30 กันยายน 2546 17:43 น.
ละอองทราย
ฉันเพิ่งรู้ความจริงที่ว่า ความรักมักทำให้ฉันเจ็บปวด เพราะฉะนั้น ฉันจึงมักจะหลีกหนี หากรู้สึกตัวว่าฉันกำลังจะรักใคร
ฉันเพิ่งรู้ว่า ฉันไม่ควรจะคาดหวังอะไรกับใครมากเกินไป เพราะการคาดหวัง มักจะทำให้ฉันผิดหวัง
ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอก็เหมือนใครหลายๆคน ที่เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา
ฉันเพิ่งรู้ว่า ในขณะที่ฉันต้องการใครซักคน เพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉันคือ ตัวฉันเอง
ฉันเพิ่งรู้ว่า รักแท้ อาจไม่มีจริงบนโลกใบนี้ ยกเว้นความรักของ พ่อ แม่ ลูก
ฉันเพิ่งรู้ว่า การคิดถึงใครซักคน มักจะทำให้ฉันลืมนึกถึงตัวเอง
ฉันเพิ่งรู้ว่า เมื่อฉันรักใคร ฉันจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง หากเขาไม่เปลี่ยนไป
ฉันเพิ่งรู้ว่า กาลเวลาจะช่วยพิสูจน์หัวใจของใครบางคน
ฉันเพิ่งรู้ว่า เมื่อมีใครบางคนเข้ามาไม่นานเขาก็จะเดินจากไป รวมทั้งเธอ
ฉันเพิ่งรู้ว่า ฉันไม่ควรเอ่ยคำว่ารักออกไป หากยังไม่เข้าใจหัวใจตัวเอง
ฉันเพิ่งรู้ว่า หากฉันบอกความรู้สึกให้ใครบางคนได้รับรู้ ฉันจะต้องสูญเสียเขาไปในไม่ช้า
ฉันเพิ่งรู้ว่า ฉันจะไม่รอใคร หากคนๆนั้นไม่มีความหมายกับฉัน
ฉันเพิ่งรู้ว่า การที่ใครบางคนเข้ามาคุ้นเคย เพียงเพราะเขาเป็นคนขี้เหงา และเมื่อเขาหายเหงาเมื่อไหร่ ฉันก็จะไม่มีความหมายกับเขาอีกต่อไป
ฉันเพิ่งรู้ว่า เมื่อไม่มีใคร ฉันก็ต้องอยู่ให้ได้เหมือนที่เคยอยู่มา
ฉันเพิ่งรู้ว่า การวิ่งตามใครบางคนเหนื่อยล้าเพียงใด เพราะฉะนั้นตอนนี้ฉันจึงขออยู่เฉยๆ
ิ ฉันเพิ่งรู้ว่า ความรักมักเกิดขึ้นได้หลายหน แต่ความรักที่แท้จริงมักจะมีเพียงหนเดียว
และฉันก็เพิ่งรู้ว่า วันนี้ฉันยังเดียวดาย
บางเวลาที่ฉันเหงา
ฉันต้องการคนเข้าใจ
บางเวลาที่ฉันอ่อนไหว
ฉันต้องการคนเอาใจใส่ดูแล
บางเวลาที่ฉันรู้สึกท้อแท้
ฉันต้องการคนช่วยแก้ปัญหา
บางเวลาที่ฉันมีน้ำตา
ฉันต้องการคนพูดจาปลอบใจ
30 สิงหาคม 2546 23:58 น.
ละอองทราย
เขา...สุภาพบุรุษในความคิดของใครหลายๆคน รวมทั้งฉันด้วย
ในขณะที่เขาเดินจากไป..แต่ฉันกลับพยายามวิ่งตามเขา
จนวันหนึ่ง ฉันรู้แล้วว่าฉันคงจะวิ่งไม่ทันเขา
ยิ่งวิ่งยิ่งเหนื่อย ยิ่งตามยิ่งไกล ฉันเริ่มรู้ตัว แต่ฉันยังหยุดวิ่งไม่ได้
ฉันเลือกที่จะเดินช้าลง จนในที่สุดก็หยุดเดิน และนั่งพักเพื่อให้หายเหนื่อย
ฉันใช้เวลาพักนานทีเดียว กว่าความเหน็ดเหนื่อยนั้นจะหายไป
เมื่อฉันหายดีแล้ว .. ฉันลุกขึ้นเดินต่อ เดินอย่างช้าๆ
ไม่ต้องตามใครอีกแล้ว
เดินไปตามเส้นทางของชีวิต ที่บางครั้งก็ราบเรียบ บางครั้งก็ขรุขระ
แต่ในขณะที่ฉันกำลังเดินอยู่นั้น กลับมีใครคนหนึ่งเดินผ่านเข้ามาในเส้นทาง ของฉัน ไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ไหน แต่เป็นเพื่อนเก่าที่จากกันไปแสนนาน
จากวันนั้น .. เราเริ่มคุยกันมากขึ้น
แต่ในครั้งนี้ ฉันเป็นฝ่ายเลือกที่จะอยู่เฉยๆ
ไม่กล้าด้วยซ้ำที่จะพูดอะไรที่จะทำให้เขาลำบากใจออกไป
เพราะฉันรอบคอบกับความรักมากขึ้น
อาจจะเป็นไปได้กับความรักที่ผ่านมาที่ทำให้ฉันกลายเป็นแบบนี้
คงจะไม่ผิดอะไรใช่มั๊ย กับการที่ฉันอยากจะมั่นใจก่อนที่จะมอบความรักให้ กับใครซักคน อย่างน้อยก็ขอให้ฉันได้มั่นใจว่าเขาคนนั้นรักฉันจริงๆ
ไม่ใช่เห็นฉันเป็นแค่ทางผ่าน หรือแค่ตัวสำรองเวลาที่เขาไม่มีใคร
เพราะฉันรู้ตัวดีว่าฉันขี้เหงาและอ่อนไหวเพียงใด
ถ้าหากเขาไม่จริงใจฉันจะได้ไม่ต้องเจ็บช้ำและผิดหวังซ้ำสอง
และฉันก็หวังว่า กาลเวลาคงจะช่วยพิสูจน์หัวใจของใครบางคนให้ฉันเห็น
ฉันแค่หวังว่า ....
ซักวันหนึ่ง ...ฉันจะได้เจอรักแท้จากใครซักคนที่รักฉันจริง
23 มิถุนายน 2546 18:33 น.
ละอองทราย
ครั้งหนึ่งแห่งความรัก ฉันเป็นคนหนึ่งที่รักอย่างหัวปักหัวปำ
รักอย่างไม่ลืมหูลืมตา ลืมพ่อ แม่ ลืมเพื่อน หรือแม้กระทั่ง..ตัวเอง
เมื่อวันหนึ่ง เค้าคนนั้นได้เดินเข้ามา และให้ความสำคัญกับฉันอย่างมากมาย
แน่ล่ะ..ผู้หญิงที่ไม่เคยมีใครอย่างฉันจึงรักเค้าอย่างหมดใจ
ฉันเคยทิ้งเพื่อน.เพื่อไปหาเขา
ฉันเคยหลอกพ่อ-แม่ เพื่อไปดูหนังกับเขา
และ ..ฉันเคยหลอกตัวเอง ว่าฉันเป็นคนสำคัญสำหรับเขา
ความรักทำให้คนที่เคยฉลาด รู้เท่าทันคนอื่นอย่างฉัน ต้องกลายเป็นคนโง่ ความรักทำให้คนที่เคยเชื่อมั่นในตัวเองอย่างฉัน ต้องกลายเป็นคนขาดความมั่นใจ และความรักทำให้คนที่ไม่เคยรู้จักความผิดหวังอย่างฉันต้องเสียน้ำตา
วันนี้ ฉันไม่โทษความรัก ไม่โทษใครคนนั้น
เพราะความรัก และเขา สอนให้ฉันรู้จักมุมมองของชีวิตมากขึ้น สอนให้ฉันรู้จักคนเพิ่มอีก 1 คน สอนให้ฉันเข้มแข็ง สอนให้ฉันรู้ว่าเวลาที่เรามีความรักโลกน่าอยู่เพียงใด แต่ขณะเดียวกัน ก็สอนให้เรารู้ว่าโลกโหดร้ายเพียงใดเมื่อต้องเสียใจกับความรัก
ในขณะที่ฉันรอเค้า เค้าก็อาจกำลังรอใครอีกคนอยู่ และในขณะเดียวกัน ก็อาจมีใครที่กำลังรอฉันอยู่ก็ได้ ฉันจึงโทษเค้าไม่ได้เลย ถ้าหัวใจเราจะไม่ตรงกัน เพราะเรื่องของความรัก..บังคับกันไม่ได้
วันนี้ ฉันออกมาจากเกมส์นั้นแล้ว เมื่อฉันมองย้อนกลับไปดู ฉันจึงเห็นอะไรชัดเจนขึ้น ความรักครั้งนี้เป็นบทเรียนที่ยิ่งใหญ่ที่สอนให้ฉันรู้ว่า เมื่อมีรักครั้งต่อไป.......ฉันจะรักเป็น
24 พฤษภาคม 2546 20:14 น.
ละอองทราย
คุณเคยเป็นผู้รอมั๊ย? การเป็นผู้รอกับผู้ถูกรอมันแตกต่างกันนะ
ฉันรับรู้ถึงความรู้สึกของการเป็นผู้รอได้เป็นอย่างดี
บางครั้ง รออย่างมีความหวัง
บางครั้ง รออย่างเหนื่อยหน่าย
บางครั้ง รออย่างเลื่อนลอย
และทุกๆครั้ง ฉันต้องเป็นผู้รอ
"ผู้รอ" หรือคนที่รอคอย คำนี้ ดูเหมือนจะไม่มีค่าอะไรเลยเมื่อเทียบกับผู้ถูกรอ จะว่าไปแล้ว ฉันก็ผ่านการรอมาแล้วหลายรูปแบบเหมือนกัน
ความสำเร็จในวันข้างหน้า-ไม่เป็นไรฉันรอได้
รอเพื่อน -รออย่างเบื่อหน่าย ว่าทำไมยายนี่ชอบ
มาสายทุกที แต่ฉันก็รอ
รอพ่อแม่ -รอได้ แต่อย่านานมากนะ
รอพี่ -รอด้วยสีหน้าบึ้งตึง พร้อมกับใส่อารมณ์เต็ม
ที่เมื่อได้เจอ
สุดท้าย รอใครบางคน -รออย่างใจจดใจจ่อว่าเมื่อไหร่เขาจะมา และ
จะหันไปมองทุกครั้งที่มีใครเดินผ่าน
เพราะจะคิดว่าเป็นเขา
คุณชอบการรอคอยมั๊ย? ฉันรู้ คุณไม่ชอบหรอกและฉันก็ไม่ชอบเช่นกัน จงอย่าแปลกใจเลยถ้าฉันจะรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่ต้องรอใคร แต่กับใครบางคน ฉันสามารถรอเขาได้
แต่การรอคอยของคนเรามันก็มีจุดสิ้นสุดเหมือนกันนะ โลกจะไม่โหดร้ายกับเราไปหน่อยเหรอ ที่กำหนดให้เราเป็นได้แค่ผู้รอ ถ้ารอย่างมีความหวัง รออย่างมีอนาคต ใครๆก็อยากรอ แต่ถ้ารอโดยไม่รู้เลยว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ใครเลยจะอยากรอ คุณลองถามตัวเองดูนะ ถ้าเป็นคุณ คุณจะรอมั๊ย?
สองเท้าก้าวเดิน
พร้อมเผชิญสู่โลกกว้าง
จะหกล้มจะพลาดพลั้ง
อย่าสิ้นหวังพลังใจ
ลืมเถอะวันวาน
มาก่อฝันแห่งวันใหม่
แม้วันนี้จะยังไม่มีใคร
ต่อไปใช่ว่าจะไม่มี
23 พฤษภาคม 2546 20:00 น.
ละอองทราย
ประมาณ 8 เดือนแล้วสินะที่เรารู้จักกัน มันอาจจะดูเหมือนเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันก็มีความหมาย
ฉันไม่เคยอยากรู้จักคุณมาก่อน จนกระทั่งวันหนึ่ง มีคนมาพูดเรื่องของคุณ พูดเรื่อยๆจนฉันอยากเจอคุณ และในที่สุดเราก็ได้เจอกัน
คุณคงจำวันแรกที่เราเจอกันไม่ได้ มันไม่ใช่ในห้องเรียนแคบๆหรอก แต่ฉันเจอคุณครั้งแรกตอนที่เราเดินสวนกันตรงบันได และหลังจากนั้นเราก็ได้รู้จักกันเป็นทางการอีกที
ฉันรู้สึกว่า คุณให้ความสนิทสนมกับฉันมากกว่าใครๆ จนความรู้สึกของฉันเริ่มเปลี่ยนแปลง .... ฉันชื่นชมคุณ เพราะคุณขยัน กตัญญู สุภาพ และคุณก็ดูไม่เหมือนใครๆที่ฉันเคยรู้จัก
วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เราคุยกันมากขึ้น บางครั้งฉันโทรไปหาคุณ
แต่..บางครั้ง..คุณก็โทรมาหาฉัน จากเริ่มแรกที่มักจะพูดกันแต่เรื่องธุระ ก็กลายเป็นคุยเล่นบ้าง เล่าเรื่องแลกเปลี่ยนกันบ้าง ..จนฉันเริ่มคิดว่า คุณคิดยังไงกับฉันกันแน่ เพราะบางครั้ง คุณทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันเป็นคนพิเศษสำหรับคุณ คุณเล่าเรื่องของคุณให้ฉันฟัง สิ่งที่คุณยังไม่เคยบอกใคร ..คุณก็บอกให้ฉันรับรู้เป็นคนแรก แต่คุณยังไม่เคยบอกว่าคุณคิดยังไงกับฉัน เราไปดูหนังด้วยกัน ซึ่งคุณเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันไปดูหนังด้วย ฉันเริ่มรู้เรื่องราวของคุณมากขึ้น
จนวันหนึ่ง ฉันบอกความรู้สึกของฉันให้คุณรับรู้ แต่คุณก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา และคุณก็ค่อยๆห่างหายไปเรื่อยๆ ฉันเฝ้ารอโทรศัพท์จากคุณ จากเช้า กลางวัน ไปเย็น และก็ล่วงเลยไปเรื่อยๆจนเป็นวัน วันแล้ว วันเล่า แต่ฉันก็รอฉันเคยหลอกตัวเอง ว่าเดี๋ยวคุณก็โทรมา แต่ก็ไม่ ฉันร้องไห้ให้กับความผิดหวังเหมือนคนบ้า เหม่อลอย ไม่อยากทำอะไร จนถึงวันหนึ่งที่ฉันเข้มแข็งขึ้น และฉันก็บอกตัวเองว่า ฉันจะตัดคุณออกไปจากใจให้ได้ แต่ฉันไม่สามารถทำได้อย่างที่คิด เพราะเวลาที่ผ่านเลยไป ฉันยังคิดถึงคุณอยู่เสมอ ภาพต่างๆยังเวียนวนอยู่ในความทรงจำ ทุกคำพูดยังจำได้ไม่เคยลืมเลือน
.................................................
12 พ.ค. 46
ฉันอยากรู้ว่าตอนนี้เขาทำอะไรอยู่ หลายวันแล้วที่เราไม่ได้คุยกัน
ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันได้โทรไปหาคุณ แต่เสียงของคุณกลับเย็นชา ฉันเสียใจ
ที่ทำให้คุณรำคาญ และก็ขอโทษที่โทรไปรบกวนคุณ ฉันรู้สึกดีขึ้นแล้วนะ
แม้จะคิดถึงคุณบ้าง แต่มันก็เป็นความคิดถึงที่ทำให้ฉันรู้สึกดี
ไม่เจ็บปวดอีกแล้ว เพราะฉันไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองอีก
ฉันหยุดคิดแล้วว่าคุณจะกลับมา เลิกคิดแล้วว่าคุณยังมีฉันอยู่ในใจ
เพราะความจริงมันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือ รักษาความรู้สึกดีๆนี้ไว้ แล้วเก็บไว้ในความทรงจำ ว่าครั้งหนึ่ง คุณเคยเข้ามานั่งอยู่ในใจฉัน และจะเป็นคนเดียวที่ได้นั่งอยู่เต็มหัวใจ เพราะฉันจะไม่มีวันรับใคร เข้ามาอย่างเต็มหัวใจแบบนี้อีกเป็นอันขาด "เพราะคุณพิเศษกว่าใครๆ คุณสอนให้ฉันรู้จักความรัก คุณสอนให้ฉันรู้จักความผิดหวัง คุณสอนให้ฉันเข้มแข็งขึ้น และคุณสอนให้ฉันรู้จักการรอคอยอย่างไม่มีความหวัง"
...........................................................
16 พ.ค. 46
วันนี้ฉันสามารถพูดได้เต็มปากว่าฉันไม่ต้องการยึดเหนี่ยวเขาไว้อีกแล้ว ไม่มีความเจ็บปวด เจ็บใจอะไรหลงเหลืออยู่ เพราะเวลาสอนให้ฉันเข้าใจกับความรักมากขึ้น ฉันเชื่อว่าหากเขารักฉันจริงๆและฉันก็รักเขาจริงๆเช่นกัน วันนึง เมื่อเราทั้งสองคนพร้อมทุกอย่าง เราคงจะเดินกลับมาเจอกันอีกครั้ง และคงจะเปิดเผยความรักได้อย่างเต็มหัวใจ ไม่ต้องปิดบังซ่อนเร้นอย่างเช่นวันนี้อีกต่อไป
................................................................
ความรักเปรียบเสมือน.....ผึ้ง
มีน้ำหวานให้ชื่นใจ
มีเหล็กในให้เจ็บปวด
และ...แน่ล่ะ....มันก็คงมี.ปีกบางๆ..เพื่อบินจากไป
.............................................................
หน้าส่วนตัว
1285
