8 กุมภาพันธ์ 2549 20:55 น.

ถ้อยคำที่หล่นหาย

ละอองน้ำ

ถ้อยคำของฉันหล่นหาย...
และนั่น...ก็มากมายพอ ๆ กับความคิดที่ว่างเปล่า

ฉันอยู่กับงาน กับตัวเอง....กับวันวุ่นที่ไร้เรื่องไร้ราว
ห่อความรู้สึกตัวเองในกระดาษขาว ๆ ...โดยไม่คิดจะเขียนอะไร

มอง...ก็มองทุกสิ่งเพียงปะสายตา
คนผ่านไปผ่านมา....ฉันเห็น....แต่ไม่ได้มองคนไหน

ฉันเก็บความคิด เผื่อความคิด จะไม่คิดถึงคนที่อยู่ตั้งไกล
ไม่คิดไม่ค้นความหวั่นไหว ไม่ถาม- ตอบอะไร ให้มากมาย



------------------

แต่เธออยู่ตรงนี้...และฉันอยู่ตรงนี้ 
ที่ที่เคยเห็นเพียงแดดและสายลม ซึ่งจับต้องไม่ได้

มีรอยยิ้ม...และถ้อยคำทักทาย...

ถ้อยคำของฉันหล่นหาย...

....คล้าย......จะเป็นลม				
7 ตุลาคม 2548 13:33 น.

แท้จริง

ละอองน้ำ

ทองปลอม...
จะชุบจะย้อม...ก็ไม่มีวันเป็น "ทองแท้"
ถูกกัดถูกกร่อน ก็ล่อน...ก็แปร
เป็นเนื้อ "เก๊แท้ ๆ" ที่มันเป็น

ใจปลอม...
จะซ้อมแสดงไม่ให้ใครเห็น
จะตีบทแตก...แหลกทุกประเด็น
ก็ไม่อาจบอกว่าเป็น "ใจจริง"

คำปลอม...
ความภูมิใจที่ถูกย้อม...เมื่อความจริงถูกทิ้ง
เมื่อมองตัวเองแล้วเบือนหน้า แต่ทุ่มเวลามา "สร้างเรื่องจริง"
ความสุขปลอมปลอมที่ยอมกลอกกลิ้ง...ก็มีแต่ความทุกข์แท้จริง
...ที่จะได้ไป...				
14 กันยายน 2548 10:04 น.

อาทิตย์...ไม่ตกดิน[2]

ละอองน้ำ

ฉันนั่งอยู่ริมผา
มีท้องฟ้าอยู่เบื้องหน้า...ตัดกับสีเขียวสุดสายตา
...ในอารมณ์ที่ท้องฟ้า...มัวหม่น
ลมพัดพา...ละอองไอน้ำเล็ก ๆ ที่กลั่นตัวมาจากเบื้องบน
ที่นี่...มีแค่ฉันหนึ่งคน...สงบเงียบ...ในโลกที่ไม่ปลอมปน
...ไม่มีคน...และฉัน...ก็ไม่ได้สนใจ

ฉันรู้สึกถึงลมหายใจที่เข้าและออกซึ่งบอก ว่าฉันมีชีวิต
สายลม พัดไอน้ำกระเซ็นจนเปียกปอนทีละนิด...แต่ไม่ได้หวั่นไหว
ลมเย็นพาดผ่านป่า ใบไม้พัดตามลมพา ฉันก็เย็นเยียบไม่ต่างกว่า...สักเท่าใด
แต่ทุกอย่างที่แวดล้อมรอบใกล้ ไม่อาจทำให้ความรู้สึกแกว่งไกว เพราะไม่เอาใจ
...ไปผูกกับมัน...

อาทิตย์ ต้นไม้ และสายลม
เป็นความงดงามที่เคยชื่นชม...เพราะอารมณ์อ่อนไหว เพ้อฝัน
วันนี้...ฉันเห็นแค่สิ่งธรรมดา...ที่เราตีค่า...จากการมองมัน
และทุกสิ่งที่เห็นหรือจับต้องได้นั้น ฉันกลับรู้สึกว่ามัน..ต่างไป

คนเรามักเอาตัวเป็นแกน...ทั้งที่เป็นแค่เศษเสี้ยว...ของโลก
มองอารมณ์สุข ทุกข์ โศก และตนเป็นสิ่งยิ่งใหญ่
เราอยู่บนโลกซึ่งหมุน...แต่เราเคยคุ้น...กับการหมุน "ตามใจ"
เกิดแล้วตายเล่าจะมีประโยชน์ใด...เมื่อไม่รับรู้ว่า...ไม่มีอะไร

...ตามเรา...				
17 สิงหาคม 2548 23:16 น.

ไม่เปลี่ยนแปลง

ละอองน้ำ

เรื่อย ๆ เอื่อยไหล
ความเปลี่ยนผันอันใด...ใครเห็น?
ตาหรือบอก หลอกตา ว่าใดเป็น
จะร้อนเย็น ก็หลอกเรา ว่าเข้าใจ

ไหล ๆ เรื่อย ๆ
รึชินชากับความเฉื่อยที่เรื่อยไหล
ความเปลี่ยนแปลง แตกต่างกันอย่างใด
กลับปล่อยไป ให้ไหลต่ำ เป็นธรรมดา

ชีวิต...ก็ไหล ๆ
คล้ายแตกต่าง แต่ก็ตามกันไป ไม่แปลกกว่า
เหนือคนอื่น เหนือใคร ในโลกกา
ก็ยังล้า หลังกว่า...ใจตน

ทีละนิด
ที่ไม่คิด ไม่ไข ไม่ค้น
ค่อย ๆ ไหล ค่อย ๆ ล่วง บ่วงกล
ไม่ผ่านพ้น และวนเวียน ไม่เปลี่ยนแปลง				
27 กรกฎาคม 2548 14:17 น.

อาทิตย์...ไม่ตกดิน

ละอองน้ำ

ฉันนั่งอยู่ริมผา
มองสีเขียวตัดกับสีฟ้า...หม่นหม่น
ลมพัดพา พัดละอองเย็นชื้นมา...ปะปน
ไม่มีใคร ไม่มีคน...ไม่มีอะไรต้อง...สนใจ

ฉันหายใจเข้าออก...ช้าช้า
ความเย็นชื้นไม่อาจนำพา...ให้หวั่นไหว
ลมหวีดหวิวผ่านลำต้น...ระคนดอก-ใบ
มันเกิดขึ้นแล้วผ่านไป...เท่านั้น

อาทิตย์ หรี่แสงลงเบื้องหน้า
แต่ไม่อาจพา...ให้ใจไขว่คว้าเพ้อฝัน

ฉันอยู่บนโลก...ซึ่งกำลังม้วนตัวซ่อนแสงแห่งวัน
และพระอาทิตย์ดวงนั้น...ก็ไม่เคยตกดิน				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟละอองน้ำ
Lovings  ละอองน้ำ เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟละอองน้ำ
Lovings  ละอองน้ำ เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟละอองน้ำ
Lovings  ละอองน้ำ เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงละอองน้ำ