11 ตุลาคม 2545 13:05 น.
ละอองน้ำ
ทุกครานาทีที่เผลอ
ใจก็เพ้อคอยบอกเธอ...บอกว่ารัก
ทั้งที่เก็บสะกดใจไว้อย่างหนัก...
ฉันไม่เคยคิดจะรัก...คนอย่างเธอ
แต่ยามใจปลิวไปอย่างปลดปล่อย
มันก็คอยแสดงตัวอยู่เสมอ
ถูกหัวใจเป็นขบถ...ทรยศ...เพราะเธอ
พยายามคิดว่าเป็นเรื่องเพ้อเจ้อ...แต่ใจก็บ่นว่า...รักเธอ...รักเธอ
......โอ้ยยยย รำคาญ.........
11 ตุลาคม 2545 02:45 น.
ละอองน้ำ
ลมหนาวมาพาพัดใจให้ไหวหวั่น
จับความฝันสั่นไหวไม่ใคร่เผย
ผ่านกี่หนาวถึงกี่หนาวร้าวเหมือนเคย
บางคนคงไม่รู้เลยว่าปวดใจ
ฝันถึงเธอแต่หนาวนั้นจนหนาวนี้
ไม่รู้เลยเธอคนดีอยู่ที่ไหน
เธอเคยฝากอ้อมอกอุ่นละมุนไอ
แล้วหายไปทิ้งหัวใจให้เยือกเย็น
คนเคยอุ่นมาเจอหนาวจึงร้าวหนัก
อยากตามรักกลับคืนใจแต่ไม่เห็น
ขอหนาวกายจนตายอย่างลำเค็ญ
ไม่ขอเห็นหัวใจหนาว...ร้าว...เพราะเธอ
10 ตุลาคม 2545 14:40 น.
ละอองน้ำ
มีหลายเรื่องหลายคำที่ฉันไม่ได้เขียน
ทั้งที่วนเวียนอยู่ในใจอย่างนี้
กลัวเสียดแทงใจ หากเธอรู้ความนัยที่มี
ฉันรู้ผลของมันดี ทั้งทั้งที่...ไม่พูดไป
รอเวลาเธอเหนื่อยล้าไปจากกัน
รอวัน...ที่เธอเลิกดึงดันอย่างไม่หวั่นไหว
โปรดเก็บศักดิ์ศรีบอกคนรอบข้างที่มีว่าเธอเองเลือกไป
จะเหตุผลเลวร้ายอันไหน...ก็สุดแต่ใจจะคิดทำ
อย่าอยู่...จนแพ้พ่ายไปจากตรงนี้
ความแข็งในใจอ่อนๆที่ฉันมี...มันเกินกว่าที่เธอเคยนึกขำ
เธออาจเคยได้ทุกอย่าง แต่ฉันเป็นความต่างที่ไม่อยากให้เธอจดจำ
ฉันอาจชอบใจที่เห็นใครชอกช้ำ แค่วันนี้ไม่อยากทำ
......และไม่อยากให้เป็นเธอ......
5 ตุลาคม 2545 03:14 น.
ละอองน้ำ
ดอกบัวบานผุดจากโคลนตม
คนก็ยังนิยมนำกราบไหว้
ชาติกำเนิดใช่ใช้ตัดสินใคร
การกระทำเล่าไซร้ถึงฟ้องตน
แต่คนเรากลับมองเพียงเปลือกนอก
ประหนึ่งเหง้าจะบอกไปถึงผล
ใช่ต้นงามผลจะงามยามได้ยล
ถึงงามล้นหนอนอาจลามตามข้างใน
การกระทำความคิดที่จิตตั้ง
ถึงจะหยั่งตัวตนของคนได้
หากไม่รู้ลึกซึ้งจนถึงใจ
ก็อย่าตัดสินใครให้เข้าตัว
เมื่อวันหนึ่งหาญกล้ามาตัดสิน
เพียงพริ้วลิ้นจากจินต์หรือจากหัว
คนอื่นเล่าเขาก็คิดไม่ติดกลัว
คำตัดสินก็คืนตัวในสักวัน
5 ตุลาคม 2545 02:47 น.
ละอองน้ำ
เมื่อเราต่างเป็นของใครอีกคนหนึ่ง
ซึ่งก้าวเลยจนผูกพันลึกซึ้ง...ไม่อาจถอน
โชคร้าย...ความรักที่เคยมีมากมายกลับลดทอน
ความรู้สึกดีดีวันก่อน...ก็ออกปาก...ถอนตัว
มันสายไปเสียแล้ววันนี้
แม้ทางไปที่เราต่างมีจะมืดสลัว
เมื่อทุกสิ่งเราเลือกเอง...ก็ขอเดินไปอย่างไม่เกรงไม่กลัว
อย่าได้ทำสิ่งเลวหรือชั่ว...เพราะเราต่างพันพัวกันใกล้ไป
โปรดลืมตาเสียทีก่อนจะสาย
ก่อนคนแสนดีตรงหน้าจะหายไปกับความหลงใหล
เมื่อเรียนผูกกันมา ก็ต้องอยู่จนกว่าจะแก้กันไป
อย่าปัดความเจ็บปวดไปให้คนไหน เพียงเราเป็นใคร
......ที่ไม่อยากทน......
จะพูดช้าช้ากับเธอเป็นครั้งสุดท้าย
ว่าฉันเองละอาย...ที่จะทั้งแย่งและทำร้ายโดยไม่เคยคิดสน
อนาคตเราไม่อาจรู้ เหมือนที่เราผ่านมาทั้งคู่..แล้วต้องมาทน
วันนี้เราใช้คำว่าใช่อีกหน อนาคต...ก็อาจทำเราจำนน เหมือนๆกัน
หน้าส่วนตัว
659
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
