20 กรกฎาคม 2548 17:39 น.
ลอยไปในสายลม
"โจ คือ มนมีอะไรจะบอก"
"อะไรเหรอ"
"คือว่า .... เอ่อ ... "
"ไม่บอกเราจะพักผ่อนแล้วนะ"
"คือ ว่า อ๊ะ บอกก็บอก"
"...."
"เราสัญญากับตัวเองไว้ว่า หากเธอฟื้น เรามีอะไรจะบอกเธอ"
"...."
"ฉัน ................... ฉัน รัก เธอ"
"....."
........................................................
เธอทำผมตะลึงมาก
ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า เธอจะรักผม
ทั้ง ๆ ที่ผม ไม่เคยแม้แต่เหลียวมองเธอเลย
แต่ไม่รู้ซิ ตอนที่ผมได้ยิน
ผมรู้สึกดีใจมาก ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร
เหมือนเธอจะปล่อยให้ผมคิด
เพราะพอเธอบอกผม เธอก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบ
หากเป็นก่อนที่ผมจะฟื้น และได้คุยกับฝนแล้วล่ะก็
ผมก็จะสามารถตอบได้ทันทีว่า ผมขอโทษ
ผมไม่สามารถรักคุณได้
แต่เวลานี้
หลังจากที่ผม กับฝน ได้คุยกันเข้าใจแล้ว
แล้วเราก้ตกลงเป็นเพื่อนกัน
ผมกับฝน ก็กอดกันเพื่อมิตรภาพ
แต่นั่น ก็ทำให้แฟนฝนเขาเข้าใจผิด
ผมก็หวังว่า เขาคงเข้าใจกันแล้ว
นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าทั้งคู่จะคุยกันเรียบร้อยหรือไม่
ส่วนผม
ผมควรทำอย่างไรดีครับ
มน เขาก็เป็นคนน่ารักนะ
แต่ผมกลัวว่าจะทำให้เธอผิดหวัง
ผมไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองเลย
ไม่เข้าใจจริง ๆ
....................................
เฮ้อ สุดท้าย ฉันก็พูดไปแล้ว
ก็สบายใจนะ แต่ว่าฉันไม่กล้าที่จะเข้าไปหาโจเลยล่ะ
กลัวเหลือเกิน
กลัวว่าเขาจะไม่เหมือนเดิม
เพราะรับในสิ่งที่ฉันพูดไม่ได้
แต่ฉันต้องเข้าไปซิ
ใครใครก็ฝากเขาไว้ให้ฉันดูแล
ถ้าฉันไม่เข้าไป ใครจะดูแลเขาล่ะ
โอ๊ย เอายังไงดีนะ
เอ้า เป็นไงก็เป็นกัน ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่
.......................................
"มน"
"หืมมม อะไรเหรอ"
"เธอ รัก ฉัน จริงอ่ะ"
"อ้าว ถามอยู่ได้ ก็จริงอ่ะดิ นี่
เดี๋ยว เธอก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ
ดีใจไหม"
"ไม่อ่ะ"
"อ้าว ทำไมล่ะ ต้องดีใจซิ"
"ก็ถ้าออกจากโรงพยาบาล ฉันก็ไม่มีใครดูแลซิ"
"ไม่เกี่ยวซะหน่อยอ่ะ"
"เธอจะตามไปดูแลฉันที่บ้านเหรอไ
"เรื่องอะไรฉันต้องไปล่ะ"
"อ้าว ไหนว่ารักฉันไง"
"ไม่เกี่ยวเลยนะ ฉันก็ต้องไปทำงานของฉันนะ"
"เวลาเลิกงานก็ได้"
"นี่ โจ เธออย่ามาพูดให้ฉันดีใจเล่นเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ เธอออกจากโรงพยาบาล
ก็คงมีสาวมารอเธอมากมายแล้ว"
"หึงเหรอ"
"ฉันไม่มีสิทธิ์นี่ ช่างมันเถอะ กินข้าวดีกว่า"
"มน หันมามองฉันพูดนะ"
"เธอก็ปล่อยมือฉันก่อนซิ จับอยู่ได้อ่ะ"
"ฟังฉันก่อน เรามาเริ่มต้นใหม่กันนะ"
"........."
"ฉัน คงยังบอกเธอไม่ได้ ว่าฉันรู้สึกอย่างไรกับเธอ
แต่ตอนนี้ ฉันขอให้เราลองมาคบกันดีไหม
หากเธอเบื่อฉัน ฉันยินดีจะจบ"
"เธออย่ามาพูดเล่นเลย คนที่จะเบื่อ คือเธอมากกว่า"
"แสดงว่า เธอ ยอมคบกับฉันใช่ไหม"
"ขี้ตู่อ่ะ"
"งั้นก็ไม่ปล่อยมือ"
"เฮ้ย ไม่ได้นะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า"
"อ้าว เขินเป็นด้วย นะ เพิ่งเคยเห็นนะเนี่ย"
"บ้าเหรอ คนนะ ทำไมจะเขินไม่เป็นล่ะ"
"ตกลงก่อนซิ"
"อืม..........."
"ขอบคุณครับ...."
......................................................
"อ้าว เสร็จยัง โจ เตรียมกลับได้แล้ว"
"เสร็จแล้วคร้าบบ"
"งั้นกลับเถอะ"
"เดี๋ยวซิจ๊ะ จะรีบกลับไปไหน"
"ฝน "
"จ้า แหม ออกจากโรงพยาบาลทั้งทีไม่บอกกล่าวเพื่อนฝูงเลยนะ"
"ขอโทษ ฉันนึกว่าเธอยุ่งน่ะ"
"แล้วมาคนเดียวเหรอครับ"
"เอ่อ ... ค่ะ"
"ยังไม่ได้คุยกันอีกเหรอ"
"เขา... เขาไหนไม่รู้ ฉันหาเขาไม่เจอ"
"โธ่ อย่าเพิ่งกังวลใจไปเลยนะ เดี๋ยวเขาก็กลับมา"
"ฉันกลัวว่า เขา จะไปไม่กลับมา"
"แต่เขาสัญญากับเธอไว้แล้วนี่ ว่าจะรอเธอตลอดไป"
"ก็ใช่ แต่ว่า ฉันกลัว"
"เธอต้องเชื่อใจเขาซิ ถ้าคนเรารักกันก็ต้องเชื่อใจเขา"
"จ้ะ ฉันก็จะรักษาสัญญา จะรอเขาตลอดไป"
"ไปกันดีกว่าครับ สาวสาว คุยอะไรกันไม่สนุกเลย เนอะ ผมอยากกลับบ้านแล้ว"
"ได้เลย ไปเถอะฝน วันนี้ ฉันจะทำ......................... "
.............................................
นี่มันก็เกือบเดือนแล้วนะ
เขาไปไหนกัน เขาจะจำได้ไหม
วันนี้ เป็นวันเกิดฉัน
มีแต่คนมาอวยพรมากมาย
ทั้งพ่อ แม่ พี่น้อง เพื่อน
แต่ฉันยังรอเขาอยู่
ตอนนี้ ฉันอยู่ที่ริมทะเล
เสียงคลื่นมันทำให้ฉันรู้สึกวังเวง
ใกล้จเที่ยงคืนแล้ว ใกล้จะหมดเวลาแล้ว
เขาจะไม่มาอวยพรให้ฉันเชียวหรือ
เขาโกรธอะไรฉันมากมายนักหนา
ฉันเสียใจ ฉันขอโทษ
.............................
"ภู คุณกับมาหาฉันได้ไหม ฉันอยากเจอคุณ
ฉันอยากให้คุณเป็นคนสุดท้ายที่อวยพรให้ฉัน
ฉันขอโทษ ที่ฉันไม่ได้อธิบายให้คุณฟัง
ฉันเสียใจ ที่ไม่ได้บอกคุณว่า ฉันรอคุณเสมอ
ภูขา เมื่อไหร่คุณจะกลับมาคะ ฮือ ฮือ ภู"
..
....
......
.........
"อยู่ไกลเพียงไหน ก็อยู่ใต้ฟ้า ยังเห็นดารา บนฟ้าดวงเดียวกัน
ลมอาจเปลี่ยนแปร เมฆอาจเปลี่ยนผัน ความรักเรายังมั่นคงไม่เปลี่ยนไป
ตัวอยู่ห่างไกล ใจอยู่ตรงนี้ ร้อยล้านนาทีไม่มีวันห่างหาย
อดใจรอฉัน อีกหน่อยได้ไหม รอรับคนไกล คืนอ้อมใจของเธอเหมือนเคย
สัญญาจะกลับมาหาเธอคนดี คิดถึงทุกที เมื่อยามที่ลมรำเพย
รอยตักเคยหนุน ยังอุ่นอยู่ไหมทรามเชย
วันรักเราลงเอยจะขอชิดเชย ให้อุ่นหัวใจ
อยู่ไกลเพียงไหน ก็อยู่ใต้ฟ้า ยังเห็นดวงตา ส่องมาข้ามขอบฟ้าไกล
บอกว่าฝันหา บอกว่าห่วงใย รอรักคืนใจ คนอยู่ไกลหัวใจคงเดิม"
"....."
"ฟ้า"
"ภู"
......
"โอ๋ ๆ อย่าร้องไห้นะ คนดี ผมขอโทษ"
"คุณไปไหนมาคะ ภู ฉันขอโทษ ที่ไม่ได้บอกคุณเรื่องโจ ฉันคิดว่า..."
"ไม่ต้องพูด แล้ว ผมเข้าใจคุณหมดแล้ว คุณอย่าร้องไห้นะ"
"แล้วทำไม คุณไม่มาหาฉันล่ะคะ"
"พอดี เกิดเรื่องที่บริษัท นิดหน่อยน่ะครับ ผมเลยไม่มีเวลามาพบคุณ"
"แล้วคุณรู้ได้ยังไงคะว่าฉันอยู่ที่นี่"
"ผมมีคนบอกอยู่ครับ"
"ใครคะ???"
"ก็มน ไง"
"มน????"
"อ้าว ก็มนเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับหวานน่ะครับ"
"อ๋อ"
"ผม คิดถึงคุณมากเลยนะ"
"นี่ขนาดคิดถึงมากนะคะ"
"ก็ผมไม่ว่าง จริง ๆ นี่คะ"
"คนใจร้าย ปล่อยให้เสียใจตั้งนาน จะโทรมาบอกสักคำก็ไม่มี"
"อยากให้คุณเซอร์ไพรซ์ไง"
"ค่ะ อ้อ แล้ววันนั้นที่คุณเห็น..."
"ผมรูแล้วโจบอกผมเอง"
"อ้าว แล้วทำไมพวกคุณ ไม่บอกฉันล่ะ"
"งั้นผมจะรู้เหรอ ว่าคุณรักผมแค่ไหน"
"รู้หรือยังล่ะคะ"
"โธ่ รู้แล้วครับ สัญญานะครับว่าต่อไป จะไม่ทำแบบนี้อีก"
"อ้อ ตะกี๊ คุณร้องเพลงอะไรให้ฉันฟังล่ะคะ"
"อ้าว คุณนี่ขึ้ลมจริง ๆ นะครับ อย่างนี้ต้องทำโทษก่อน"
"บ้า!!!! ทำอะไรแบบนี้คะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงเราก็จะแต่งงานกันอยู่แล้ว"
"แล้วเพลงนั้น"
"ก็เพลงที่คุณให้ผมฟัง ก่อนที่เราจะจากกันไงครับ"
"คุณยังจำได้"
"ทำไมผมจะจำไม่ได้ล่ะ ผมฝึกร้องเพื่อคุณโดยเฉพาะนี่คะ"
"ภูคะ ขอบคุณค่ะ"
"ผมรักคุณ นะครับ ผมขอทวงสัญญาอีกรอบ
แต่งงานกับผมนะครับ"
"ค่ะ ฝนจะแต่งงานกับคุณ ขอบคุณค่ะ"
............................................
สุดท้าย รักของฉันกับภู ก็ลงเอยด้วยดี
ฉันดีใจจัง ที่เรารักษาสัญญาที่ให้ไว้ต่อกัน
ส่วน มนกับโจ ฉันก็ยังเห็นว่า เขาทั้งสองรักกันดี
เผลอ ๆ อาจมีข่าวดีในไม่ช้า
อีกไม่กี่วันแล้วซินะที่ฉันกับภู จะได้แต่งงานกัน
สัญญา ... จากคนไกล ซึ่งฉันเคยคิดว่ามันคงไม่มีจริง
บัดนี้ มันทำให้ฉันรู้ว่า คำสัญญานั้นมีค่ากว่าที่ฉันคิด
ฉันรักคุณค่ะภู
...................................................
สัญญาที่เราเคยให้ไว้ ผมไม่มีวันลืม
และจากนี้ต่อไป
ผมจะไม่ปล่อยให้คนสำคัญของผม
ไกลจากผมไปอีก
ผมไม่อยากให้มี สัญญา .. จากคนไกลอีก
เพราะผมไม่อยากห่างจากเธอ
ผมรักคุณ ครับ ฝน
.............................
สัญญา จากคนไกล
แม้ยามใด ไม่หวาดหวั่น
สัญญา มีให้กัน
แม้นานวัน ไม่มีลืม
20 กรกฎาคม 2548 14:41 น.
ลอยไปในสายลม
"เสียงที่เธอนั้นไม่ได้ยิน
หัวใจฉันพูดกับเธอ ทุกทีที่พบ...ที่ได้เจอ
ฉันรู้ว่าเธอไม่เคยจะสัมผัสถึง...ในใจฉัน
มันเปลี่ยนไปแล้วคำว่าเพื่อน"
.................................
ใครกันช่างสรรหาเพลง
เฮ้อ เมื่อไหร่ ฝนจะมานะ
โอ๊ย เมื่อไหร่เธอจะฟื้นล่ะ โจ
ฉันอยากคุยกับเธอนะ ไม่ใช่นั่งมองเธออย่างนี้
ฉันยังจำได้ ที่สัญญากับตัวเองไว้
หากเธอฟื้น ฉันจะบอกเธอว่ารักเธอ
ขอร้องล่ะ ฟื้นขึ้นมาเถอะ นะ
....................................................
"ขอโทษนะ ที่ทำให้ต้องเสียเวลางาน"
"ไม่เป็นไรหรอก อย่าคิดมาเลยฝน แต่ว่า คุณจะไม่บอกผมหน่อยหรือว่าเกิดอะไรขึ้น"
"คือว่า เพื่อนฝน น่ะ เขาเป็นเนื้องอกในสมอง เขาผ่าตัดไปเมื่อวาน
ตอนนี้ ยังไม่ฟื้นเลย ฝนก็เลย..."
"ไปเป็นกำลังใจให้ ว่างั้น ใช่ไหม"
"อืม..."
"ดีจัง มีเพื่อนอย่างฝนเนี่ย อย่างนี้ ผมรักตายเลย"
"บ้า พูดอะไรก็ไม่รู้"
"ยิ่งตอนฝนเขิน ยิ่งน่ารักนะ"
"...."
...............................................................
"มน โจ เป็นไงบ้าง"
"โจ เขา ฮือ เขายังไม่ฟื้นเลยอ่ะ"
"ทำใจดี ๆ ไว้ นะ งั้น ฉันเข้าไปเยี่ยมเขานะ"
"อืม.. แต่.."
"อ๋อ นี่ ภูจ้า"
"หวัดดีค่ะ"
"ครับ.."
"เข้าไปด้วยกันก็ได้นะคะ"
"ครับ"
"ภูขา ภู มาทำอะไรที่นี่คะ หวานคิดถึงคุณแทบแย่"
"คุณหวาน"
"แหม จะมาหาหวานเหรอคะ รู้ได้ไงว่าหวานอยู่ที่นี่"
"................."
"อ๋อ นี่แฟนคุณที่ไปหาคุณวันนั้นนี่คะ สวยดีนะ ยิ่งมาเห็นใกล้ ๆ แล้ว"
"อย่ามายุ่งกับฝนนะ..."
"....."
"ฝน ครับ เดี๋ยวคุณเข้าไปก่อน เดี๋ยวผมขอจัดการอะไรให้เด็ดขาด"
"ระวังนะคะ เขาเป็น..."
"ไม่เป็นไรหรอกครับ งานผมหาใหม่ได้ แต่คุณ ผมหาใครมาแทนไม่ได้"
"ขอบคุณค่ะ"
"คุณหวานครับ เราคงต้องคุยกันให้รู้เรื่องแล้วล่ะ"
"ก็ได้ค่ะ"
................................................
"นี่ ฝน คนนั้นใครน่ะ"
"อ๋อ เพื่อนร่วมงาน ภูน่ะ"
"หน้าคุ้น ๆ นะ"
"ทำไมเธอรู้จักเขาเหรอ"
"อืม คุ้น ๆ น่ะ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า"
"ไม่รู้ซิ"
"ฉันว่า ฉันพอรู้ งั้นเดี๋ยวฉันจัดการให้
เดี๋ยวเธอ เข้าไปหาโจก่อนแล้วกันนะ"
"อืม... อย่าทำอะไรรุนแรงนะ"
"จ้า"
...........................................
เฮ้อ ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นไหม
หวังว่า มน คงไม่ทำอะไรรุนแรงนะ
ขอให้ภูตกลงกับคุณหวานอะไรนั่นให้ได้ก่อนแล้วกัน
จะได้ไม่มีปัญหา
โจ คุณจะฟื้นขึ้นมาไหม???
.......................................
"คุณหวาน ผมขอบอกคุณอีกครั้งนะครับ ว่า ผมมีคนรักแล้ว แล้วก็กำลังจะแต่งงานกันด้วย"
"แต่ตอนนี้ก็ยังนี่คะ หวานรักคุณนะ"
"แต่ผมไม่ได้รักคุณ"
"งั้น ฉันจะ"
"คุณจะทำอะไรก็เชิญ บอกพ่อคุณให้ไล่ผมออกก็ได้นะ ผมยินดี"
"คุณ...."
"ขอบคุณนะครับ สำหรับความรู้สึกดีดี ที่คุณให้ผม แต่ผมคงรับมันไว้ไม่ได้"
"ไม่ นะ หวานรักคุณ นะคะ"
"หวาน!!!!!!"
"พี่มน"
"อ้อ หวานนี่เอง พี่ก็นึกว่าใคร แล้วมาทำอะไรแถวนี้"
"ก็คุณลุงให้มาตามพี่มนนั่นแหล่ะ"
"แล้วที่เธอยืนตรงนี้ ทำอะไรน่ะ"
"เอ่อ คือ..."
"หวานเป็นน้องคุณเหรอครับ"
"ไม่ใช่ค่ะ ลูกพี่ลูกน้องน่ะค่ะ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นคะ"
"อ๋อ เราเคลียร์กันเรียบร้อยแล้วค่ะ"
"แน่ใจนะ ยัยหวาน"
"แน่ใจค่ะ"
"ดีแล้ว ไม่งั้น พี่จะไปฟ้องคุณอา"
"โธ่ พี่มน อย่านะคะ พี่ก็รู้น่ะ ว่าพ่อหวานเป็นยังไง"
"งั้นก็ดีแล้ว กลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ตามมา"
"แต่ว่า..."
"ไหนว่าเคลียร์กันแล้วไง"
"ก็ได้ค่ะ เชอะ ไม่สนก็ได้"
"ขอโทษแทนน้องด้วยนะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ ที่ทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น"
"ไม่เป็นไรค่ะ งั้นเราไปเยี่ยมโจกันดีกว่านะคะ
ไม่รู้ว่า โจจะฟื้นขึ้นมาไหม"
"ทำไมต้องเป็นฝน ล่ะครับ"
"เอ่อ คือว่า คือ เขาสนิทกันมากน่ะค่ะ"
"แค่นั้นเหรอครับ"
"ค่ะ คุณคิดอะไรคะ"
"อ๋อ เปล่าครับ ไม่มีอะไร"
......................................
ทำไมผมต้องรู้สึกแปลก ๆ ด้วยนะ
ทำไม ฝนไม่บอกผมเลยสักคำ ว่ามีเพื่อนสนิทตั้งแต่แรก
แต่ผมจะพยายามไม่คิดมาก
มันคงไม่มีอะไรจริง ๆ
ผมคงคิดไปเอง
..................................
แต่ว่า....
"ฝน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"โจ!!!!"
"คุณภูคะ คือ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมคงเข้าใจถูกแล้ว ขอบคุณนะครับ
ฝากลา ฝนด้วยนะ"
"คุณภู คะ อาจจ..............."
.....................................
ทำไม ผมจะต้องไปเห็นภาพแบบนั้นด้วยนะ
ไหน คุณบอกว่า เขายังม่ฟื้น
แต่ทำไม ผมถึงเห็น เขากับคุณ กอดกัน
ทำไมคุณไม่บอกผม ทำไม
ผมมันไม่ดีตรงไหน
ก็ได้ หากมันเป็นความสุขของคุณ ผมยินดี
ผมยินดี.....
...................................................
เออ.. ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าฉันเป็นอะไร
เขาเรียกว่าหึงหรือเปล่านะ
แต่ฉันไม่มีสิทธิ์ นี่ เขาจะกอดกลับใครก็เรื่องของเขา
แต่ฉันว่าคนที่เจ็บกว่าฉัน
คงเป็นคุณภูแหล่ะ
อืม คงต้องรีบไปบอก ฝน
.......................................................
"ฝน โจ"
"มน ฉันฟื้นแล้ว ไม่ดีใจเหรอ"
"ดีใจซิ แต่ว่า ฝน เมื่อกี๊ ภู.... เขา.... เอ่อ"
"เขาไปไหนล่ะ"
"เขาไปแล้ว ฝากลาเธอด้วย"
"เกิดอะไรขึ้น"
"เขานึกว่าเธอ เอ่อ กับโจ"
"ภู....................."
"ตามเขาไปซิฝน"
"แล้วโจไหวแน่นะ"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวมนก็ดูแลเราเองแหล่ะ"
"แหม ใช้เลยนะ"
"ไม่ได้เหรอ"
"อืม เดี๋ยวเรา ดูแลโจเอง"
"ขอบใจนะ งั้นเราไปก่อนนะ บายจ้า"
"บาย"
.....................................................
19 กรกฎาคม 2548 18:51 น.
ลอยไปในสายลม
"หากคนอย่างฉันตายจากไป
เธอเศร้าใจหรือเปล่า
หนึ่งคนที่ข้างเธอยามเหงา
มันมีค่าสักแค่ไหน... สำหรับเธอ"
......................................................
"ฝน ฟัง ภูก่อนนะ ฝน"
"ได้ ภู ภูอยากพูดอะไร ภูรีบพูดเลยนะ"
"ฝนโกรธผมมากเลยเหรอ"
"ฝนยังมีสิทธิ์ โกรธภูอีกเหรอ"
"มีซิ ฝนมีสิทธิ์ ทุกอย่าง และจะมีตลอดไป"
"ก็ได้ ฝนโกรธภู ทำไมภูต้องหลอกฝนด้วย"
"ภู ไม่ได้หลอกฝนนะ ภูยังรักษาสัญญา เหมือนเดิม"
"แล้วที่ฝนเห็นล่ะ"
"มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ"
"งั้น ภู อธิบายมาซิ ฝนจะเชื่อภู"
"ก็ได้ .... หวาน เขาเป็นลูกเจ้าของบริษัทที่ ภูทำงานอยู่
ภูก็ไม่รู้นะว่า เขาคิดยังไงกับภู
แต่สิ่งที่รู้ ก็คือ ผมไม่ได้คิดอะไรกับเขา
แล้ววันนี้ เขาก็ตามผมมา
ก็อย่างที่คุณเห็นนั่นแหล่ะ
เขา....."
"ฝน ขอโทษ"
"ขอโทษผมทำไม คุณไม่ผิดนี่"
"แต่ ฝน.."
"คุณร้องไห้ ทำไมกัน ผมใจไม่ดีนะ"
"ภู.......... ฮือ ฮือ"
"ฝน คุณอย่าร้องนะ ผมอยู่นี่แล้วไง โอ๋ๆๆ อย่าร้องนะคนดีของผม"
"ภูคิดถึงฝนบ้างไหม"
"คิดซิ คิดถึงใจแทบขาดเลย ตอนที่ฝนบอกว่าจะยังไม่กลับ ผมเสียใจมาก"
"ฝนขอโทษ"
"ไม่เป็นไรหรอก ผมเข้าใจว่าคุณต้องมีสิ่งที่ทำให้คุณกลับไม่ได้"
"คือว่า ...."
"ถ้ายังไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรนะ ส่วนเรื่องหวาน คุณเข้าใจผมนะ"
"ค่ะ ฝนเข้าใจคุณ แต่ว่า คุณจะเดือดร้อนไหมคะ"
"ไม่เป็นไรหรอก หากเขาเห็นว่า ลูกสาวเขา สำคัญกว่าพนักงานอย่างผม ผมก็จะหางานใหม่"
"แล้ว..."
"เอาน่า ถามเยอะจริง เราไปหาอะไรทานกันดีไหมครับ"
"ได้เลยค่ะ"
"เฮ้อ เด็กขี้แย หายร้องไห้แล้ว แต่เสื้อผมเปียกหมดเลยนะ"
"บ้า แค่นิดเดียวเอง เดี๋ยวฝนทำอาหารแก้ตัวแล้วกันนะคะ"
"เดี๋ยว ฝน แล้วสัญญา ของเราล่ะ คุณว่าไง"
"ฝน ... เอ่อ "
"ทำไมล่ะ"
"ก็คุณน่ะ ไม่ขอนี่"
"ฝน!!!!!"
"ค่ะ ฝนตกลงตามสัญญาที่เรามีให้กันค่ะ"
"คุณทำให้ผมเกือบจะคลั่งแล้วนะ"
"คุณก็ไม่คลั่งนี่คะ"
"ผม รัก คุณ แต่งงานกับผมนะ"
"ค่ะ ฝนจะแต่งงานกับคุณ"
"ขอบคุณครับ"
................................................
ผมดีใจเหลือเกินที่ฝนยอมแต่งงานกับผม
ผมกลัวนะ กลัวมากเลย
หากคำตอบที่ได้ คือไม่
แต่มันก็ไม่เป็นอย่างที่คิด
อีกอย่างเรื่อง หวาน ทำผมไม่สบายใจ
ตอนนี้ ผมก็ไม่สบายใจ นะ ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น
แต่ฝนก็สัญญากับผมแล้วว่า
ฝนจะเชื่อใจผม
แล้วผมก็จะไม่ทำให้ฝนเสียใจแน่นอน
แม้ผมจะตกงาน ผมก็ไม่กลัว
..............................................
ฉันดีใจ ที่ได้บอกเขา
ตอนแรก ฉันหึงเขามาก
แต่ฉันก็มาคิดได้ว่า
คนเรารักกัน ก็ต้องเชื่อใจกัน
จริงไหม
ดังนั้น ฉันจึงเลือกที่จะเชื่อเขา
แต่ฉันก็กังวลอยู่เหมือนกัน
กลัวว่า โจ เขาจะเป็นอะไรหรือเปล่า
ฉันภาวนาให้เขาหายไวไว
........................................
ณ เวลาเดียวกัน
ทำไม โจ ยังไม่ออกจากห้องผ่าตัดล่ะ
ฉันใจไม่ดีเลยอ่ะ
เธออย่าเพิ่งทิ้งฉันไปนะโจ
อยู่เป็นเพื่อนทะเลาะกับฉันก่อนนะ
เฮ้อ เมื่อไหร่จะออกมาซะทีนะ
โอ๊ย ทำไงดีล่ะ จะโทรบอกฝนดีไหมเนี่ย
โอ๊ย แต่โจห้ามไว้
เอาไงดี โอ๊ยไม่ได้แล้ว
โทรบอกดีกว่า
ก่อนที่จะไม่มีเวลา
เอร์ เบอร์อยู่ไหนนะ
เอ๊ะ ทำไมฉันต้องรวนขนาดนี้เนี่ย
อ๊ะ เจอแล้ว
"คุณครับ เป็นญาติคนไข้ หรือเปล่าคะ"
"อ๋อ เป็นเพื่อนน่ะค่ะ พอดี คุณลุงคุณป้าไปพักผ่อนอ่ะค่ะ
แล้ว เอ่อ คนไข้เป็นไงบ้างคะ หมอ"
"คือว่า..... เอ่อ คงต้องรอดูอาการคืนนี้ น่ะครับ
ถ้าคนไข้ฟื้น เขาก็จะรอด แต่ถ้าไม่ ... เอ่อ"
"แล้วผลการผ่าตัดเป็นไงบ้างอ่ะคะ แบบว่า ..."
"อ๋อ คือการผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยน่ะครับ แต่ขึ้นอยู่กับกำลังใจคนด้วยนะครับ"
"กำลังใจ..."
"เอ่อ งั้นหมอ ขอตัวก่อนนะครับ"
"ค่ะ ขอบคุณ คุณหมอมากนะคะ"
................................................................
นี่ฉันควรจะทำไงดีนะ
โทรหาฝนดีไหม
แต่ว่า โจ ไม่อยากหใทร
แต่ถ้าไม่โทร โจก็จะ.......
เอาะ เป็นไงเป็นกัน ยอมโดนด่า อ่ะ
...............................................
"ฮัลโหล จ้า"
"ฝนเหรอ คือว่า เราจะบอกว่า ตอนนี้ โจผ่าตัดเรียบร้อยแล้วนะ
แต่ว่า.."
"ทำไม"
"คือโจต้องการกำลังใจน่ะ ฉันก็เลยคิดว่า เธอน่าจะเป้นกำลังใจที่ดีให้เขา"
"แล้วทำไมเธอเพิ่งมาบอกฉันล่ะ"
"ก็โจไม่อยากให้เธอเป็นห่วง และอยากให้เธอกลับไปหาคนรัก
ไม่อยากเห็นเธอเสียใจ เขารักเธอมากนะ"
"แต่ฉัน... คือ ฉัน"
"ทำไมล่ะ เพื่อเพื่อนสักครั้งได้ไหม"
"พรุ่งนี้ ฉันนัดกับภูไว้น่ะ"
"งั้นเธอก็พาเขามาด้วยซิ"
"คือ...."
"นะ นะ ฉันขอร้องล่ะ"
"เอ่อ... ก็ได้อ่ะ เพื่อเธอนะเนี่ย"
"ทำไมต้องเพื่อฉัน"
"เอาน่า ฉันรู้นะว่าเธอคิดไรอยู่น่ะ"
"เอาเถอะ เธอจะคิดยังไงก็เรื่องของเธอนะ แต่ช่วยมาด่วนเลยนะ"
"ได้ แล้วฉันจะรีบบอกภูนะ"
..............................................
แล้วจะทำอย่างไรดี ควรจะเล่าเรื่องให้ภูฟังดีไหม
หรือไม่ต้องเล่า
แค่เพียงบอกว่าจะไปพบเพื่อนเก่า
อืม งั้นไม่เล่าดีกว่า
ภู คงไม่โกรธฉันหรอกมั๊ง
..................................
เหตุการณ์บางอย่างไม่ควรบอก
แต่บางสิ่งหากไม่บอก
มันจะทำให้เข้าใจผิดหรือไม่????
10 กรกฎาคม 2548 15:15 น.
ลอยไปในสายลม
"แม้ไม่ใช่คนโปรด อย่างคนอื่นเขา
แม้จะดูว่างเปล่าในสายตาเธอ
ไม่เคยทำให้คำ ว่าฉันรักเธอ
ลดน้อยลงได้เลยสักวัน"
"มน เธอเปิดเพลงนี้ทำไมอ่ะ"
"อ้าว ก็ฉันชอบฟังนี่ เธอไม่ฟัง ก็อุดหูไปเลย"
"โห ทำไมใจร้ายกับคนป่วยจังครับ"
"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเพราะเลย แหม กำลังรอคนเฝ้าที่แสนดีอยู่ล่ะซิ"
"ไม่เกี่ยวสักหน่อย เราเพียงอยาก พูดกับเธอดีดี ก่อนที่จะไม่มีโอกาส"
"โจ เธออย่าพูดแบบนั้นเลย ยังไง เธอก็ต้องหายนะ"
"เธออย่ามาทำตาแดงแถวนี้ซิ มน ฉันยิ่งรู้สึกผิดนะ"
"ทีหลังเธอ ก็อย่าพูดแบบนี้อีกซิ"
"ก็ได้ ฉันจะไม่พูด อืม อีกไม่กี่วัน ฉันก็จะเข้าผ่าตัดแล้วซินะ ฉันไม่มั่นใจเลยว่ามันจะเป็นเหมือนเดิม"
"ไม่หรอก เธอต้องหายซิ อย่างน้อย ๆ ลุกมาทะเลาะกับฉันก่อนก็ยังดี"
"มน..."
"หืมมม..."
"ช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม"
"อะไรล่ะ"
"คือ ... เอ่อ คือ.... ฉันอยากให้ฝนเขารีบกลับไปทำงาน แล้วก็กลับไปหาคนรักของเขาน่ะ"
"นั่นมันเรื่องของเขานะ เธอจะทำอย่างไร"
"นี่ไง ฉันอยากให้เธอช่วย"
"แต่ถ้าฝนไป แล้วเธอ จะเอากำลังใจจากไหนเขาผ่าตัดล่ะ"
"ฉัน.... แต่ถ้าฉันปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ ฉันรู้สึกไม่ดี ฉันกลัว กลัวว่าจะต้องจากกันทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้ถึงความสุขของฝนน่ะ"
"เธอ รัก ฝนมากขนาดนี้เชียวหรือ"
"ยังไง ตอนนี้ เรากับฝนก็เป็นเพื่อนกันนี่ จะให้เราเห้นแก่ตัวแบบนี้ได้ไง"
"แล้วเธอจะให้ฉันช่วยอะไรล่ะ"
"ก็...."
.....................................................
"ฝน จ๋า"
"อ้าว มน มีอะไรเหรอ เรากำลังจะไปเยี่ยมโจ พอดีเลยอ่ะ"
"เอ่อ .... อ๋อ โจน่ะเหรอ เขากลับบ้านได้แล้วจ้า"
"จริงเหรอ ดีใจจัง งั้นเราไปเยี่ยมโจที่บ้านกัน"
"เอ่อ แต่ว่า ตอนนี้โจเขายังต้องพักผ่อนอยู่น่ะจ้ะ อีกอย่างนะ ต้นอนี้เขาก็อยู๋บ้านด้วย ให้เขาได้อยู่กับครอบครัวเขาเถอะนะจ๊ะ"
"อืม ก็ดีนะ งั้นเดี๋ยวเราไปเยี่ยมเขาวันหลังก็ได้"
"แต่ฉันว่านะ เธอกลับไปทำงานที่กรุงเทพได้แล้วแหล่ะจ้า เพราะว่า เอ่อ เธอก็ขาดงานมานานแล้วนะ ยังไม่ทันได้เริ่มงาน ก็ขาดงาน ซะแล้ว เดี๋ยวเขาจะว่าเอานะ"
"อืม จริงซิ ลืมไปเลยอ่ะ งั้นเราคงต้องกลับจริง ๆ แล้วล่ะ"
"อืม..."
"งั้นยังไง ช่วยดูแลโจด้วยนะ"
"จ้า ยังไงซะ โจก็เพื่อนเรานะ"
"แค่เพื่อนเหรอ"
"เอ๋........."
"เรารู้นะว่าเธอคิดยังไงอ่ะ"
"..."
"เธอกับเราก็คบกันมา เกือบ 2 ปี แล้วนะ เราจะไม่รู้เลยเหรอ"
"อย่าบอกเขานะ"
"ไม่หรอก เพราะเธอนั่นแหล่ะ ที่ต้องบอกเขา"
"ฉัน... ฉันไม่กล้าหรอก"
"เอาน่า ลองหน่อยจะเป็นไร เนอะ งั้น.... ฉันเตรียมตัวกลับเลยนะ"
"อืม อ้อ ว่าง ๆ พาแฟนมาเที่ยวที่นี่ก็ได้นะ"
"อืม... ไม่รู้ว่าเขาจะโกรธฉันหรือเปล่าน่ะ"
"เอาน่า ไม่หรอกจ้า"
"ขอบใจนะ แล้วเจอกันจ้า"
"โชคดีนะ"
.................................................
นี่ ฉันจะได้กลับไปเจอภู แล้วซินะ
เขาจะดีใจไหมเนี่ย ที่ฉันกลับไป
ฉันกลัวจัง กลัวเขาโกรธฉัน
จะโทรไปบอกเขาก่อนดีไหมนะ
ไม่ดีกว่า เดี๋ยวเขาจะไม่ตื่นเต้น
แต่ตอนนี้ ฉันซิ ตื่นเต้นมากเลยล่ะ
.....................................................
"ฝนกลับไปแล้วหรือ"
"อืม เธอไม่เสียใจแน่นะ"
"แน่ซิ อย่างน้อย ๆ ฉันก็ดีใจที่ได้ทำประโยชน์ ก่อนที่จะ..."
"ไหน สัญญาไว้แล้วไงว่าจะไม่พูด"
"ขอโทษ นะ อืม งั้นเธอไปทำงานได้แล้วล่ะ"
"นี่มัน เลิกงานแล้วย่ะ ฉันมีเวลาอยู่กับเธอ จนกว่าเธอจะเข้าผ่าตัดพรุ่งนี้เลย"
"...."
"เอาน่า เพื่อนกัน ทิ้งกันได้ไง"
"มน...."
"เดี๋ยววันนี้ฉันนอนเฝ้าเธอที่นี่นะ"
"อืม..."
...................................................
"นี่คุณหวานครับ คุณอย่ามายุ่งกับผมได้ไหม ผมบอกแล้วไง ว่าผม มีแฟนแล้ว"
"มีแฟนก็เลิกกับแฟนได้นี่คะ"
"มันเรื่องของผม คุณไม่เกี่ยว"
"แต่ฉันรักคุณนี่ นะคะ ภู หวานรักคุณนะ"
"นี่ คุณหวาน ปล่อยผมนะครับ"
"ไม่ หวานจะกอดคุณไว้อย่างนี้ คุณจะทำอะไรหวานคะ ถ้าหวานเจ็บ หรือมีบาดแผล รับรองเลยค่ะ ว่าคุณ ไม่ได้ทำงานต่อแน่"
"คุณ......................"
"ภู คะ ฝนกลับมาแล้......................... "
"ฝน ......................"
"นี่น่ะเหรอคะ ภู ขา แฟน ภู"
"หวาน คุณ ปล่อยผมได้แล้ว อย่ามายุ่งกับผมอีกนะ ปล่อย!!!!!"
"โอ๊ย!!! คุณกล้าทำกับฉันขนาดนี้เลยหรือ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน"
"ฝน รอผมด้วย ฝน......"
....................................................
เหตการณ์บางอย่าง เราไม่สามารถ ที่จะห้ามมันได้
แต่เราสามารถ ที่จะรับฟังเหตุผลกันได้
แล้วนางเอกของเราจะยอมรับฟังหรือไม่ คอยติดตามกัน........
6 กรกฎาคม 2548 15:32 น.
ลอยไปในสายลม
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
"หวัดดีครับ"
"ภู นี่ฝนนะ"
"ฝนเหรอ มาถึงหรือยังครับ"
"ภู จ๋า คือว่า ฝนต้องขอโทษด้วยนะ ตอนนี้ ฝนยังกลับไปไม่ได้"
"............"
"ภูอย่าโกรธ ฝนนะ ถ้าฝนทำธุระเสร็จ แล้วฝนจะกลับไป"
"อืม..."
"ภูพูดกับฝนหน่อยนะ"
"ไม่เป็นไร ภู เข้าใจ ฝนทำธุระให้เสร็จ แล้วภูจะรอ"
"......"
"ภูจะไม่ถามฝนหรอกว่าธุระของฝน คืออะไร ภูเชื่อใจฝนเสมอนะ"
"ขอโทษนะภู หากว่า ภูเจอคนที่ดีกว่าฝน ภูก็ไปได้เลยนะ เพราะฝนไม่รู้ว่าฝนจะต้องอยู่นานเท่าไหร่"
"....."
"ฝน เสียใจ ฝนไม่แน่ใจว่า ฝนจะรักษาสัญญาของเราได้หรือไม่"
"ทำไมล่ะ"
"......"
"ไม่เป็นไร ฝนยังไม่ต้องบอกภูก็ได้นะ ยังไง ภูก็จะรอฝน เมื่อไหร่ที่ฝนกลับมา สัญญาที่เราให้ไว้ยังเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง"
"ภู....."
"ฝน ทำในสิ่งที่ฟ้าเลือกแล้วกัน"
"...."
"ฝน อย่าร้องไห้นะ ภูใจไม่ดี"
"......"
"รักฝน คิดถึงฝนเหมือนเดิมนะ"
"แล้ว..... แล้วฝนจะโทรหาภูนะ"
"อืม...."
"ขอบใจนะภู"
"..."
"ฝน ยังรักภูนะ แต่......."
"ไม่เป็นไร ฝน แค่ภูรู้ว่าฝนยังรักภูอยู่ ภูก็ดีใจแล้ว"
"...."
"ขอโทษอีกครั้งนะ ภู"
........................................................................
คุณรู้ไหม ถึงผมจะบอกว่า ไม่เป็นไร กับฝนแล้ว
แต่ผมก็ยังอดรู้สึกใจหายไม่ได้
ผมกลัวที่จะต้องเสียเธอไป
แต่ว่า ผมก็ไม่อยากทำร้ายจิตใจเธอ
และผมก็ไม่อยากรู้ว่า เหตุผลที่ทำให้เธอต้องผิดสัญญากับผม คืออะไร
เพราะผมคงรับไม่ได้
แต่ก็อย่างที่บอก ถึงอย่างไร ผมก็จะรอเธอ
ผม จะ รอ
.............................................
ฉันไม่ได้ต้องการที่จะทำร้ายคนที่ฉันรักเลย
ไม่ว่าจะวิธีไหนก็ตาม
แต่ฉันก็ไม่มีทางเลือก ไม่เลย
ภู ฉันรักเธอมาก
แต่ โจ เขาเจ็บอยู่
แล้วเขาก็ดีกับฉันมาก ฉันทิ้งเขาไปตอนนี้ไม่ได้
ภู เธอยังจะรอฉันใช่ไหม
ได้ ฉันก็จะมีเพียงเธอเท่านั้น
ถึงอย่างไร ฉันก็จะกลับไปหาเธอ ฉันสัญญา
.........................................
"ฝน คุณยังไม่กลับอีกหรือ"
"ยังค่ะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณก่อนยังไงคะ โจ"
"ผมเสียใจ ที่ทำให้คุณต้องกลับไปช้า"
"ไม่เป็นไรค่ะ เพื่อนก็ต้องช่วยเหลือเพื่อนซิคะ"
"ถึงอย่างไร เราก็คงเป็นได้แค่เพื่อนกันใช่ไหม ฝน"
"ฉัน ขอ โทษ"
"ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ ที่จริง ผมอยากอิจฉาเขานะ แต่ผมไม่อิจฉาเขาหรอก เพราะอย่างน้อย ๆ ตอนนี้ คุณก็ยังอยู่กับผม แม้มันจะไม่นานก็ตาม"
"คุณอย่าพูดอย่างนั้นเลยค่ะ โจ ยังไงคุณก็ต้องหายนะ"
"ไม่หรอก ผมรู้ตัวดี ยังไง ผมก็ขอบคุณ คุณมากเลยที่ยอมอยู่กับผม"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"เฮ้ หวัดดีฝน เป็นไงบ้างโจหายหรือยังอ่ะ"
"นี่ มน ทำตัวให้เป็นผู้หญิงหน่อยไม่ได้หรือยังไงนะ"
"ก็แหม เอาน่า เดี๋ยวเราก็เป็นเองแหล่ะ นายไม่ต้องมายุ่งหรอก อุตส่าห์มาเยี่ยมนะเนี่ย โดดงานมาเลย ยังจะมาว่าเราอีกอ่ะ ดูซิฝน โจอ่ะ บ่นเราอยู่เรื่อยเลย"
"เอาน่า มน ไม่เป็นไรหรอก ภู ก็แกล้ง มนเรื่อยเลยนะ อ้อ งั้น เดี๋ยวเรากลับหอก่อนแล้วกัน มนอยู่เป็นเพื่อนโจไปก่อนนะ"
"โอเค ได้เลยจ้า"
...............................
"เฮ้ โจ เป็นไงบ้างอ่ะ เจ็บมากไหม"
"ไม่หรอก เธออย่าทำหน้าแบบนั้นซิ เดี๋ยวใจไม่ดี"
"ก็เธอน่ะ ชอบทำให้เราตกใจอ่ะ"
"ขอโทษนะ ทุกอย่างที่เราเคยพูด มันไม่เป็นความจริงเลยนะ"
"เราเคยโกรธนายหรือไงล่ะ เอาน่า อย่าคิดมากนะ แล้วเรื่องเธอกับฝนล่ะ"
"มันเป็นไปไม่ได้หรอก ฝนเขาไม่ได้คิดอะไรกับเรา แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่นะ"
"เธอทำใจได้แล้วเหรอ"
"ใครจะทำใจได้ล่ะ แต่มันจำเป็นนี่ เธอไม่เคยมีความรัก เธอไม่รู้หรอก"
'โจ ทำไมเราจะไม่รู้ล่ะว่าเจ็บมันเป็นอย่างไร เธอต่างหาก ไม่เคยเข้าใจมัน เรารักเธอมานานแล้ว แต่เธอไม่เคยสนใจเอง ถึงเวลานี้ เราก็ยังรักเธออยู่นะ แต่เธอไม่เคยเข้าใจ ฉันอยากบอก แต่ฉันไม่กล้า เพราะฉันเป็นผู้หญิงไงล่ะ'
"มน เธอเป็นอะไรไป เงียบไปเลย"
"เปล่าไม่มีอะไร ฉันว่าเธอนอนดีกว่า เดี๋ยวฉันเฝ้าให้เอง"
"ขอบใจนะ"
"อืม ไม่เป็นไร"
...................................................................
ทำไมจะต้องเป็นฉัน ด้วยนะ ยัยมนเอ๋ย ดันมารักเพื่อนตัวเอง เฮ้อ แล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะ ก็ได้แต่เศร้าไปวัน วัน
พระเจ้า ช่วยลูกช้างด้วยนะ ขอให้โจหายด้วยเถอะ ถ้าหายนะ ลูกยอมไปโจเลยว่าลูกอ่ะรักเขา
เจ้าประคุณ สาธุ
........................................................
ผม โจไงครับ
อืม ผมเคยคิดนะว่า ผมคงจะรัก ฝนมาก
แต่มาถึงตอนนี้ ผมทำใจได้แล้วล่ะ
ถึงอย่างไร ผมก็คงเป็นได้แค่เพื่อนเขาจริง
เอาล่ะ ผมคงจะต้องทำอะไรสักอย่าง
แม้ว่าผมอาจจะมีเวลาเหลือน้อย แต่อย่างไรก็ตาม
ผมจะไม่ยอมให้ฝนต้องเสียใจเป็นอันขาด
อย่างน้อย น้อย ผมก็ยังมี มนเป็นเพื่อน
แล้วผมจะต้องเสียใจไปทำไมล่ะ
ผมควรจะทำสิ่งที่ถูกต้องซิ ใช่ไหม????
บางคนเกิดมาเพื่อเสียสละ
บางคนเกิดมาเพื่อที่จะรัก
แต่บางคนก็เกิดมาเพื่อรัก และเสียสละ
แล้วคุณล่ะ เป็นแบบไหน...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลอยไปในสายลม
หน้าส่วนตัว
1008
