30 สิงหาคม 2546 23:58 น.
ละอองทราย
เขา...สุภาพบุรุษในความคิดของใครหลายๆคน รวมทั้งฉันด้วย
ในขณะที่เขาเดินจากไป..แต่ฉันกลับพยายามวิ่งตามเขา
จนวันหนึ่ง ฉันรู้แล้วว่าฉันคงจะวิ่งไม่ทันเขา
ยิ่งวิ่งยิ่งเหนื่อย ยิ่งตามยิ่งไกล ฉันเริ่มรู้ตัว แต่ฉันยังหยุดวิ่งไม่ได้
ฉันเลือกที่จะเดินช้าลง จนในที่สุดก็หยุดเดิน และนั่งพักเพื่อให้หายเหนื่อย
ฉันใช้เวลาพักนานทีเดียว กว่าความเหน็ดเหนื่อยนั้นจะหายไป
เมื่อฉันหายดีแล้ว .. ฉันลุกขึ้นเดินต่อ เดินอย่างช้าๆ
ไม่ต้องตามใครอีกแล้ว
เดินไปตามเส้นทางของชีวิต ที่บางครั้งก็ราบเรียบ บางครั้งก็ขรุขระ
แต่ในขณะที่ฉันกำลังเดินอยู่นั้น กลับมีใครคนหนึ่งเดินผ่านเข้ามาในเส้นทาง ของฉัน ไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ไหน แต่เป็นเพื่อนเก่าที่จากกันไปแสนนาน
จากวันนั้น .. เราเริ่มคุยกันมากขึ้น
แต่ในครั้งนี้ ฉันเป็นฝ่ายเลือกที่จะอยู่เฉยๆ
ไม่กล้าด้วยซ้ำที่จะพูดอะไรที่จะทำให้เขาลำบากใจออกไป
เพราะฉันรอบคอบกับความรักมากขึ้น
อาจจะเป็นไปได้กับความรักที่ผ่านมาที่ทำให้ฉันกลายเป็นแบบนี้
คงจะไม่ผิดอะไรใช่มั๊ย กับการที่ฉันอยากจะมั่นใจก่อนที่จะมอบความรักให้ กับใครซักคน อย่างน้อยก็ขอให้ฉันได้มั่นใจว่าเขาคนนั้นรักฉันจริงๆ
ไม่ใช่เห็นฉันเป็นแค่ทางผ่าน หรือแค่ตัวสำรองเวลาที่เขาไม่มีใคร
เพราะฉันรู้ตัวดีว่าฉันขี้เหงาและอ่อนไหวเพียงใด
ถ้าหากเขาไม่จริงใจฉันจะได้ไม่ต้องเจ็บช้ำและผิดหวังซ้ำสอง
และฉันก็หวังว่า กาลเวลาคงจะช่วยพิสูจน์หัวใจของใครบางคนให้ฉันเห็น
ฉันแค่หวังว่า ....
ซักวันหนึ่ง ...ฉันจะได้เจอรักแท้จากใครซักคนที่รักฉันจริง
หน้าส่วนตัว
1266
