15 กุมภาพันธ์ 2547 19:27 น.
ละอองน้ำ
อะไรที่มองไม่มีความหมาย
ก็ใช่ว่าจะไม่ได้...รู้สึก...รู้สา
อะไรก็ตามที่ผ่านอารมณ์...เข้ามา
ถึงไม่คิด...ไม่ยุ่ง...ทว่า...บางทีก็มากกว่า
...ผ่านไป...
ความรู้สึก...ก็คือความรู้สึก
บาดแผลที่เร้นลึก...ซ่อนไว้
กระเทือนด้วยเหตุ...แม้...ใช่อย่างตั้งใจ
บาดแผลที่ไม่ลึก...ไม่ใหญ่...ก็อาจรบกวนจิตใจ
...อยู่ได้ทุกครา...
ใครเลยจะห้ามความเจ็บ
ยิ่งเร้น...ยิ่งเก็บ...บางทีกลับเจ็บยิ่งกว่า
แผลที่เร้นเอาไว้...ยังอยู่ข้างใน...ตลอดเวลา
ยิ่งละเลย...ก็ยิ่งเหมือนว่า...ได้เอาเวลา...
...ไปยื้อมัน...
15 กุมภาพันธ์ 2547 08:22 น.
ละอองน้ำ
เบญจมาศ...
เกลื่อนกลาด...กระจายใบ
เมื่ออีกดอกก็ยังคงสดใส
อีกดอกกลับทิ้งกลีบ อย่างไม่น่าเป็นไป
...ไม่น่าเลย...
ราวไม่มีเหตุ มีผล
แต่ก็ยังลองค้น...เพื่อหาคำเฉลย
กลีบดอกยังเหลืองสด...กลับร่วงหมด..ไม่เหลือเลย
ไม่มีสัญญาณ...ไม่มีการเอื้อนเอ่ย...จู่จู่จะจากก็จากไปเฉยเลย
...ทำไมง่ายจัง...
ยังดีดีเมื่อก่อนหน้า
เปลี่ยนเพียงแค่ชั่วเวลาหันหลัง...
กลับมาดูดู...ก้านที่ใช้ค้ำชู...ช่างน่าชัง
กลางแกนเน่าอย่างไม่มีหวัง...ที่ยึดเหนี่ยวพัง
...คงไม่รู้จะรั้งด้วยอะไร...
ภาพดอกสวยสด...ตรงหน้า
เหมือนยังไม่สมควรแก่เวลา...แต่กลับกลายเป็นว่า ไปเกิดใหม่
ใครจะบอกได้...กับเหตุที่แฝงกาย...จากข้างใน
ดอกใบยังดูสวยสดแค่ไหน...แต่เมื่อแกนกลางสิ้นไร้
...ทุกอย่างก็อาจจะจบสิ้นไป...ในชั่วพริบตา...
13 กุมภาพันธ์ 2547 14:43 น.
ละอองน้ำ
กระดาษเปล่า...
เป็นเพียงกระดาษสีขาวสองด้าน
ไม่เขียนไม่ขูดอะไร...ไม่รุกราน
ทำเพียงวางให้นาน...ปล่อยให้กาล
...ผ่านพ้นไป...
กระดาษเปล่า...
ก็ยังได้ชื่อว่ากระดาษสีขาว...ถูกไหม
แต่การไม่เปลี่ยนแปลง...ก็อาจทำให้เปลี่ยนไป
มีฝุ่นมีผงต่อมิอะไร...ทับถมมา...
กระดาษเปล่า...
ก็ยังได้ชื่อว่ากระดาษสีขาว...แต่ทว่า
เริ่มเก่า...เริ่มสกปรก...ตามเวลา
แม้ไม่มีเส้นสาย...รกตา...ไม่มีอะไรมา
...รกใจ...
กระดาษขาว...
ไม่มีเรื่องไม่มีราว...จะเขียนใส่
แม้นั่งเฉย...ไม่รู้ร้อนกับอะไร
แต่เวลา...ก็พาสกปรกมาเกาะกินเรื่อยไป
...เพราะทุกสิ่งต้องใส่ใจ...ดูแลมัน...
13 กุมภาพันธ์ 2547 01:18 น.
ละอองน้ำ
ลืม...
ความรู้สึก...หยิบยืม...ได้ไหม
เมื่ออารมณ์...เดี่ยวเดี่ยว...แกว่งไกว
แค่ลมแผ่ว...ก็หลุดไป...ไร้ร่องรอย
ลืม...
อยากหยิบยืม...ความสดใส...แค่สักน้อย
ให้ได้ฟื้น...กลับคืน...ไม่ลอยลอย
ตอนนี้เป็นบ่อยบ่อย...ไม่รู้ไง
ลืม...
ไม่รู้ปลื้ม...ไม่รู้วาง...ควรอย่างไหน
ก็ง่วงง่วง งุนงุน คุณว่าไง
ควรจะทำ...อะไร...ให้ลืมตา
12 กุมภาพันธ์ 2547 13:42 น.
ละอองน้ำ
เชิงเทียน
วางเรียงคู่กัน...ซ้าย และ ขวา
เทียน...ถูกจุดพร้อมกัน
ดับ...ไม่พร้อมกัน...สักครา
เชิงเทียนขวา...เทียนมอดไหม้
...ไม่เหลือน้ำตา...
เชิงซ้าย...มอดไม่ดีเท่า
น้ำตาเอ่อเชิงเทียนทุกค่ำ...ทุกเช้า
...สะสมกันมา...
ข้างหนึ่งมอดเกลี้ยง
ข้างหนึ่งมีตะกอน...น้ำตาเทียน
เป็นเช่นนี้...วนเวียน...ผ่านเวลา
เทียนใหม่ทดแทนเทียนเก่า
ในเชิงว่างเปล่า...ไม่มีปัญหา
แต่เชิงเทียนที่สะสมตะกอน
ไม่อาจเผาอันก่อนก่อน...
ปักอันใหม่...ก็ไม่เข้าท่า
ฉันหยิบเชิงเทียนมาดู
ถึงได้เห็นได้รู้...ว่าน้ำตาเทียนเก่ายังอยู่
...ยังค้างคา...
จะเขี่ยก็แข็งจะขูดก็หนักไป
เดี๋ยวเชิงใหม่ๆจะมีรอยขึ้นมา
จึงเอาไฟลนอีกครั้ง
ให้ไฟร้อนๆละลายที่เกรอะกรัง
...ต้องรออย่างจริงจัง...
เพื่อสะสางตะกอน...ก่อนเกินเยียวยา
ไฟร้อน...เชิงเทียนร้อน
เทียนทนไม่ไหวจึงโอนอ่อน...และมีน้ำตา
ตะกอนไหลหลุด...ร่วงไป...
แต่ก็ต้องเช็ดทำความสะอาดใหม่
จึงกลับมาสดใส...งามตา
ถึงยุ่งยาก...นิดๆหน่อยๆ
...ก็ค่อยๆเป็นค่อยๆไป...
ดีกว่าปล่อยเรื้อรังเกินแก้ไข
จะปักเทียนใหม่...ก็ไม่สมใจ สมจินตนา...
ชีวิต...ก็เหมือนเชิงเทียน
ทุกสิ่งเข้ามาหมุนเปลี่ยน...แล้วก็จากลา
ปล่อยตะกอนเก่าๆเรื้อรัง
...เรื่องใหม่ก็อยากเห็น...อยากฟัง...
ก็อาจจะไม่ลงตัวสักครั้ง
เพราะมันก็ยัง...
...ค้างคา...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
หน้าส่วนตัว
809
