5 กุมภาพันธ์ 2547 23:03 น.
ละอองน้ำ
ย้อน
ในสิ่งก่อนสิ่งเก่า...ไม่เล่าขาน
แต่รับรู้...สิ่งเร้น...เป็นมานาน
ในอีกด้าน...เร้นลี้...ของชีวิต
เก่า
ผู้ใดเล่าจะรู้ซึ่งลิขิต
แต่ตกค้างร้างมา กว่าใคร่คิด
ยังกลับติดกลับตาม...ทวงถามกัน
เห็น
ในสิ่งเร้นที่เป็น...ราวกับฝัน
แต่ตอบข้อตอบเรื่องซึ่งเนื่องกัน
ทั้งที่วันลบล้าง...อย่างไม่คืน
จำ
เธอจิตจำซ้ำนั้น...ไม่รั้นฝืน
แต่ไร้รู้เรื่องราว...ก่อนและคืน
ทั้งหลับนั้น...ไม่ได้ตื่น...ยังฝืนจำ
ใจ
ได้รู้เห็นเป็นไป...ให้คิดขำ
ฉันซึ่งลืมแต่ได้รู้...ที่ใครจำ
แม้จริงย้อนคงจะย้ำ...เป็นอย่างเดิม
เริ่ม
สิ่งใดใดเป็นไป...อย่างเคยเริ่ม
เรากลับย้อนกลับเล่น...เช่นบทเดิม
ไม่เคยเติมความจริงไป...ในใจเลย
มั่น
ฉันหมายมั่น...ดั้นด้นไป...ในความเฉย
หากจำนงของการรู้...ไม่เปล่าเปรย
เธอจะเคย คุ้นมัน...สักวันนึง
28 มกราคม 2547 21:27 น.
ละอองน้ำ
เพื่อนคนไกล
เหน็ดเหนื่อยไหมกับการเดินทางครั้งนี้
เมื่อสองมือหยุดนิ่ง...และสองขาก็ยังอยู่ดี
แต่ใจหนึ่งดวงที่มี...ฝันฝ่าอุปสรรคครั้งนี้...จนล้าเกินไป
ฉันหอบความคิดถึงที่เธอเคยส่งมา
แลกกับเรื่องราวน้ำตาที่ฉันเคยส่งให้
แต่วันนี้...ฉันหอบเอาความรู้สึกดีๆและความเป็นห่วงเป็นใย
ส่งกลับให้เพื่อนคนไกล...หวังว่าเธอจะอบอุ่นใจ...เหมือนเหมือนกัน
ฟากฟ้าทางนี้สวยดีแล้ว
แม้ว่าไม่แคล้ว...ฉันเองต้องฟันฝ่าอย่างแข็งขัน
แม้มีไม่ถึงเก้าชีวิต...ฉันเองยังคิด...ว่าจะผ่านด้วยดีเหมือนทุกวัน
และหวังว่าคนที่อยู่ทางนั้น...จะคิดเหมือนกัน...ไม่ใฝ่ไม่ฝัน
...ว่าจะถอดใจ...
ความทุกข์มีเข้ามาก็มีผ่าน
เธอลงโทษตัวเองมานาน...แล้วต้องการ...เปลี่ยนแปลงบ้างไหม
ถ้าคิดไม่ออกบอกไม่ถูก...แล้วก็ไม่รู้จะทำอย่างไร
เซ็นชื่อรับกล่องใบนี้ไว้...แล้วเธอจะพบว่าข้างใน...
...ไม่มีอะไร (อ้าว)...
....นอกจากความห่วงใย...เต็มเต็ม... : )
27 มกราคม 2547 14:03 น.
ละอองน้ำ
เธอพยามหนักหนากว่าใครรู้
จะยืนอยู่ในจุดฝืน...ยืนไม่ถอย
ยื่นมือคว้า แม้ว่า จะหลุดลอย
ก็จะคอยสายป่านนั้น...สะบั้นลง
จนเวลาเลยมา...เกินกว่าสาย
ทางมากมายก็ปล่อยผ่าน...เพราะการ..หลง..
จนกร่อนกัด กินตัว ทั่วทั้งทรง
ได้แต่ปลง เรื่องซ้ำซ้ำ ที่ย้ำใจ
เมื่อเขาลอยลมบน...จนลืมพื้น
จะกลับคืน...ในเหตุผล...ของคนไหน?
หรือช้ำแดด ช้ำลม จนตรมใจ
ในวันที่ อะไรอะไร ไม่เหมือนเดิม
เธอพยามหนักหนากว่าใครรู้
หวังเพียงสู้ คืนทุกความ เหมือนยามเริ่ม
แต่เธอเอง คงเข้าใจ ไม่เหมือนเดิม
การต่อเติม ไม่อาจแปลง ที่..แคลงใจ
**********
ใครจะอยู่ ใครจะพ่าย ในยามนี้
ใช่อยู่ที่ การตบตา เธอว่าไหม
มันอยู่ที่ ส่วนลึก ในหัวใจ
เธอได้รับ อะไร ไปจากมัน
27 มกราคม 2547 13:25 น.
ละอองน้ำ
อนึ่ง...
ฟังถ้อยคำซื้งซื้งยังตรึงขำ
ฟังถ้อยทวนหวนคิดพินิจจำ
เธอลอกทำลอกความลอกตามใคร?
อนึ่ง...
ฟังถ้อยคำลึกซึ้งไม่สงสัย
เขาเขียนขายวางเรียงรายหรือว่าไร
ถึงท่องจำดำเนินไปเป็นขั้น...เป็นตอน
อนึ่ง...
เพียงแต่อึ้งนิ่งไป...เพราะใจสะท้อน
อนิจจา...เวทนา...สัญญา...เอ้ย...ผิดตอน
ไว้เธอหาตัวเองเจอก่อน...แล้วถึงค่อยย้อน
...มาฝากเนื้อฝากตัว...
20 มกราคม 2547 15:03 น.
ละอองน้ำ
แย้มยิ้ม...
ดูดูแล้วกรุ้มกริ่มราวยิ้มยั่ว
แต่แลตามมือจับรับข้างตัว
ข้างหนึ่งยั่วข้างหนึ่งยึด...ประพฤติตน
แสร้งเส
เยื้อนหน้ามองให้เก๋เผื่อเล่ห์ผล
จะจับวางตนตัว...ไม่กลัวคน
ทั้งเผยตนมัวหมอง...ไม่ตรองการ
ชอบใจ
คิดว่าใช่คิดว่าชอบในรอบด้าน
แต่เอาไส้สาวแสดงแต่งเหตุการณ์
เปิดอัตตาแลสันดาน...ให้คนดู
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
หน้าส่วนตัว
870
