15 มิถุนายน 2545 18:59 น.
ละอองน้ำ
ในสมองมีเรื่องราวมากมายให้บันทึก
แต่พอมองไปในใจลึกลึกมันว่างเปล่า
แม้..กระดาษแต่ละหน้า...จะเต็มไปด้วยเรื่องราว
ส่วนใหญ่ก็แค่...ชีวิตว่างเปล่า...ของใครบางคน
15 มิถุนายน 2545 18:21 น.
ละอองน้ำ
ขออยู่เงียบเงียบคนเดียวสักพัก
ให้ใจคลายความหนักลงบ้าง...ได้ไหม
เธอยังอยู่ตรงนั้น ตรงปลายความฝัน..อันแสนไกล
แค่หยุดพัก ไม่ได้ถอดใจ หวังว่าเธอจะไม่หวั่นไหวกับความเปลี่ยนแปลง
ไม่ได้ทำห่างเหิน ให้เธอกังวล
ปิดไปเลยความคิดสับสน ว่าคนคนนี้จะกลั่นแกล้ง
ไม่ใช่ใครคนไหน หรือเรื่องคนใด มาแทรกแซง
เพียงแต่จิตใจมันแห้งแล้ง...ขอไปพักเอาแรง...แล้วจะกลับมา
15 มิถุนายน 2545 17:53 น.
ละอองน้ำ
กับความหมางเมินเหินห่าง
และความรู้สึกจืดจางที่เธอรู้สึกได้
ฉันว่า...เธอเองคงตอบได้ดีกว่าและง่ายดาย
เพราะสิ่งที่ฉันเป็นทั้งหลาย..มีเหตุผลง่ายง่าย คือ..เธอ
15 มิถุนายน 2545 17:37 น.
ละอองน้ำ
ไม่อยากรักเธอเพราะแค่ไม่มีใคร
ไม่อยากหลอกว่าเป็นคนของใจเพราะกลัวเธอห่าง
ไม่อยากหวง...แล้วเอ่ยคำลวงลวงเพราะกลัวจนหนทาง
มันเลยกลายเป็นที่ว่าง...ระหว่างทาง..ระหว่างเรา
ก็แค่...ไม่อยากดูถูกน้ำใจ
ไม่อยากให้เธอเป็นแค่ตัวอะไร...ที่ใช้บำบัดความเหงา
ฉันอาจดูหวั่นไหวกับการถูกสะกิดใจแค่เพียงเบาๆ
แต่เหตุผลมากมายก็ช่วยบัดเป่า...ช่วยบรรเทา...ให้เข้าใจ
ฉันไม่อยากเจ็บ...เธอก็คงไม่อยาก
แม้รู้ว่ามันยาก...ที่ต้องบอกตัวเองให้เข้มแข็งมากกับความอ่อนไหว
แต่ฉันรู้...เมื่อกำลังใจสุดท้ายไม่หมดลง...และเธอยังคงไม่หมดใจ
ฉันรู้ว่าฉันจะได้รับอะไร...กับสิ่งที่ฉันได้ลงใจไว้...กับกาลเวลา
7 มิถุนายน 2545 20:37 น.
ละอองน้ำ
ช่วยบอกฉันก่อนได้ไหม
หากเธอกำลังจะเปลี่ยนใจไปจากฉัน
เมื่อใครสักคน....ที่ห่วงกังวลเธอมากกว่ากัน
ค่อยค่อยแทรกซึมผ่านใจเธอนั้นลึกลง...เรื่อยไป
ฉันรู้ว่าเธออ่อนไหวอยู่ไม่น้อย
แค่อยากให้เตือนเตือนกันหน่อยหากต้านทานไม่ไหว
อาจเหมือนเห็นแก่ตัว แต่ฉันเองหวาดกลัวว่าจะไม่พร้อมทำใจ
ตอนนี้เขาเองก็อยู่ใกล้ใกล้ บอกฉันด้วยตัวเองได้ไหม หากเธอจะให้..เขาสำคัญ
ความลับใดใด...ไม่เคยมีในโลก
อย่าหยิบยื่นความเศร้าโศก โดยการโกหกเพื่อปิดบังฉัน
ความเหินห่างมันรู้สึกได้ และมันค่อยค่อยทำลายความสัมพันธ์
เดินมาบอกตรงตรงกับฉัน ให้สัมผัสสุดท้ายระหว่างเรานั้น ยังคงจริงใจ..