27 สิงหาคม 2545 00:49 น.
ละอองน้ำ
คืนนี้.....ขอนั่งคุยกับความเหงา
เราจะนั่งนับดาวด้วยกันเหมือนเก่า...ใช่ไหม
พร้อมนั่งฟังเพลงใบไม้...ที่สายลมพัดโยกย้ายจนแกว่งไกว
เรากำลังร้องเพลงใช่ไหม...ในท่วงทำนองรินไหลของน้ำตา
บอกฉันสิความเหงา
ในฐานะเพื่อนเก่า...ที่คุ้นเคยกันนักหนา
ว่าฉันควรทิ้งความรัก...หรือกลับไปรู้จัก...เพื่อร่ำลา
หรือทำเหมือนใครใครไม่มีค่า...แล้วต้องคอยบอกใจเสมอว่า
.......อย่าอ่อนแอ......
27 สิงหาคม 2545 00:30 น.
ละอองน้ำ
ไม่ได้กลับมารับความรัก
ไม่ได้จมปลักอยู่กับความหลัง
ที่พูดว่าให้ไป...ก็ไม่ใช่ไม่ระวัง
ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้พลั้ง...ฉั้นตั้งใจ
แต่ที่มาหาเธอวันนี้
ใช่จะฝืนความรู้สึกที่มี...ไม่ไหว
ที่ฉันมาหา...แล้วมองผ่านแววตาที่เคยเผยใจ
ก็เพื่อ...จะมาคืนทุกอย่างให้...แล้วส่งเธอเป็นครั้งสุดท้าย
.......เท่านั้นเอง.....
26 สิงหาคม 2545 23:45 น.
ละอองน้ำ
เคยเป็นเด็กผู้หญิงขี้แย
โดนใครๆรังแกก็ร้องไห้
น้ำตารินเรี่ยไหลง่ายดาย
เห็นอะไรรอบกายก็เศร้าใจ
แต่เมื่อร้องไห้ออกมา
เหนื่อยล้า...หลับตาก็หลับใหล
แล้วทุกสิ่งทุกอย่างล้วนผ่านไป
ไม่มีเรื่องค้างใจ...ไม่มีอะไรค้างคา
วันหนึ่งเธอก็ทำให้ฉันเรียนรู้
การมีตัวตนอยู่โดยที่ไม่มีคนเห็นค่า
เมื่อทุกสิ่งบีบคั้น...แต่ไม่อาจกลั่นมันออกมา
กับที่เรียกว่าใจรินน้ำตา...มันหนักหนาเสียยิ่งกว่า
......น้ำตาริน......
26 สิงหาคม 2545 01:48 น.
ละอองน้ำ
อยากจะทำอะไร...ตามใจเธอแล้ว
อยากจะปักใจแน่แน่ว...หรือไม่จริงจังกับใครนั้น
จะอุทิศตัวกับใคร...หรืออุทิศใจกับผู้ใดกัน
จะยืดเยื้อผูกพัน...หรือจะทิ้งใครกันก็ตามใจ
เมื่อเป็นตัวของเธอ...ใจของเธอ
เธอย่อมมีสิทธิ์เสมอ...ไม่ว่าเธอจะเลือกสิ่งไหน
ตัวฉันใจฉัน...ก็คงไม่ปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของใคร
จากนี้...
เธอจะขึ้นสวรรค์หรือลงนรกที่ไหน...ก็เชิญทำไป
...เราไม่เกี่ยวกัน...
25 สิงหาคม 2545 20:47 น.
ละอองน้ำ
อะไรที่เกิดกับฉัน
ก็ได้แต่หวังว่ามัน....ไม่มีความหมาย
ความคิดถึง...ความคำนึงที่เพิ่มมากมาย
หวังว่ามันจะสูญไปง่ายๆ...พร้อมเวลา
เธอเองคงเข้าใจฉัน
สิ่งที่เกิดเช่นนั้น ไม่ได้สำคัญนักหนา
แม้คล้ายมีความหมายที่ฉายในแววตา
แต่เชื่อฉันเถิดหนา...ก็แค่ว่า...ฉันเผลอใจ
อะไรที่เคยทำให้เธอ
หวังว่าเธอจะไม่หลงเพ้อ...หลงใหล
หวังว่าเธอจะไม่เชื่อ...ว่ามาจากใจ
เพราะเธอไม่ได้พิเศษกว่าใคร...จริงจัง
อะไรที่เกิดกับฉัน
หวังว่าในเร็ววัน....จะเป็นความหลัง
และแม้แท้จริง...จะมีแค่ฉันเพียงลำพัง
ฉันเองได้แต่หวัง...ว่าเธอจะไม่รู้ใจ