14 กรกฎาคม 2545 23:49 น.
ละอองน้ำ
คิดครวญเราเล่าไซร้ เป็นเพื่อน
ถึงห่างร้างแรมเลือน หลีกเร้น
ลมเล่าไม่แชเชือน เคยอยู่ ทายทัก
เหงาเงียบหายไม่เห็น เธอเป็นเช่นไร
ลมคิดติดพันใด เล่าเพื่อน
พัดหายหรือไปเยือน ถิ่นไหน
ไปลับกลับไม่เตือน หลีกห่าง
ไหนเล่าเคยบอกไว้ อยู่ใกล้ห่วงกัน
12 กรกฎาคม 2545 22:30 น.
ละอองน้ำ
ฉันจัดหัวใจใส่กระเป๋าเดินทาง
แต่ละวัน...จัดวางความรู้สึกทีละน้อย
เก็บความหวัง...ความฝันกับการรอคอย
ค่อยๆทยอยพับ...จับเก็บลงไป
รวมรวมความตั้งใจในแต่ละวัน
ปล่อยวางความผูกพันไว้ใกล้ใกล้
เติมแต่งด้วยเป้าหมายภายในใจ
ว่าจะได้ออกไปในสักวัน....
เปล่าเลย...ฉันไม่ได้แพ้พ่าย
แม้รอบข้างวุ่นวาย แต่ก็สอนมาได้..จนเป็นฉัน
แค่หวังว่าวันข้างหน้า...จะได้เปิดตากับสิ่งร้อยพัน
ขอแค่กระเป๋าใบนี้พร้อมเท่านั้น...ฉันก็จะไป
10 กรกฎาคม 2545 22:05 น.
ละอองน้ำ
ในวันที่เธอนั่งมองฟ้าอยู่อีกฟากฝั่ง
ฉันเองก็นั่งนับดาวเป็นเพื่อนให้เธอร้างเลือนความเหงา
วันที่เธอสับสนกับมนต์มายาในโลกแห่งเงา
ฉันเองคุกเข่า...ภาวนา...ให้เธอกลับมาในโลกแห่งความจริง
วันที่เธอทนทุกข์กับเรื่องราวร้ายร้าย
ฉันหวังมากมาย...ว่ามันจะสอนเธอได้...ให้ใจสงบนิ่ง
เห็นมารยาในแววตาใสและเห็นความจริงใจที่แท้จริง
มีใจรับรู้ทุกสิ่ง...มากกว่าจะตัดสินความจริง...จากสายตา
และแม้จะได้ยินเสียงแค่ในความคิดของฉัน
แม้เธอไม่รับรู้มัน...ก็ไม่ได้สำคัญอะไรนักหนา
เมื่อความห่วงใย...ใช่เพียงการผูกใจติดกับคำสัญญา
และแม้เธอจะเห็นมันไม่มีค่า...ก็ใช่ว่า...จะเปลี่ยนแปลง...
10 กรกฎาคม 2545 02:24 น.
ละอองน้ำ
ฉันจะเก็บความรู้สึกดีดีไว้เป็นเพื่อน
เอาไว้หมั่นเตือนใจให้เข้มแข็งเสมอ
จะท้อแท้อ่อนแอเท่าใดที่จะต้องเจอ
จะไม่เผลอซ้ำเติมตัวเองให้เธอ...ต้องหนักใจ
อีกไม่นาน...เราคงจากกันแสนไกลโดยไม่อาจรู้
และวันนั้น...เราต่างคงไม่อาจติดตามดูว่ายังอยู่ดีไหม
วันนี้...ฉันพร้อมเหลือเกินกับการต้อนรับทางเดินที่ไม่มีใคร
กับทุกเรื่องราวที่เกิดฉันจะยิ้มให้...โดยไม่ซ่อนคมมีดไว้กรีดใครให้ระอา
ขออยู่นิ่งนิ่งเฉยเฉยให้เหมือนทุกอย่างจะผ่านเลยง่ายง่ายได้ไหม
อย่าถามให้ฉันต้องตอบอะไรกับเหตุผลในใจที่ไม่อยากค้นหา
เราต่างพ้นมาแล้ว ความหวั่นไหวหรือมั่นคงแน่แน่วที่สูญไปกับกาลเวลา
ลืมเรื่องเก่าเก่าเสียดีกว่า เมื่อไม่อาจทิ้งทิฐิเพราะว่า
เรายอมให้คนอื่นมาตัดสินค่าเมื่อเราเลือกว่าจะรักใคร
9 กรกฎาคม 2545 16:57 น.
ละอองน้ำ
ดอกไม้สีขาวกลีบบางบานงดงามในใจฉัน
จากผืนดินธรรมดาผืนนั้นที่ไม่ใช่ดินดีที่ไหน
จากน้ำแอ่งเล็กๆที่ไม่ได้กลั่นกรองจากฟากฟ้าไกล
แต่กลับเติมรอยยิ้มและความอบอุ่นให้...แม้ว่าเธอจะไม่...รับรู้เลย
ต้นไม้ต้นนี้ยืนหยัดผ่านฟ้าแล้งและดินผาก
ผ่านช่วงเวลาเลวร้ายมามากจนยากจะสั่นไหวเว้นนิ่งเฉย
แต่รู้ตัวดี...ความเจ็บปวดที่มีทำให้ไม่อาจผลิดอกได้สักครั้งเลย
แม้ไม่ได้เอื้อนเอ่ย...เธอกลับเลาะเรียวหนาวที่งอกเงยให้หลุดไป
ฉันกลายเป็นต้นไม้ธรรมดาเสียแล้ววันนี้
วันที่ลมพัดฟ้าใสกี่ครั้งกี่ทีก็ไม่อาจกดความรู้สึกที่มีไม่ให้สั่นไหว
เปิดใจทักทายผีเสื้อกับอีกหลายชีวิตที่เหลือในโลกใบนี้ทั้งใบ
และวันนี้ฉันผลิดอกให้...หวังจะตอบแทนน้ำใจ...จากความรู้สึกข้างในที่ฉันมี
หน้าส่วนตัว
590
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
