28 สิงหาคม 2549 21:59 น.
ละอองน้ำ
เก็บเกี่ยวช่วงเวลา...
แต่ใช่เพื่อจะเอ่ยลาเธอวันไหน...
เมื่ออาทิตย์หรือจันทร์ ก็ยังไม่ยั่งยืนอะไร...
เราคงไม่อาจบอกใคร...
...ว่านี่เป็นนิรันดร์...
อาจดูเหมือนหาญกล้าที่จะไม่ผูกมัด
แต่ความซื่อสัตย์...ก็อยู่ที่ใจเท่านั้น
จะสำคัญอะไร...หากเราพูดไป...แล้วลืมมัน
...เพราะแค่วันนี้เท่านั้น...
...ที่ยังคงเป็นความจริง...
ฉันไม่อยากคิดถึงพรุ่งนี้
หากปัจจุบันที่เรามี...ก็ยังไม่มั่นคงสักสิ่ง
ฉันไม่อยากฝัน...ถึงความผูกพันที่ไม่มีอยู่จริง
...เพราะหากใครสักคนจะปล่อยมันทิ้ง...
...เราจะได้ไม่ยิ่ง..เสียใจ...
ฉันเก็บเกี่ยวช่วงเวลา...
เพราะรู้...วันนี้มีค่าขนาดไหน
ช่างเถอะ...หากอาทิตย์ จันทร์ หรือรักเรานั้นจะไม่ยั่งยืนอะไร
เพราะฉันทำทุกอย่างแล้ว...ด้วยใจ...
...พรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร...ก็ช่างมัน...
21 สิงหาคม 2549 19:04 น.
ละอองน้ำ
แสงแดดจ้าอาจมัวพร่าเมื่อฟ้าหม่น
ดินฉ่ำฝนอาจเหือดจนแห้งระแหง
ใบผลิอ่อนอาจริดรอนเมื่ออ่อนแรง
ธานเอ่อใสอาจขุ่นแดงเมื่อแล้งลง
ท้องฟ้ากว้าง ยังคงกว้าง อย่างทุกครั้ง
ทางที่ไกล เกินกำลังจะเสริมส่ง
เขาที่สูง ก็เสียดในใจมั่นคง
ทุกคนต่างบอกให้ปลง...เพราะยากเกิน
ทุกอย่างล้วนผันผวนเรรวนนัก
อุปสรรคใช่ตีค่าว่าผิวเผิน
แต่เมื่อเธอ ให้ความกล้ามาเผชิญ
ฉันจึงเดินไปด้วยกัน...อย่างมั่นใจ
25 มิถุนายน 2549 23:21 น.
ละอองน้ำ
ฉันมีหนึ่งความทรงจำที่ชัดเจน
ทุกครั้งที่คิด ที่เค้น...เป็นเหตุและผลเสมอ
แม้จะย้ำซ้ำซ้ำ จนเหนื่อยหน่ายกับการค้นเจอ
ก็ไม่เคยห่วงใจที่เผอเรอ จนหนักใจ
ก็แค่หนึ่งความทรงจำที่ซ้ำซาก
ทำให้ความพลัดพราก....ไม่แตกต่างจากความชิดใกล้
จะสุข-ทุกข์ ก็ปล่อยปละใจให้ลิ้มลองไป
เมื่อกลั้นเจ็บจนน้ำตาไหล...ฉันก็หัวเราะให้...
...นี่แหละ....ตัวตน...
พบ/ พราก ในความรู้สึก
เฝ้าค้นตัวเองจนลงลึก...ในการค้น
กวนตะกอน...จนข้นขุ่นหมุนวน
มองตัวเองที่อับจน...คนมันเข้าไป
ก็แค่หนึ่งความทรงจำที่ซ้ำซาก
คิดมาก เจ็บมาก ก็ไม่ได้ตอบยากตรงไหน
ในโลก...มีอีกตั้งหลายสิ่ง ที่ฉันไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไร
.... และไม่อาจเปลี่ยนใคร...นอกจากตัวเอง...
6 มีนาคม 2549 14:05 น.
ละอองน้ำ
หมอกจาง
ฉันบอดมืดไปชั่วขณะหนึ่ง
ณ ตรงกึ่งตรงกลางของทางฝัน
คล้ายว่ามัวสลัวหลอกด้วยหมอกควัน
เรรวนมิรู้หันไปทางไหน
ละอองน้ำ
ฉันว่างเปล่าไปชั่วขณะหนึ่ง
ณ ที่ซึ่งเคยซึ้งในความหมาย
ที่ที่คน อ่อนล้า มาทักทาย
เพียงเยี่ยมกราย ก็ผูกพัน .....ด้วยวันเวลา
ฉันหลงไปสู่น้ำตกธารน้ำตา
ไปพานพบเขาเสียดฟ้าเกินข้ามไต่
หลงไปพบไฟรุมคอยสุมใจ
ฉันหลงทางห่างไกลออกจากเธอ
ฉันได้ยิน นกโผผิน อยู่รายล้อม
เสียงต้นไม้ ตรมตรอม อยู่เบื้องหน้า
เสียงสายน้ำ พร่ำกระซิบ ....ว่าอำลา
เสียงรอยเท้า...ซึ่งเข้าใจว่า...ยิ่งห่างออกไป
คงมีบ้าง..
บนเส้นทางที่ยิ่งยาวยิ่งพลั้งเผลอ
มีสิ่งสวยมากมายให้พบเจอ
มีดอกไม้พร่ำเพ้อจำนรรจา
คงมีบ้าง..
บนเส้นทางที่ทุกคนทุกอย่าง...ควรหลงใหล
ความสวยงามและแตกต่าง สร้างความรู้สึก...ตื่นใจ
รวมถึงถ้อยคำ อันปรุงไว้ ให้หลวมไหล ในหลุมพราง
ฉันบอดมืดไปชั่วขณะหนึ่ง
แต่คิดถึงและอาทรอันอ่อนล้า
คือเยื่อใยที่นำทางฉันกลับมา
อยู่ตรงนี้..ตรงหน้า..เธอคนเดิม
ฉันว่างเปล่าไปชั่วขณะหนึ่ง
เป็นความเงียบ ที่เธออาจรู้สึกถึง ยามเหินห่าง
ฉันคงไม่มีคำรั้งเพราะกลัวผิดหวัง...เมื่อเธอนอกทาง
ฉันเชื่อ ... เพียงเสี้ยวที่เธอได้นึกถึง เรา บ้าง
.... เธอคงกลับมา .....
9 กุมภาพันธ์ 2549 09:25 น.
ละอองน้ำ
เป็นเรือน้อยลอยวน...ที่หม่นหมอง
จะหมายปองดอกฟ้า ที่คว้าฝัน
แต่เรือล่องท้องน้ำ ไปตามวัน
ก็เบี่ยงหัน หวนท่า จะคว้าคืน
หรือดอกไม้ปลายฟ้าพาวิโยค
เป็นดอกทุกข์ดอกโศกโลกสะอื้น
น้ำคำหวานพาลขื่นปร่าคราจะกลืน
ดอกสดชื่นเป็นรื่นช้ำกรำชีวิต
เรือลำน้อยคอยท่า คว้าจะเทียบ
น้ำเคยเลียบก็ลดต่ำ ย้ำในสิทธิ์
............................................
น้ำลายคายจะคุ้ยกลืนไม่ฝืนนิด
ไร้ศักดิ์ศรีที่จะคิดจะค้ำคอ
เป็นเรือน้อยลอยวน...คนเขี่ยทิ้ง
จึงเวียนวิ่ง วนว่าย ตะกายขอ
ทำมารยาหน้าละห้อย ตาปรอยรอ
...........................................
ฉันไม่มีกระโปรงพอจะให้ยืม
หน้าส่วนตัว
1225
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟละอองน้ำ
