8 กุมภาพันธ์ 2549 20:55 น.
ละอองน้ำ
ถ้อยคำของฉันหล่นหาย...
และนั่น...ก็มากมายพอ ๆ กับความคิดที่ว่างเปล่า
ฉันอยู่กับงาน กับตัวเอง....กับวันวุ่นที่ไร้เรื่องไร้ราว
ห่อความรู้สึกตัวเองในกระดาษขาว ๆ ...โดยไม่คิดจะเขียนอะไร
มอง...ก็มองทุกสิ่งเพียงปะสายตา
คนผ่านไปผ่านมา....ฉันเห็น....แต่ไม่ได้มองคนไหน
ฉันเก็บความคิด เผื่อความคิด จะไม่คิดถึงคนที่อยู่ตั้งไกล
ไม่คิดไม่ค้นความหวั่นไหว ไม่ถาม- ตอบอะไร ให้มากมาย
------------------
แต่เธออยู่ตรงนี้...และฉันอยู่ตรงนี้
ที่ที่เคยเห็นเพียงแดดและสายลม ซึ่งจับต้องไม่ได้
มีรอยยิ้ม...และถ้อยคำทักทาย...
ถ้อยคำของฉันหล่นหาย...
....คล้าย......จะเป็นลม
7 ตุลาคม 2548 13:33 น.
ละอองน้ำ
ทองปลอม...
จะชุบจะย้อม...ก็ไม่มีวันเป็น "ทองแท้"
ถูกกัดถูกกร่อน ก็ล่อน...ก็แปร
เป็นเนื้อ "เก๊แท้ ๆ" ที่มันเป็น
ใจปลอม...
จะซ้อมแสดงไม่ให้ใครเห็น
จะตีบทแตก...แหลกทุกประเด็น
ก็ไม่อาจบอกว่าเป็น "ใจจริง"
คำปลอม...
ความภูมิใจที่ถูกย้อม...เมื่อความจริงถูกทิ้ง
เมื่อมองตัวเองแล้วเบือนหน้า แต่ทุ่มเวลามา "สร้างเรื่องจริง"
ความสุขปลอมปลอมที่ยอมกลอกกลิ้ง...ก็มีแต่ความทุกข์แท้จริง
...ที่จะได้ไป...
14 กันยายน 2548 10:04 น.
ละอองน้ำ
ฉันนั่งอยู่ริมผา
มีท้องฟ้าอยู่เบื้องหน้า...ตัดกับสีเขียวสุดสายตา
...ในอารมณ์ที่ท้องฟ้า...มัวหม่น
ลมพัดพา...ละอองไอน้ำเล็ก ๆ ที่กลั่นตัวมาจากเบื้องบน
ที่นี่...มีแค่ฉันหนึ่งคน...สงบเงียบ...ในโลกที่ไม่ปลอมปน
...ไม่มีคน...และฉัน...ก็ไม่ได้สนใจ
ฉันรู้สึกถึงลมหายใจที่เข้าและออกซึ่งบอก ว่าฉันมีชีวิต
สายลม พัดไอน้ำกระเซ็นจนเปียกปอนทีละนิด...แต่ไม่ได้หวั่นไหว
ลมเย็นพาดผ่านป่า ใบไม้พัดตามลมพา ฉันก็เย็นเยียบไม่ต่างกว่า...สักเท่าใด
แต่ทุกอย่างที่แวดล้อมรอบใกล้ ไม่อาจทำให้ความรู้สึกแกว่งไกว เพราะไม่เอาใจ
...ไปผูกกับมัน...
อาทิตย์ ต้นไม้ และสายลม
เป็นความงดงามที่เคยชื่นชม...เพราะอารมณ์อ่อนไหว เพ้อฝัน
วันนี้...ฉันเห็นแค่สิ่งธรรมดา...ที่เราตีค่า...จากการมองมัน
และทุกสิ่งที่เห็นหรือจับต้องได้นั้น ฉันกลับรู้สึกว่ามัน..ต่างไป
คนเรามักเอาตัวเป็นแกน...ทั้งที่เป็นแค่เศษเสี้ยว...ของโลก
มองอารมณ์สุข ทุกข์ โศก และตนเป็นสิ่งยิ่งใหญ่
เราอยู่บนโลกซึ่งหมุน...แต่เราเคยคุ้น...กับการหมุน "ตามใจ"
เกิดแล้วตายเล่าจะมีประโยชน์ใด...เมื่อไม่รับรู้ว่า...ไม่มีอะไร
...ตามเรา...
17 สิงหาคม 2548 23:16 น.
ละอองน้ำ
เรื่อย ๆ เอื่อยไหล
ความเปลี่ยนผันอันใด...ใครเห็น?
ตาหรือบอก หลอกตา ว่าใดเป็น
จะร้อนเย็น ก็หลอกเรา ว่าเข้าใจ
ไหล ๆ เรื่อย ๆ
รึชินชากับความเฉื่อยที่เรื่อยไหล
ความเปลี่ยนแปลง แตกต่างกันอย่างใด
กลับปล่อยไป ให้ไหลต่ำ เป็นธรรมดา
ชีวิต...ก็ไหล ๆ
คล้ายแตกต่าง แต่ก็ตามกันไป ไม่แปลกกว่า
เหนือคนอื่น เหนือใคร ในโลกกา
ก็ยังล้า หลังกว่า...ใจตน
ทีละนิด
ที่ไม่คิด ไม่ไข ไม่ค้น
ค่อย ๆ ไหล ค่อย ๆ ล่วง บ่วงกล
ไม่ผ่านพ้น และวนเวียน ไม่เปลี่ยนแปลง
27 กรกฎาคม 2548 14:17 น.
ละอองน้ำ
ฉันนั่งอยู่ริมผา
มองสีเขียวตัดกับสีฟ้า...หม่นหม่น
ลมพัดพา พัดละอองเย็นชื้นมา...ปะปน
ไม่มีใคร ไม่มีคน...ไม่มีอะไรต้อง...สนใจ
ฉันหายใจเข้าออก...ช้าช้า
ความเย็นชื้นไม่อาจนำพา...ให้หวั่นไหว
ลมหวีดหวิวผ่านลำต้น...ระคนดอก-ใบ
มันเกิดขึ้นแล้วผ่านไป...เท่านั้น
อาทิตย์ หรี่แสงลงเบื้องหน้า
แต่ไม่อาจพา...ให้ใจไขว่คว้าเพ้อฝัน
ฉันอยู่บนโลก...ซึ่งกำลังม้วนตัวซ่อนแสงแห่งวัน
และพระอาทิตย์ดวงนั้น...ก็ไม่เคยตกดิน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
หน้าส่วนตัว
978
