22 กรกฎาคม 2545 20:16 น.
ละอองน้ำ
เธอ...ไม่ใช่คนแรกที่ฉันได้พบ
และคง...ไม่ใช่คนที่รักจะจบเป็นคนสุดท้าย
แม้ทุกอย่างจะเกิด...และจากไปง่ายดาย
ฉันจะบอกเธอว่าไม่เสียดาย...ไม่ได้เสียใจ
22 กรกฎาคม 2545 10:37 น.
ละอองน้ำ
อยากให้เข้าใจ
กาดาษ
อยากขอบคุณสำหรับความรักที่เธอมีให้
อยากบอกว่าฉันซึ้งใจที่เธอยังห่วงใยห่วงหา
ฉันเสียใจ..ที่ต้องเป็นฝ่ายตัดใจจากลา
แต่เธอจะรับรู้หรือเข้าใจบ้างไหมว่า..เพราะอะไร
ความรักมักจะไม่มีเหตุผล
เป็นเพียงความรู้สึกของคนสองคนที่คิดว่าจะไปด้วยกันได้
แต่เธอรู้ไหมยังมีมากกว่านั้นซึ่งฉันก็พยายามทำความเข้าใจ
และอยากให้เธอรับรู้เอาไว้..ว่าฉันเองก็เสียใจเหมือนกัน
ที่ผ่านมาไม่ได้คิดจะหลอกลวงเธอ
ฉันรู้สึกดีเสมอ..ที่เคยมีเธอเคียงข้างอย่างนั้น
ในวันนี้..ทุกอย่างอาจเปลี่ยนไป..แต่ความรู้สึกในใจ..ยังผูกพัน
ขอเก็บเธอไว้ในฝันเท่านั้น..ถ้ามันไม่มากเกินไป
ไม่เข้าใจหรอกนะ
ละอองน้ำ
ในเมื่อเธอเริ่มมารักกันก่อน
มาสานใยความอาทรความห่วงหา
และแล้ว...ก็มาบังคับใจให้รับคำเอ่ยลา
เธอจะรับรู้บ้างไหมว่าคนที่ฟังเธอพูดมา..รู้สึกเช่นไร
อย่าพูดเลยว่ารักไม่มีเหตุผล
หรือเธอเองไม่สน...ว่าอีกคนจะร้าวรานแค่ไหน
อยากจะมาเธอก็เอ่ยรัก...มีอีกคนให้รู้จักเธอก็จะไป
คำเสียใจที่เธอทิ้งไว้...ก็แค่คำสวยๆที่ไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นมา
ไม่ได้คิดหลอกลวง...ผลของสิ่งทั้งปวงเธอก็คงไม่ได้คิด
เธอบอกรู้สึกผิด...ฉันก็ยังคงเจ็บยิ่งกว่า
เมื่อใจเธอผูกพัน...แต่ก็ยังตอบแทนกันด้วยคำร่ำลา
คิดไม่ออกเลยว่า...ถ้าเป็นคนที่เธอไม่เห็นค่า เธอจะทำให้ปวดปร่าสักเท่าใด
ในเมื่อ...เราไม่ได้คุยกันในเรื่องเหตุผล
และเราต่างคน ก็แตกต่างกันมากใช่ไหม
เมื่อวันนี้...เธอหาเหตุผลมาเสียดิบดี เพื่อจะให้ฉันตัดใจ
ขอให้เธอรับรู้เอาไว้...ว่าฉันไม่เข้าใจ..หรอก..นะ..เธอ
22 กรกฎาคม 2545 09:52 น.
ละอองน้ำ
ไม่อยากพูดไม่อยากเอ่ยเลยรู้ไหม
เมื่อคนใกล้มามีใจแบ่งเป็นสอง
อยากจะทำให้ถูกต้องตามครรลอง
แต่เหตุการณ์มันกลับฟ้องต้องทำใจ
สั่งสมความเชื่อมั่นมาหลายปี
จบลงตรงคนนี้...ที่ว่าใช่
ถึงตัวใกล้ใจห่าง..ต้องร้างไกล
เข้าใจว่าอะไร...ไม่แน่นอน
ไม่โทษ ไม่โกรธ ไม่ด่าว่า
ให้เรื่องที่ผ่านมานั้นช่วยสอน
คงเป็นกรรมทำไว้ใจร้าวรอน
กลับมาย้อนเกิดกับตัว...หัวใจชา
21 กรกฎาคม 2545 16:04 น.
ละอองน้ำ
เดินผ่านถนนสายหนึ่ง
วันนี้ยังไม่ถึงจุดหมาย
พานพบผ่านพ้นคนมากมาย
บ้างมีความหมาย...บ้าง...ไม่มี
เกิดความรู้สึกใหม่ใหม่
บางครั้งหัวใจเปลี่ยนสี
บ้างก็จบลงอย่างดี
บ้างก็ถูกย่ำยีกันไป
คงยังไม่รู้ความหมาย
จะหยุดพักได้ตรงไหน
ยังพบคนผ่านมา...และลากันไป
และแม้จะเดินมาไกล ก็ยังรักใคร...ไม่เป็น
17 กรกฎาคม 2545 19:28 น.
ละอองน้ำ
วันที่ครอบงำด้วยความเศร้า
มองโลกมีแค่สีเทามัวหม่น
ไม่เห็นอะไรนอกจากความทุกข์ทน
มีแต่ความสับสนและน้ำตา
วันที่ไม่เห็นโลกอีกด้าน
ไม่เห็นความอ่อนหวานเพราะอ่อนล้า
ไม่เห็นความอบอุ่นเพราะเปียกปอนมา
ไม่เห็นมือที่ยื่นคว้าเพราะก้มหน้ามองดิน
เธอเข้ามาหยิบยื่นความห่วงใย
ไขข้อข้องใจให้หมดสิ้น
ได้เปิดตา...ได้มองฟ้า ได้ได้ยิน
เหมือนความสุขไม่ได้สิ้น...เมื่อความรัก..บินไป
ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลกกว้าง
ไม่ได้สับสนหลงทาง...ไม่ได้ร้างไร้
ไม่ได้สูญสิ้นคนรับฟัง..ไม่ได้พลั้งจนไม่มีคนเข้าใจ
ไม่ได้มีแค่จังหวะเจ็บแปลบภายใน...ไม่ได้มีแค่ใจที่จมน้ำตา
ขอบคุณฟ้าที่ทำให้เราเจอกัน
ขอบคุณคืนวัน...ที่ไม่ต้องหมดฝันไปกับการค้นหา
ขอบคุณที่คืนความเข้มแข็งและเรี่ยวแรง..กลับมา
แต่ที่ขอบคุณมากกว่า...คือที่ได้มา...รู้จักกัน
หน้าส่วนตัว
663
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
