16 มกราคม 2547 21:39 น.
ละอองน้ำ
เธอทำให้โลกนี้แตกต่าง
ทำให้รู้ว่าบางอย่าง...ก็ต้องเกิดจากใจเท่านั้น
ระหว่างร้อยคำดีดี...กับแค่ท่าที...ที่มีความเงียบให้กัน
สิ่งที่ไม่ทำให้ฝัน...กลับมีความสำคัญ...กว่าสิ่งอื่นใด
เพียงแผ่วที่สัมผัสมือกัน
ความอบอุ่นที่รู้สึกนั้น...ก็ไม่มีวัน...ที่ใครแทนได้
และแม้มือใดมาจับ...ก็ไม่อาจยอมรับ...ว่ารู้สึกอะไรมากมาย
และนั่น...แม้จะจับหรือคลาย...ก็ไม่ได้ทำให้ความหมาย
...แตกต่างกัน...
เธอทำให้รู้สึกแตกต่าง
มันทำให้เกิดช่องว่าง...ระหว่างใครใครกับคนแบบฉัน
ไม่รู้ว่าดีกว่าไหม...ที่ไม่เจอใคร...ในความรู้สึกที่มากกว่าวานวัน
เพราะเธอทำให้เวลาหยุดอยู่ตรงนั้น...หยุดตรงที่ฉัน...
15 มกราคม 2547 13:35 น.
ละอองน้ำ
ก่อนจากมา
ฉันถามตัวเองว่า...อยากอยู่ตรงไหน
ตรงที่มีแต่เรื่องคนอื่น...แล้วไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ใด
หรือปล่อยบางเรื่องให้ว่างไว้...แล้วยืนตรงที่ตอบคำถามใครใคร
...ได้ว่าเป็นเรา...
อะไรต่อมิอะไรกลายเป็นแตกต่าง
หันกลับไปมองตัวเอง...เรื่องราวระหว่างทาง...ฉันก้าวย่างอยู่กับความเขลา
เมื่อได้เดินด้วยตัวเองมาตั้งไกล...แล้วทำไม...ไปใส่ใจอยู่แค่...เงา...
ซึ่งสรรค์ให้ก็แค่เรื่องงี่เง่า...จนเหมือนจะตกต่ำเข้า...ทุกครั้งทุกครา
หลายเรื่อง...ดีหรือไม่ดี...บางทีก็บอกไม่ได้
แค่ไม่ทำใครเดือดร้อนวุ่นวาย...ก็ไม่ต้องหาเหตุผลมากมายอะไรนักหนา
แต่บางเรื่อง...แม้ไม่เข้าใจ...หากรู้ว่าดีถ้าทำไป...ก็ไม่ต้องห่วงใครนินทา
แต่การต้องพยายามหาเหตุผลมาบังหน้า...บางที...คนฟังก็จับได้ว่า
...แก้ตัว...
10 มกราคม 2547 18:46 น.
ละอองน้ำ
เลื่อนลอย...
บางครั้ง...ก็พลอยให้ถามว่าไปไหน
บางครั้ง...ก็เหมือนไม่อยู่..ทั้งที่..ไม่ได้หายไป
เป็นเหตุผล...ของสิ่งที่อยู่ข้างใน...แต่ไกล...เกินก้าวล่วงเข้ามา
เลื่อนลอย...
เป็นสิ่งเดียวที่ให้คนคอย...โดยไม่อาจตามหา
ขึ้นสูง-ลงต่ำ...ทั้งที่สองเท้าก็ติดดินตลอดเวลา
และไม่อาจบอกได้ว่า...ว่าจะกลับมาเมื่อใด
เลื่อนลอย...
ทีละเล็กทีละน้อย...ราว...ไปถึงไหนต่อไหน
แต่เลื่อนลอย...ด้วยบางสิ่ง...ที่อยู่ข้างใน
กลับเป็นการสะกดใครต่อใคร...ไม่ให้ไปถึงไหน
...จริงจริง...จังจัง...
9 มกราคม 2547 14:22 น.
ละอองน้ำ
หากอารมณ์ คือ น้ำ...
เปลี่ยนรูปไปตามสิ่งต่างต่าง
และเมื่อใด...ความรู้สึก...ไม่ได้อยู่ตรงกลาง
มันคงกลายเป็นความแข็งกระด้างระหว่าง ใคร-กับ-ใคร
หากอารมณ์ คือ น้ำแข็ง...
เป็นกำแพง...กั้นความอ่อนไหว
และเธอเรียกมันว่า ปิดตัวเอง-ปิดใจ
มันคงใช้กั้นใครกับใคร ไม่ให้ส่งใจ...ถึงกัน
และหากอารมณ์ฉัน คือ น้ำแข็ง...
ที่ถูกปั้นแต่งจากความเจ็บช้ำ...ครั้งก่อนนั้น
ก็หวังเพียงเจอเธอ...คนที่มอบความอบอุ่นให้กัน
ละลายความกระด้าง-เย็นชาในใจฉัน...เป็นหยดน้ำที่พร้อมแบ่งปัน
...ให้กันและกัน...ให้เป็น..เรา...
5 มกราคม 2547 22:36 น.
ละอองน้ำ
ดึกดื่น
ช่วงเวลาค่ำคืน..ก่อนรุ่งสาง
ฉันมองผ่านความมืด...เลือนลาง
ไอเย็นของหมอกบางบาง...แตะแก้มเบาเบา
เย็นเยียบ...
เลาะเลียบจากปลายมือ...จรดปลายเท้า
และแม้...ในความมืด...จะอ่านได้ไม่กี่เรื่องราว
เพราะมีเพียงแสงเล็กเล็กของดวงดาว...ส่องประกาย
ฟ้าทอด้วยเกล็ดดาว
และแม้...ไม่อาจบอกเรื่องราว...ว่าฉันนั่งอยู่แห่งไหน
ฉันก็ขอความมืด...โอบกอดฉันต่อไป...
จะได้ไม่ต้องตอบคำใคร...ว่ารอยยิ้มหมายถึงอะไร...ทั้งที่อยู่คนเดียว
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
หน้าส่วนตัว
836
