28 มิถุนายน 2548 16:27 น.
ลอยไปในสายลม
"ก็มันคิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง ใจจะขาด
คิดถึงคนที่เราต้องจากมาไกล
แต่จะเหงาเดียวดายท้อแท้เพียงใด บอกใจต้องสู้ไป
หนึ่งจุดหมายต้องทำให้ได้ เพื่อคนที่คิดถึง"
เมื่อตอนเย็น เพื่อนของผม เปิดเพลงนี้ให้ฟัง ทำให้ผมคิดถึงเธอแทบขาดใจ
อีกไม่กี่ชั่วโมงที่จะถึงนี้ เธอของผมก็จะกลับมาแล้ว
ผมดีใจเหลือเกิน สัญญาที่เราเคยให้กันไว้ หวังว่าเธอคงจะจำได้
ผมไม่ได้ต้องการให้เธอมั่นในสัญญาผมหรอกนะ
ขอแค่เธอไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับผม ผมก็ดีใจแล้ว
ถึงเธอจะรักษาสัญญานี้หรือไม่ก็ตามที พวกคุณคงสงสัยล่ะซิว่าเราสัญญาอะไรกันไว้
ก็ไม่มีอะไรมากมาย เพียงแต่เธอสัญญากับผมว่า เมื่อเธอเรียนจบ เราจะแต่งงานกัน
ผมยังหวัง และผมก็รอเสมอ รอเธอกลับมาแต่งานกับผม
มีคนเคยถามผมว่า หากเธอเปลี่ยนใจ ผมจะทำอย่างไร
ผมไม่ได้ตอบไป เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
หากผมตอบว่า ผมก้ตามใจเธอ มันก็ดูเหมือนผมเป้นพระเอกไปหน่อย ผมคงไม่ได้เป็นพระเอกขนาดนั้น
แต่หากผมบอกว่า ผมไม่ยอม มันก็เหมือนกับว่า ผมไม่รักเธอ ผมต้องดูเป็นคนไม่ดีในสายตาเธอแน่นอน
ดังนั้นผมจึงไม่กล้าที่จะตอบ ไม่มีทาง เพราะผม เป็นผู้ชายที่รักษาคำพูดของตัวเอง หากทำไม่ได้ ผมจะไม่พูด
ตอนนี้ ผมจึงได้แต่ภาวนาว่า ในอีกไม่กี่ชั่วโมงที่ถึงนี้ เธอจะยังรักผม และกลับมาทำตามสัญญาของเราเหมือนเดิม
ผมคิดถึงเธอเหลือเกิน เมื่อไหร่จะถึงเวลาที่เธอกลับมาซะทีนะ
...................................................................................
ในอีกมุมหนึ่ง
อีกไม่กี่ชั่วโมงแล้ว ก่อนที่ฉันจะขึ้นรถ
ฉันคงจะต้องตัดสินใจเลือกแล้วใช่ไหม
ฉันไม่อยากที่จะต้องเลือกเลย
ฉันรักเธอ แต่ฉันสงสารโจ
ใช่ ฉันควรจะเลือกความรักซิ แต่ศีลธรรมตรงหน้าล่ะ ฉันควรจะทำอย่างไร
หรือฉันจะต้องเสียความรักไปหากฉันลือกศีลธรรม
ไม่ซิ ทุกอย่างอยู่ที่ฉันนี่ หากฉันเลือกศีลธรรม ฉันอาจไม่มีความสุขก็ได้
แต่ถ้าฉันเลือกความรัก ฉันอาจจะต้องจมอยู่ในความทุกข์ตลอดชีวิต
ตอนนี้ คนที่ยืนอยู่ข้างฉัน เป็นโจ
แต่ก็มีเธอ ที่ยืนรออยู่อีกฟากฝั่งหนึ่ง
ฉันควรจะทำอย่างไรดีนะ
....................................................
"คุณจะต้องกลับจริง ๆ แล้วใช่ไหม ฝน"
"ค่ะ ฉันคงต้องกลับแล้ว"
"ยังไงก็อย่าลืมคิดถึงผมบ้างนะ แม้เพียงเศษเสี้ยวของคนรักคุณก็ยังดี"
"ค่ะ ฉันจะไม่ลืมคุณ"
"ผมรัก คุณ นะ แม้ว่าคุณจะไม่รักผมก็ตาม"
............................................
และนี่ คือเส้นทางที่ฉันเลือก
ฉันเลือกความรัก
แต่ว่า...
.................
"โจ!!!!!!!! ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย !!!!!!"
.........................................
23 มิถุนายน 2548 18:10 น.
ลอยไปในสายลม
ฉันมาอยู่ที่นี่ ได้หลายปีแล้ว
ตอนนี้ ฉันก็ใกล้จะเรียนจบ จะได้กลับไปทำงานที่ฉันรักแล้ว
ฉันดีใจเหลือเกิน และที่สำคัญ
ฉันกำลังจะได้กลับไปหาคนที่เคยสัญญาว่า จะรอฉันตลอดไป
ไม่รู้ว่าเขาจะยังรอฉันอยู่หรือเปล่านะ
ความจริง ฉันไม่ได้อยากที่จะทำให้เขาเสียใจเลย
แต่ว่า หลังจากที่เราสองคนจากกันวันนั้น
ฉัน...... ฉันได้พบกับโจ เขา... ดีกับฉันมาก
และเป็นเพื่อนฉันในยามที่ฉันเหงา
ตอนฉันอยู่ที่นี่ ก็มีเพียงเขานี่แหล่ะ ที่ทำให้ฉันมีความสุข
จนตอนนี้ ฉันคิดว่า ฉันอาจจะชอบเขาเสียแล้ว
อีกอย่าง วันนั้น เขายังมาบอกรักฉันด้วย
เขาว่า "แม้คุณจะมีใครแล้วก็ตาม แต่ผมขอที่พูดคำ คำนี้ กับคุณสักครั้ง ก่อนที่ผมอาจจะไม่ได้พูดมันอีก ผม รัก คุณ"
เขาบอกกับฉัน และเขาก็ไม่เคยเรียกร้องความรักของฉันตอบแทน
หากฉันยังไม่มีใคร ฉันคงรับรักโจไปแล้ว
แต่เพราะเขา ที่กำลังรอฉันอยู่ ทำให้ฉันสับสนนัก
ฉัน ตัดสินใจไม่ถูก
ใช่ บางที พวกคุณอาจจะว่าฉันเลวก็ได้ แต่ว่า ฉันไม่อยากทำให้ใครเสียใจ
คนที่รอฉัน ... ฉันรักเขา เพราะเขาคือคนแรก และเขาจะอยู่ในใจฉันตลอดไป
คนที่รักฉันอีกคน ... ฉันก็รู้สึกดีกับเขา แต่ว่าฉันยังไม่แน่ใจว่าฉันรักเขาหรือไม่
ฉันควรทำอย่างไรดี หากฉันกลับไป นั่นหมายความว่า ฉันเลือก เขาคนที่รอฉัน
แต่หากฉันอยู่ นั่นคือ ฉันเลือกโจ
ฉันนี่มันแย่จัง มีคนรักอยู่แล้ว แต่กลับปันใจให้ชายอื่น
เอาล่ะ ฉันคงต้องเลือก เขา คนรักที่ดีของฉัน ฉันควรจะรักษาสัญญา ที่ให้ไว้ ใช่ไหม
......
ใช่ ตอนนั้น ฉันตัดสินใจที่จะเลือกทางเดินเส้นเดิม
แต่ว่า ตอนนี้ ฉันกลับไม่แน่ใจอีกครั้ง เพราะฉันเพิ่งรู้ว่า
โจ.... โจ เป็นเนื้องอกในสมอง สิ่งนี้ ทำให้ฉันตัดสินใจไม่ถูก
ใช่ โจบอกว่า ฉันไม่ต้องห่วง ขอให้ฉันมีความสุขกับคนรัก
แต่ฉันจะทิ้งเขาไปได้อย่างไร ในเมื่อเขาดีกับฉันมาก
แม้ว่าฉันจะรักโจได้ไม่เท่ากับที่รักเขา
แต่มันก็มากพอจะทำให้ฉันสับสน และไม่กล้าตัดสินใจ
คุณคิดว่าฉันจะเลือกอะไร
ระหว่าง ความรัก กับ ความถูกต้อง
ทำไม..... ทำไมจะต้องเป็นฉันที่เจอเรื่องแบบนี้ด้วย
แล้วฉันจะเลือกสิ่งใดดี
ฉันควรจะเลือกใคร
ฉันควรจะเลือกใคร?????
.................................................................
บางครั้ง ความรัก กับ ความถูกต้อง เป็นคนละเรื่องกัน หากคุณต้องเลือก ระหว่าง ความรัก กับความถูกต้อง คุณจะเลือกสิ่งใด???
17 มิถุนายน 2548 19:12 น.
ลอยไปในสายลม
"สัญญาจะกลับมาหาเธอคนดี
คิดถึงทุกทีเมื่อยามที่ลมรำเพย
รอยตักเคยหนุน ยังอุ่นอยู่ไหมทรามเชย
วันรักเราลงเอย จะขอชิดเชยให้อุ่นหัวใจ...."
พวกคุณเคยได้ยินไหม เพลงนี้ อาจจะไม่เคยก็เป็นได้
เธอ ของผมgเป็นคนให้ผมฟังเพลงนี้ ..... หากมีโอกาส ผมจะร้อง.....ให้เธอของผมฟัง
ไม่รู้ว่าเธอ ยังจะรอคอย และจำสัญญาของเราได้หรือไม่
ในช่วงที่เรายังอยู่ด้วยกัน ผม รัก เธอ มาก เลยล่ะ
ถึงตอนนี้ ก็ยังรักอยู่นะ บางคนอาจจะคิดว่าผม เลิก รัก เธอ แล้ว
แต่ ผมยืนยันได้ ว่าผมยังไม่เคยเลิกรักเธอ แม้ว่าเราจะห่างไกลกัน
เธอของผม ไปเรียนต่อในที่ที่ไกลแสนไกล
ผมไม่อยากระบุนะว่า มันเป็นที่ไหน เพราะพวกคุณอาจจะว่า ผมเว่อร์ ก็ได้
แค่เธอห่างจากผม ไปเกิน ร้อยกิโล ผมก็ว่ามันไกลแล้ว
ยิ่งช่วงนี้ ผม ทำงาน เธอเรียนต่อ เรายิ่งไม่ได้พบกัน
แต่ก็ใช่ว่า ผมจะเลิกรักเธอ เลิกคิดถึงเธอ หรือแม้กระทั่ง เลิกห่วงใยเธอ
ผมไม่เคยคิดเลย และผมเชื่อว่า ถึงอย่างไร ความรู้สึกเหล่านี้
ไม่มีทางที่จะอยู่บนหัวผมได้
พวกคุณรู้ไหม สมัยก่อน ผมไม่เคยชอบฟังเพลงเลย
แม้ว่าเธอของผม จะพยายามให้ผมฟังแค่ไหน ผมก็จะฟังผ่าน ๆ ไปเท่านั้น
จนบางครั้งเธอก็น้อยใจ ว่าผมไม่สนใจเธอ
แต่ตอนนั้น ผมไม่ชอบจริง ๆ แต่ผมก็พยายามฟังนะ
เพราะเธออีกนั่นล่ะ ที่ทำให้ผมฟังเพลง
แต่หลังจากที่เราห่างไกลกัน ผมกลับชอบฟังเพลงขึ้นมา
เพราะอะไร พวกคุณรู้ไหม
เพราะว่าผมคิดถึงเธอไง เมื่อใดก็ตามที่ฟังเพลง
ผมจะรู้สึกเหมือนได้อยู่ใกล้เธอ ..............จริง ๆ นะ................
โดยเฉพาะ เพลง ๆ นี้ เธอให้ผมฟัง ก่อนที่เธอจะไปเรียนต่อ
ความหมายของเพลงนี้มันดีมากเลยล่ะ
มันเหมือนส่งผ่าน ความรู้สึกของผม ไปถึงเธอได้
และส่งผ่านความรู้สึกของเธอมาถึงผมได้เหมือนกัน
ผมนั่งฟังเพลงนี้ จนผมร้องได้ทั้งเพลงแล้วล่ะ
และผมก็ตั้งใจไว้ว่า ผมจะร้องเพลงนี้ให้เธอฟัง เมื่อเราพบกัน
แม้ว่า ตั้งแต่เราคบกันมา ผมจะไม่ได้ร้องเพลงให้เธอฟังก็ตาม
และที่สำคัญ ผม จะกระซิบข้างหูของเธอด้วยว่า
ผม รัก เธอ
อีก ไม่กี่วันเท่านั้น เธอก็จะเรียนจบแล้ว ไม่รู้ว่าเธอยังคิดถึงผมอยู่หรือเปล่านะ
อยากให้เธอกลับมาหาผมเร็ว ๆ จัง
ถึงอย่างไร ผมก็จะรอ รอ เธอ เสมอ
.....................................................
คน หนึ่ง คน เฝ้ารอ คนอีกคนหนึ่ง แล้ว คนอีกคนล่ะ ยังเฝ้ารอ เขาอยู่หรือไม่?????
11 มิถุนายน 2548 14:04 น.
ลอยไปในสายลม
ถึง เธอ ที่รักของฉัน
นี่ คงจะเป็นจดหมายฉบับสุดท้ายแล้ว ที่ฉัน สามารถจะเขียนถึงคุณได้ ในความจริง ฉันอยากที่จะเขียนจดหมายถึงคุณ ฉันอยากที่จะนั่งคุยกับคุณ ฉันอยากที่จะร้องเพลงให้คุณฟัง และฉันก็ยังอยากที่จะนั่งมองคุณ แต่ว่าตอนนี้ ฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว
ที่รักคะ นี่กี่ปีแล้วนะ ที่เราจากกัน เกือบ 30 ปีแล้วกระมังคะ ฉันยังจำได้นะ ก่อนที่เราจะจากกัน คุณได้มอบรูปถ่ายใบสุดท้ายให้กับฉัน ตอนนี้ มันยังอยู่ในกรอบที่เดิมนะคะที่รัก ฉันไม่เคยเปลี่ยนที่ของมันเลย ไม่กล้าแม้แต่จะหยิบขึ้นมาดู เพระอะไรน่ะหรือคะ เพราะว่า ฉันกลัวว่ามันจะทำให้ความทรงจำที่ดีระหว่างเรากระทบกระเทือนไงคะ ฉันชอบรูปนั้นมาก บางครั้งฉันอยากที่จะหยิบรูปนั้นมากอด แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะหยิบ แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่ฉันได้เห็นรูปนั้น ฉันก็มีสุขแล้วค่ะ
ที่รักคะ ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ หลายเดือนที่ผ่านมา ฉันขาดการติดต่อกับคุณไป ไม่ว่าจะวิธีใด ช่วงนั้นฉันไม่ค่อยสบายค่ะ ปวดหัวเหลือเกิน อยากพบคุณมากเลยค่ะ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ใช่ไหมคะ แต่ฉันก็พยายามที่จะหายเพื่อที่จะได้มาคุยกับคุณแบบนี้อีกไงคะ ที่รักคะ คุณเบื่อที่จะฟังเรื่องที่ฉันเล่าหรือยังคะ ถึงคุณจะเบื่ออย่างไร แต่คุณคงต้องทนฟังหน่อยนะคะ เพราะว่าฉันตั้งใจเล่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้คุณฟัง และที่สำคัญ ที่ฉันไม่เคยลืม ก็คือ เรื่องของเรานะคะ ที่รัก เรื่องของเราทุกเรื่อง ฉันจดจำได้ดีค่ะ สิ่งที่คุณบอกฉันไว้ ฉันไม่เคยลืม เดี๋ยวนี้ฉันเข้มแข็งขึ้นมากกว่าตอนที่จากคุณใหม่ ๆ มากมายเลยล่ะค่ะ แต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยน สำหรับฉัน ก็คือ ฉันยังรอคุณเสมอนะคะ แต่ สงสัยว่า ฉันคงไม่ต้องรอคุณแล้ว แต่ คุณอาจจะต้องรอฉันหน่อยนะคะ
ที่รักคะ ฉันรู้ตัวดีค่ะ ว่าตอนนี้ ฉันใกล้จะได้ไปพบกัยคุณแล้ว ฉันเหนื่อยเหลือเกินค่ะ ที่รัก เรื่องหลายเรื่องมันเร้ารุมฉันมากมาย จนฉันจะรับไม่ไหวอยู่แล้วค่ะ ยิ่งตอนนี้ ฉันป่วย แต่ฉันไม่อยากให้คุณรู้ค่ะ ว่าฉันป่วยเป็นอะไร คุณรูไว้แค่เพียงว่า อย่าเพิ่งไปไหนนะคะ รอฉันด้วย อีกไม่นานฉันจะตามคุณไปค่ะ ที่รัก
คุณจำได้ไหมคะ วันนี้ วันอะไร ที่จริง ฉันไม่ควรจะถามคำถามเดิมหรอกค่ะ ถึงอย่างไร ฉันก็รู้ว่าคุณไม่เคยใส่ใจกับวันสำคัญ ๆ แต่คุณจะใส่ใจในทุกวันของเรา แต่ฉันก็ยังอยากถามอยู่ดีค่ะ ............................. วันนี้ เป็นวันแรกที่คุณบอกรักฉันยังไงคะ ยังจำได้ไหมคะ มันก็หลายสิบปีมาแล้ว แต่ฉันก็ไม่มีวันลืมค่ะ ฉันถึงเลือกวันนี้เป็นวันส่งสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะมีให้คุณได้
จดหมายฉบับนี้ มันคงเป็นฉบับสุดท้าย และที่สำคัญ..............กุหลาบดอกเดิมที่ฉันเก็บไว้ตั้งแต่วันแรกที่คุณให้ ก้จะเป็นสิ่งสุดท้าย ที่ฉันจะส่งให้คุณ แล้วเมื่อไหร่ที่เราได้พบกันอีกครั้ง คุณช่วยส่งดอกกุหลาบดอกนี้คืนให้แก่ฉันได้ไหมคะ นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะขอนะคะ ที่รัก
วันนี้ ฉันจะไม่ร้องไห้ค่ะ ที่รัก เพื่อคุณ ฉันจะยิ้ม แม้ว่า ในใจของฉันจะเศร้า หรือเสียใจเพียงใด ขอให้คุณรู้ไว้นะคะ ที่รัก ไม่มีวันใดที่ฉันไม่รักคุณ และไม่มีวันใด ที่ฉันไม่เคยรอคุณ ฉันรอคุณเสมอ และจะรอตลอดไปค่ะ
รอฉันด้วยนะคะ ที่รัก
จาก คนที่รักเธอ
ฟ้า
......................................................................................................................
เส้นทางชีวิตของคนสองคน อาจจบลงที่ความลงตัว แต่มีหลายที่มิอาจจบลงด้วยความลงตัวได้ อาจจะต้องรอต่อไป รอ รอ และรอ จนกว่าจะถึงวันนั้น
*เดียวดายกลางสายลม*
บินไปเดียวดาย..กลางสายลมแปรปรวน...
เพียงทะเลครวญ....ฟังคล้ายเป็นเพลงเศร้า...
ค่ำคืนนี้ฉันเพลีย..ฉันเหนื่อย..ฉันหนาว
และเหงาเหลือเกิน...
ไม่เคยมีใคร..มีรักแท้จริงใจ...
จ้องมองทางใด..ดูเคว้งคว้างว่างเปล่า...
ฝ่าลมฝนลำพัง...มากี่ร้อนหนาว....
จนล้า...สิ้นแรง...
* ไม่อยากเห็นภาพใด..แม้แต่ท้องฟ้า...
อยากจะพักดวงตา...ลงชั่วกาล....
จะไปซุกตัวนอนซ่อนกายในเงาจันทร์...
จะหลับฝันไม่ขอตื่น..ขึ้นมา.....
คงจะมีเพียง...ลมหายใจรวยริน....
เอนกายบนดิน...ยอมรับความแพ้พ่าย....
ปีกของฉันมันหนัก....บินต่อไม่ไหว....
จะขอพักกายชั่วกาล.....
................................................................
7 มิถุนายน 2548 12:58 น.
ลอยไปในสายลม
หากฉันเลือกได้ ฉันอยากเป็นเพียง คนข้างใจ ของเธอ.....
..................................................................
ท้องฟ้า เริ่มมีหมอกในยามเช้า
แม้จะไม่มาก แต่ก็พอมองเห็น
ทำให้ฉันรู้สึกว่า ทำไมหนอ หมอกเหล่านี้ จึงสูญหายไป หลังจากที่ สุริยา สาดแสง
แต่ฉันก็พบคำตอบซึ่งเป็นเพียงคำตอบทางวิทยาศาสตร์เท่านั้น
หลังจากนั้น ฉันก็พบก้อนเมฆก้อนโต ลอยอยู่บนท้องฟ้า
ทำไมเมฆเหล่านี้ จึงเริ่มรวมกัน จนแสงอาทิตย์ หายไปเสียแล้ว
คำตอบก็ยังคงเป็นวิทยาศาสตร์เช่นเดิม
จากนั้นไม่นาน สายฝนก็สาดเทลงมาจากฟากฟ้า
เหตุใด เมฆจึงกลายมาเป็นสายฝน ทั้ง ๆ ที่ มองไม่รู้เลย
คำตอบ ที่ได้ก็เป็นวิทยาศาสตร์อีก
ไม่เคยมีครั้งใด ที่จะมีคนมาอธิบาย สิ่งเหล่านี้ ด้วยการสัมผัสจากใจ
มีแต่จะอธิบาย เพียงเพราะวิทยาศาสตร์เท่านั้น
แต่ มีคนหนึ่ง ที่เขา อธิบาย ในแบบของเขาให้ฉันฟังว่า
"หมอก เหล่านั้นเปรียบเสมือนความสดชื่นไงครับ มันมิได้หายไปไหนหรอกครับ แต่มัน ถูกแสงอาทิตย์ แสงแห่งความกล้าเข้ามาบดบังเท่านั้น เมื่อใด ที่แสงสุริยาหายไป เมื่อนั้น หมอกแห่งความสดชื่นเหล่านั้นจะกลับมา
เมฆ หรือครับ เมฆเหล่านั้น ก็เหมือนกับอุปสรรคต่าง ๆ ไงครับ บางครั้ง มันก็จะมีมากมาย แต่บางครั้ง มันก็จะไม่มีพบเห็นเลย อุปสรรคเหล่านี้ ก็เหมือนจะเข้ามาบดบังแสงแห่งความกล้า ให้หายไปยังไงล่ะครับ แต่สักวันอุปสรรคเหล่านั้นจะหมดไป ดังที่เขากล่าวว่า วันที่ฟ้าแจ่มใสยังไงล่ะครับ
สำหรับผม สายฝน ก็คือความรัก ที่นำความชุ่มฉ่ำมาให้ เกี่ยวกับเมฆยังไงหรือครับ ก็ตรงที่ สายฝนเกิดเมฆ ดังนั้น เนี่ย ผมจะบอกคุณว่า แม้ในเวลาที่เรามีอุปสรรค แต่ว่า มันก็ยังมีความรัก หล่อหลอมอยู่ด้วย ไม่ว่าจะอย่างไร ความรัก จะไม่มีวันทอดทิ้ง เราไปได้หรอกครับ เหมือนผมยังไงล่ะครับ ความรักที่ผมมีให้คุณมิมีวันเปลี่ยนไปไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ตาม"
นี่เป็นคำพูดที่เขาบอกกับฉันไว้ ฉันไม่มีวันลืมเลย ฉันรักเขาเหลือเกิน แม้วันนี้ ฉันก็ยังรอเขากลับมาเสมอ เขาไปในที่ที่ไกลจากฉันนัก แต่ฉันก็ยังรอ รอที่จะบอกกับเขาว่า ฉัน ยัง รัก เขาเหมือนเดิม และฉันยังรอสายฝน แห่งความรักที่เขามอบให้ฉันตลอดไป..............................
...............................................................
หน้าส่วนตัว
933
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลอยไปในสายลม
