13 สิงหาคม 2545 03:22 น.
ละอองน้ำ
เคยคิดฝันอยากให้ความรักของตัวยิ่งใหญ่
อยากจะทำอะไรอะไรทุกอย่างที่เขาจะไขว่คว้า
เสียสละทุกทุกทาง...แม้เขาจะทิ้งไว้แค่รอยน้ำตา
หวังฝังความรู้สึกที่มีค่า...ในหัวใจคนด้านชา...สักคน
จนเวลาผ่าน ทุกสิ่งก็เป็นแค่อุดมคติเลื่อนลอย
ไม่อาจทนเจ็บกับการรอคอย...ไม่อาจทนใจน้อยกับความสับสน
คนหัวใจด้านชา...ก็ยังอาจเข้าใจคุณค่า...เพราะยังมีหัวใจอยู่ในตน
แต่คนที่แม้หัวใจก็ไม่อาจค้น...ไม่รู้เค้าจะมองคนที่อดทน...ว่าเป็นอย่างไร
ทุกอย่างอธิบายง่ายง่ายได้ว่าคนเราต่างกัน
อะไรที่เรียกว่าฝัน...ก็ต้องยอมปล่อยให้มันล่องลอยอย่างนั้น อย่าไปสงสัย
ฉันเป็นแค่คนตัวเล็กๆที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงโลก หรือแม้แต่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงใคร
สุดท้าย...ก็ต้องทิ้งนิยายสวยงามเอาไว้...กลับไปอยู่กับตัวตนธรรมดาอะไรที่เป็นจริง..
12 สิงหาคม 2545 12:47 น.
ละอองน้ำ
หลงหลงลืมลืมอยู่บ่อยบ่อย
เนื้อที่สมองมันน้อยแต่เรื่องต้องคิดมันเยอะ
เธออาจมองว่าท่าดีแต่ทำไมทีมันเบ๊อะ
อย่างห่วงเลยฉันไม่ได้เลอะเทอะเรื่อยเปื่อยไป
มีดีอยู่นิดคือไม่เคยคิดลืมเรื่องเธอ
แม้อาจจะไปสายเสมอหรืออาจทำให้เธอคอยสงสัย
ยังจำได้ทุกวันถ้าติดเรื่องสำคัญก็จะไม่ลืมโทรไป
ฉันท่องจำขึ้นใจไว้.....ว่าแต่...เบอร์อะไรแล้วนะเธอ
11 สิงหาคม 2545 23:17 น.
ละอองน้ำ
ทิ้งตัวบนที่นอนที่เคยคุ้น
ซุกหน้ากับหมอนหวังให้อบอุ่นไม่อ่อนไหว
เก็บตัวทั้งวันทั้งคืนไม่อยากลุกขึ้นไปเจอใคร
หลับตาลงหวังลืมใจ...และลืมใคร...ที่ผ่านมา
อยากหลับไปไม่รับรู้ไม่เห็น
อะไรคือความจริงที่เป็น อะไรคือความฝันที่หา
อะไรคือเธอ อะไรคือฉัน อะไรกันที่ทำให้มีน้ำตา
หวังให้สูญไปพร้อมกับเวลา...หวังว่าลืมตาแล้วจะลืมมัน
ซุกตัวแน่นิ่งในที่นอนอุ่น
คิดถึงคนที่เคยคุ้น คิดถึงความอบอุ่นที่เธอให้ฉัน
แต่วันนี้อยากลืมมันไป ให้เวลาผ่านไวจนพ้นวัน
ฉันจะได้กลับมาเป็นฉัน...และลืมความผูกพันที่ผ่านไป
11 สิงหาคม 2545 22:53 น.
ละอองน้ำ
วันเวลาแห่งความหวังหมดลง
การรอคอยก็คงจะขาดสิ้น
สิ่งที่เคยได้เห็นและได้ยิน
กลายเป็นความเคยชินเก่าเก่าไป
ฉันคงต้องบอกลาเธอตรงนี้
ความใจดีคงต้องมีวันสั่นไหว
เมื่อเธอเอาแต่เรียกร้อง...เอาแต่ใจ
มีแค่เธอที่เป็นใหญ่...ที่สำคัญ
รักฉันไม่ได้กว้างดังผืนทราย
คงไม่อาจเติมเต็มเธอได้แม้มุ่งมั่น
เมื่อเธอสูบแรงใจทิ้งขว้างไปอย่างไม่เห็นสำคัญ
ก็ขอจบแค่นี้เท่านั้น....ต่อไปเธอจะรักใครกัน...ก็ตามใจ
10 สิงหาคม 2545 23:46 น.
ละอองน้ำ
ฉันหลับลึกอยู่ในห้วงสำนึกของความเงียบ
ลมเย็นเยียบบาดใจเฉียบก็ยังจะเฉย
เสี้ยนหนามตำรินเลือดยังรู้สึกว่าคุ้นเคย
ปล่อยผ่านเลยเพราะใจคุ้นเคย...มันธรรมดา
คำคนเป่าฉันทำราวกับว่าหูจะหนวก
ผ่านคนกริยาลวกลวกฉันก็ทำกับราวกระโหลกหนา
ไม่ยินไม่ยล...แยกค่าคนระหว่างมีกับไม่มีราคา
ให้เป็นการตัดสินของฟ้า...จะได้รู้กันว่าใครจะอยู่ใครจะไป
ฉันหลับลึกอยู่ในห้วงสำนึกของความเฉย
อาจจะทำเป็นเหมือนละเลยแม้ว่าไอ้สิ่งที่เกิดจะไม่คุ้นเคยขนาดไหน
ถ้าเธอยังด้านหน้า....ประเมินราคากันต่ำเกินไป
ฉันกลับไปเป็นคนที่เธอไม่เคยเห็นคนเดิมเมื่อไหร่...
......ตายทั้งเป็น เป็นไง จะได้รู้กัน......
หน้าส่วนตัว
1125
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
