13 มีนาคม 2549 11:45 น.
ลอยไปในสายลม
เวลาที่ผ่านไป ฉันเคยคิดว่า ทุกอย่างคงจะสวยงาม
แต่ฉันก็ได้รู้ว่า ความรักมันไม่ได้เป็นอย่างที่เราฝันเสมอไป
ไม่มีความรักใดที่จะคงไว้ซึ่งความสุข
หากรักนั้น เกิดจากความอยากลอง ความไม่แน่ใจของคนๆนั้น
ใช่ซิ ฉันก็รู้อยู่เต็มอกว่า ตัวเขาเอง เขายังไม่แน่ใจแม้แต่ว่า เขาชอบฉันหรือเปล่า
ฉันมันคิดมากไปเองแท้ๆ ฉันพยายามปรับตัวทุกอย่าง
พยายามทำทุกทางที่เขาจะพอใจ
แต่มันก็คงเป็นได้แค่ในระยะแรกๆเท่านั้น
หลังจากนั้น ทุกอย่างก็เหมือนเดิม เหมือนทุกครั้ง
ทำไมฉันจะต้อง เจอเรื่องราวอย่างนี้ด้วย
และตอนนี้ ฉันก็รู้สึกได้ว่า กำแพงระหว่างเรามันก่อตัวหนาขึ้นทุกที ทุกที
และในวันนั้น ฉันก็ได้รู้ว่า สิ่งที่เขาทำทุกอย่าง นั้น มันคืออะไร
บางทีก็รู้สึกดีที่ได้อยู่กันสองคน
แต่บางทีก็เบื่อ ไม่อยากคุยด้วย รำคาญ
เรารู้แล้วล่ะว่าเรา ไม่สมควรเลยที่จะมีแฟน
อย่างไรเสีย เราก็ทิ้งนิสัยเดิมของเรา ไม่ได้
ขอโทษนะ แต่อย่าเสียเวลากับเราอีกเลย
เราคงไม่ดีพอที่เธอจะมาตั้งความหวังด้วย
ขอโทษที่เคยบอกว่าจะไม่ทำให้เธอร้องไห้
แต่ก็รักษาสัญญาไว้ไม่ได้
ขอให้เรากลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้ไหม
สิ่งที่เขาบอกกับฉันมันก็ทำให้ฉันรู้แล้วล่ะว่า สิ่งที่ฉันทำมันไม่มีประโยชน์กับเขาเลย
ขอบคุณมากนะ ที่ทำให้เราว่ารักมันเป็นยังไง
เราเคยคิดว่า เราจะไม่มีความรัก
แต่พอเรามาเจอเธอ เรากลับรู้ว่ารักมันเป็นอย่างไร
แม้เราจะไม่ยอมรับว่าเรารักเธอ เราแค่เพียงแต่ชอบเธอเท่านั้น
แต่สิ่งที่มันเกิดขึ้น มันคงทำลายความรู้สึกเกี่ยวกับผู้ชายลงไปมากเลยทีเดียว
ครั้งแรก เราไม่เคยเสียใจ มากมาย
แต่ครั้งนี้กลับเจ็บลึก เจ็บเหลือเกิน
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะเยียวยารักษาได้
เดี๋ยวคบ เดี๋ยวเลิก ฉันก็เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า
จะตัดใจจากใครสักคน มันไม่ได้ทำกันง่ายๆ
รักแล้วมันก็จำ แม้บางครั้งฉันจะบอกใครต่อใครว่าไม่เป็นไร
แต่หัวใจของฉันมันกลับยิ่งตอกย้ำว่า เธอไม่ลืมเขา เธอไม่ลืมเขา
นั่นซินะ หากเป็นคุณ คุณก็คงไม่ลืมหรอก ว่าไหม
เส้นทาง สายสุดท้ายของฉันมันจะจบอย่างไร
ฉันก็ไม่อาจรู้ได้ แต่สิ่งที่ฉันรู้ในตอนนี้ก็คือ
แม้ว่าความรักฉันจะไม่สมหวัง แต่ฉันไม่มีวันยอมแพ้ต่อโชคชะตาเด็ดขาด
ชีวิตของฉันยังต้องก้าวไป ยังมีสิ่งอื่นๆ อีกมากที่กำลังรอฉันอยู่
ฉันจะไม่จบปรักอยู่กับอดีตเด็ดขาด
ขอให้ช่วงเวลาดีดีจงกลับมาหาฉันอีกครั้ง
ฉันจะรอวันนั้น
วันที่ เส้นทางของฉัน จะมาถึงจุดจบ เสียที
ฉันจะรอ.
แม้ในวันนี้ ไม่มีเส้นทางที่หวังไว้
แต่สองเท้ายังก้าวไป ด้วยใจมุ่งมั่น
ฉันจะไม่ท้อ รอว่าสักวัน
มันจะเป็นวันของฉัน ที่ฉันเดินไปสุดทาง
.
13 มีนาคม 2549 11:43 น.
ลอยไปในสายลม
ฉันกับรักษ์ เจอกันบ่อยขึ้น ซึ่งเพื่อนฉันก็มีส่วนผลักดันด้วย
บางทีฉันอยู่กับเขาสองต่อสอง
ฉันก็รู้สึกดีนะ ในสิ่งที่เขาทำเวลาเราอยู่กันสองคน
แต่นั่น มันทำให้ฉันไม่มั่นใจ ไม่แน่ใจ ว่าเขารู้สึกอย่างไรกับฉันกันแน่
จนวันหนึ่ง หลังจากที่เราสอบปลายภาคเรียนที่หนึ่งเสร็จแล้ว
ฉันกำลังเตรียมตัวกลับบ้าน ตอนกลางคืนนี่แหล่ะ
รักษ์จะไปส่งฉัน แต่ก่อนหน้านั้นตอนเย็น เขาต้องไปส่งเพื่อนอีกคน
และฉันกับเขาก็ได้อยู่ด้วยกัน ก่อนที่เขาจะไปส่งป่านกลับบ้าน
รักษ์
ฮึ..
ทำแบบนี้ทำไม
ทำอะไร
ก็เวลาที่เราอยู่สองคน ทำไมชอบทำให้เรารู้สึกว่าเธอชอบเราอีก
ตอบคำถามซิ
ก็ไม่รู้สิ บางที ก็อยากทำ
อยากถามอะไรเหรอ
คิดยังไงกับเรากันแน่
ถ้าบอกว่าไม่รู้ล่ะ จะเชื่อไหม
ก็ไม่รู้ ตอนนั้น ที่เราเลิกกันอาจจะเป็นเพราะเรากลัวก็ได้ มั๊ง
กลัวอะไร
เราไม่อยากทำให้ใครเสียน้ำตา เราไม่อยากทำให้เธอต้องเสียใจ
ถ้าเรากลับมาพบกันอีกล่ะ นาจะว่าอย่างไร
เธอแน่ใจเหรอที่พูดมาน่ะ
จะกลับไปคิดก่อนก็ได้นะ แล้วค่อยคุยกัน
อืม ได้ งั้น เย็นนี้ก่อนนากลับบ้านเราค่อยคุยกันนะ
เขาไปส่งป่านที่ขนส่ง ก่อนที่จะกลับมาหาฉันที่หอพัก
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงนั่งรอเพื่อที่จะคุยกับเขา
ฉันไม่รู้เหมือนกัน ว่าฉันควรจะทำอย่างไรกับเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้น
ฉันจะตัดสินใจอย่างไร เขาจะตัดสินใจอย่างไร ไม่มีใครรู้
ไปส่งป่านมาแล้วล่ะ รอจนป่านขึ้นรถเลย
เหรอ แล้วรักษ์กินไรมาหรือยัง
ยังเลยนาล่ะ ไปหาไรกินมายัง
ยังเหมือนกัน แต่เอาไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยไปน่ะ ยังไม่หิวเลย
อืม
เรื่องที่คุยกันไว้ว่าไงล่ะ เรารอคำตอบอยู่
อย่าคิดนานนักนะ เดี๋ยวจะลืม หรือไม่ก็เปลี่ยนใจก่อน
เรารู้ นะ ว่านา น่ะ ตอบตกลงเราแน่ๆ แต่เราก็เริ่มลังเล
เพราะคนๆนั้นหรือเปล่า
ใคร อ๋อ ก้อยน่ะเหรอ ไม่เกี่ยวกันซะหน่อยน่ะ
แล้วอะไรล่ะ ที่เป็นปัญหา
ก็อย่างที่บอก เรากลัว หากทำให้เธอเสียใจอีก
ครั้งก่อน เธอร้องไห้ เราไม่อยากเห็นอีก
เรารู้ ว่าครั้งก่อน เราไม่ดีในหลายๆเรื่อง เรายังไม่อยากที่จะดูแลใคร
อืม
เรายังติดเพื่อน เรายังต้องการไปไหนมาไหนอยู่
เข้าใจแล้ว แต่คราวก่อนเราก็ผิดเหมือนกัน ที่ทำกับรักษ์ไป เพราะเราก็เอาแต่ใจเราเมือนกัน
อืมนะ สรุป เราผิดทั้งคู่
คงอย่างนั้น แล้วรักษ์จะเอายังไงดี ยังถอนคำพูดที่บอกเราไว้ทันนะ
อืม ถ้าไม่ถอนล่ะ เราลองมาคบกันใหม่ไหม
เอาจริงป่ะ เราเอาจริงนะ
ทำเป็นพูดดีไป นา น่ะ แล้วคราวนี้ จะให้ทำอะไรบ้าง
ก็ไม่ต้องทำอะไร ก็ไม่ต้องเรียกแฟน เราก็ทำอย่างที่เราเคยทำ ดีไหมล่ะ
อืม เราจะพยายามทำนะ
แต่ขออย่างนะ มีอะไร พูดกับเราตรงๆ อย่าเงียบเราไม่ชอบ
ได้ แล้วนาล่ะ ต้องเข้าใจเรานะ ในบางทีน่ะ เราอาจจะอยากอยู่คนเดียวบ้าง
ได้ซิ
ขอบคุณนะ
ขอบคุณทำไมกัน เรายอมรับทั้งสองฝ่ายนี่นา ว่าไหม
ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม ฉันถึงตกลงกับรักษ์ไป
ฉันเคยคิดว่า ฉันจะไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก
แต่แล้วมันก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม ดูระยะเวลาไม่ต่างจากคราวที่แล้วมากนัก
ก่อนที่เราจะคบกัน รักษ์เคยถามฉันว่า เขามีส่วนในการที่ฉันเลิกกับพี่ศรไหม
ฉันตอบเขาไปว่า ไม่เกี่ยว ฉันคิดไว้นานแล้ว
เขาว่า เขาไม่อยากเป็นตัวปัญหาในการที่ฉันตัดสินใจอะไรออกไป
ฉันดีใจที่เขาก็กังวลในเรื่องของฉัน
ฉันลองถามเขาว่า ช่วงที่ฉันคบกับพี่ศรเขารู้สึกอย่างไร
เขาบอกว่า บางที ก็รู้สึกไม่ดี ไม่พอใจ ก็เลยแสดงกิริยาที่แปลกออกไปบ้าง
แต่ฉันก็ไม่ค่อยเห็นหรอก ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
นั่นซินะ แล้วเรื่องราวของฉัน จะจบลงอย่างไรล่ะทีนี้ เดาไม่ถูกเลย
13 มีนาคม 2549 11:37 น.
ลอยไปในสายลม
จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ผ่านมาสองเดือนแล้ว
พี่ศรห่างหายไปเหมือนไร้ตัวตน
ฉันเข้าใจว่าเขาก็มีงานที่เขาต้องทำ
แต่ฉันล่ะ เขาเห็นฉันเป็นใครหรือ
หรือฉันเรียกร้องมากเกินไป เขาเลยเบื่อ
ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าฉันควรจะทำอย่างไร
อยากที่จะปรึกษาเพื่อน แต่ก็ไม่รู้จะปรึกษาอย่างไร
นาเป็นคนเลือกเอง นาก็ต้องตัดสินใจเองนะ
นี่เป็นคำพูดของป่าน เพื่อนของฉัน
ฉันควรจะทำอย่างไรดี
ฉันพยายามที่จะรักษาความสัมพันธ์ในครั้งนี้ไว้
ฉันไม่ต้องการให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิม
เหมือนครั้งที่ฉันคบกับรักษ์
มันแย่มาก ความรู้สึกนั้น
แต่มาวันนี้
ฉันรู้แล้วว่า ถึงฉันจะยื้อมันต่อไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นมา
ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่า วันที่เราต้องเลิกกันมันจะมาถึงเร็วขนาดนี้
วันนั้น...
นาว่า เราเลิกกันเถอะนะ
นา คิดอย่างนั้นหรือ
อืม
ทำไมล่ะ
ก็เรื่องของเรามันคงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ ไม่มีทาง
เหรอ
เราสองคนมีโลกส่วนตัวมากมาย มันคงลำบากหากเราต้องคบกัน
ก็คงจะจริงนะ
เรายังคุยันได้เหมือนเดิมนะ พี่ศร
อืม..
ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมา จากปากของเขาเลย
ฉันจึงเข้าใจว่าเรื่องของเรามันคงจบลงเท่านี้
ชีวิตรักฉัน ก็เป็นได้เท่านี้
ฉันยังต้องพบเจอรักษ์ ฉันยังต้องพบเจอพี่ศร
อย่างไรเสีย สักวันฉันคงจะทำใจได้กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
เฮ้ย นา เลิกแล้วจริงๆหรือ
อืมใช่ ป่าน เรากับพี่เขาคงจบเท่านี้
ทำใจให้สบายนะ อย่าคิดมาก
อืม
ป่าน ก็ปลอบใจฉัน ตอนนี้ฉันก็ใกล้ปกติแล้วล่ะนะ
เพียงแต่ว่า ยังมีเพื่อนบางคน ยังคงล้อฉันเล่นประจำ
ในเรื่องของฉันกับรักษ์
ไม่เข้าใจเหมือนกัน กับพี่ศร ฉันไม่ค่อยเสียใจ เท่ากับครั้งที่คบกับรักษ์
และตอนนี้ ฉันก็สามารถพูดคุยกับเขาได้
อาจจะไม่สนิทสนมเท่าที่เคยเป็นมา แต่ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
แต่กับรักษ์นั้น ฉันรู้ว่าใจฉันมันยังไม่ปกติ
ใจฉันยังคงมีเขา และเรื่องราวของเขาก็ถูกส่งผ่านมาทางป่านและปูเสมอ
เท่านั้นยังไม่พอ เหมือนโชคชะตากลั่นแกล้งฉัน
เพราะเราเรียนวิชาเอกสาขาเดียวกัน
ทั้งๆที่มีสาขาอื่นๆ แต่เขาก็เลือกเรียนสาขาเดียวกับฉัน
นั่นเป็นสิ่งที่ฉันไม่ชอบเลย เพราะฉันจะต้องเจอกับเขาในหลายๆวิชาในเทอมหน้า
แม้เทอมนี้จะไม่ค่อยได้เจอเขาก็ตาม แต่นั่นแหล่ะ คงไม่มีทางหนีพ้นจริงๆ
เฮ้อ ฉันไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ของฉันมันซ้ำรอยเดิมอีกเลย
แต่แล้ว เหตุการณ์ทุกอย่างเหมือนย้อนกลับมาอีกครั้ง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลอยไปในสายลม
หน้าส่วนตัว
1514
