละอองน้ำ
ทิฐิในใจ
ถักทอสายใยแผ่กว้าง
มัดหัวใจอ่อน-อ่อนบาง-บาง
ให้อึดอัดในระหว่าง...ที่หายใจ
หัวใจ...นอนแน่นิ่งอยู่ในอก
ไม่รู้ว่ากำลังอยู่ในนรกขุมไหน
ถึงเจ็บบาดปาดลึกลงข้างใน
กรีดเป็นเลือดใส-ใส ไหลออกตา
ขาว...
มือว่างเปล่าซีดขาวเหมือนใบหน้า
ยิ้มรับทุกอย่าง อย่างธรรมดา
เสียแต่...ไม่รู้สึกรู้สาไม่ว่าอะไร
หวัง...
เธอจะยังรักฉันเหมือนเดิมไหม
หากร่างนี้ไม่มี...ลมหายใจ...
ในวันที่ทุกอย่างเธอยอมให้
.....แต่ฉันก็ไม่ได้.....อยู่รับฟัง.....
1 พฤศจิกายน 2545 22:54 น.
ละอองน้ำ
บนถนนว่างเปล่า
สายลมพัดเหน็บหนาวกว่าทุกครั้ง
หัวใจ...ราวกับสิ้นไร้แล้ว...พลัง
ฉันอาจจะผิด อาจจะพลั้ง แต่ก็ยัง...จะไป
ครานี้...คำว่ารักก็ไม่อาจจะรั้ง
คำว่าห่วงใยก็ไม่ทำให้กลับหลัง เหมือนครั้งไหน
เจ็บปวดที่จากมา...บอกตรงตรงว่า...ฝืนใจ
แต่ให้ทนอยู่คงไม่ไหว เพราะหัวใจ...หลั่งน้ำตา