11 กันยายน 2547 10:25 น.
ลอยไปในสายลม
"เฮ้ย ดาว ทางนี้ๆๆๆๆ เร็วดิ ช้าจังเลยอ่ะ" นัทพูด
"เออ...รีบอยู่เนี่ย"
"ทำไมช้านักล่ะ"
"ก็คนมันกำลังมีความสุขนี่หว่า"
"อ๋อ สุขแล้วลืมเพื่อนเหรอ"
"ไม่ใช่ แค่อยากมีเวลาให้เอกบ้างเท่านั้นเอง"
"เออ ไม่เป็นไรหรอก ...เรารอได้เสมอ..."
ตั้งแต่ ดาว คบกับเอก ดาวก็เริ่มห่างเหินกับนัท ทุกวันก่อนกลับบ้าน ดาวจะต้องกลับกับนัทเสมอ แต่เมื่อคบกับเอก ดาวไม่เคยแม้แต่มาบอกลาว่า จะกลับ ไม่เคยแม้แต่จะอยู่เป็นเพื่อนยามที่งานของนัทไม่เสร็จ ไม่เคยอีกเลย
แต่แล้ววันหนึ่ง
"เฮ้ย เป็นไรอ่ะดาว ร้องไห้ทำไม"
"นัท ดาวๆๆๆ ฮือฮือ "
"ใจเย็นเพื่อน บอกเรามานะ เธอเป็นอะไร"
"เอก เอกเขา....ฮือ"
"ไม่ต้องร้อง ค่อยๆเล่ามีอะไรเหรอ"
"เอกเขามีคนอื่น เขาบอกเลิกกับดาวล่ะ นัท"
"อย่าเพิ่งคิดมาก.... เอกอาจไม่ทำอย่างนั้นก็ได้นะ....."
"ไม่จริง เอกทิ้งดาวไว้ข้างถนนคนเดียว ไม่กลับมาเหลียวแลเลย ฮือ ฮือ"
"ไม่ต้องร้องนะ ถึงดาวไม่มีใคร ดาวยังมีเพื่อนคนนี้ไง นะ นะ "
"เอกจะไม่กลับมาอีกแล้วใช่ไหม"
"ไม่เป็นไร เราก็อยู่กันได้นะ อย่าทุกข์ใจไปเลย"
"นัท ดาว...ดาว ขอบใจนะ"
ก็แค่นี้ คำปลอบใจมากมายออกมาจากปากนัท แต่ดาว พูดได้แค่ ขอบใจ...
วันเวลาผ่านไป นัทยังคงดูแล ปลอบโยน ห่วงใยดาวเสมอมา ไม่ว่าทุกข์แค่ไหน นัทไม่เคยทิ้งดาว แต่...ดาวก็ไม่เคยเอาใจใส่นัทเหมือนเดิม เพราะดาวกลัวว่าคนจะเข้าใจผิด ว่าผู้หญิงกับผู้หญิงจะ.......... นั่นทำให้นัทเสียใจลึก ๆ ที่ดาวเชื่อที่คนอื่นพูด มากกว่าเชื่อการกระทำของตน
แต่แล้วเหตุการณ์ ที่ ทำให้ทุกคนคาดไม่ถึง ก็คือ ......นัท ได้จากโลกนี้ไปอย่างสงบแล้ว.....
นัทเป็นโรคหัวใจ ขั้นรุนแรง หมอไม่สามารถช่วยชีวิตไว้ได้
"ทำไม ทำไม นัทไม่บอกดาวล่ะ ฮือ นัท ตื่นขึ้นมาซิ ตื่นขึ้นมา มาคุยกับดาวก่อน"
ไม่มีคำตอบรับจากนัท...........
"ดาวเหรอลูก นัทฝากของกับแม่ไว้ให้ดาวน่ะ"
"ขอบคุณค่ะ คุณแม่"
มันเป็นเทปที่นัท ตั้งใจจะมอบให้เป็นของขวัญวันเกิดกับดาว ในปีนี้ แต่....นัท...ก็อยู่ไม่ถึง...วันนั้น....
"สุขสันต์วันเกิดนะ เพื่อนรัก เราร้องเพลงเพราะๆ ให้เธอฟัง เธอตั้งใจฟังนะ มันเป็นของขวัญวันเกิดที่เราตั้งใจทำให้เธอมาก...........
นัทร้องเพลงใส่ไว้ 22 เพลง เท่ากับอายุของดาว เพลงสุท้าย คือ เพลง รักเธอทั้งหมดของหัวใจ........
เป็นไง เธอ ชอบมันไหม เราชอบทุกเพลงเลย แล้วเราก็เลือกเพลงที่เธอชอบฟัง ทุก ๆ เพลง ตั้งแต่เราคบกันมา เราจำได้เสมอว่าเธอชอบเพลงอะไร............ไม่ว่านานแค่ไหนก็ตาม เราเป็นเพื่อนกันนะ .....ถึงบางครั้งเธอ อาจจะลืม...เรา... แต่เราไม่เคยลืมเธอเลย.... เราห่วงเธอเสมอ... เรารู้ว่าเวลาของเราใกล้หมดแล้ว อีกไม่กี่วันนี้....... เราแค่หวังสักอย่าง ....... หวังให้เธอให้พูดคำบางคำ..... ที่เธอไม่เคยพูดให้เราฟัง....... แม้ว่าคำ ๆ นี้ เธอจะเคยบอกใครหลาย ๆ คน....... แต่เธอไม่เคยบอกเราเลย...... เรายังรอฟังเสมอนะ.....เพื่อน.......แด่เธอ....เพื่อน......ฉัน.........รัก.........เธอ............"
บางครั้ง คุณอาจจะพูด คำนี้ กับใครหลาย ๆ คน ทั้ง พ่อ แม่ แม้แต่แฟน
..........
แต่คุณลืมไปหรือเปล่า ยังมีคนที่คุณควรบอกกับเขาอีก 1 คน ก็คือ ........ เพื่อน........ คนที่คุณมองข้าม เวลาคุณมีความสุข คนที่คุณใฝ่หายามคุณทุกข์ คุณเคยไหมที่จะบอกเพื่อนคุณว่า............. ฉันรักเธอ..............
29 สิงหาคม 2547 10:20 น.
ลอยไปในสายลม
....
................
.................................
............................................
..... รัก.......เธอ
....แต่เราเป็นเพื่อนกัน.....
....เธอก็มีแฟนเธออยู่แล้ว......
ฉันมันก็แค่เพื่อนสนิท.......
ที่เธอให้กับฉัน...แค่....เพื่อน.......
...........................
ฉันเข้าใจ........
ฉันมันก็แค่......เพื่อน
เธอ....อาจไม่เคยเห็นค่า...ในตัวฉัน
เธอ....อาจมองความห่วงใยที่ฉันมีให้....เพียงแค่เพื่อน....
แต่เธอจะคิดไหม...ว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น
ฉันรู้ .... เธอ...มีเขา
...ฉันจึงไม่เคย...คิดเรียกร้องอะไรจากเธอ
...ฉันแค่อยากเห็นเธอ...มีความสุข....ก็เท่านั้น
...ไม่ได้หวังอะไรมาก.....
....ไม่ได้หวังให้เธอมารักฉัน.....
ไม่ได้หวังให้เธอ...มาเห็นใจฉัน.....
แค่เธอ.......ไม่.......ทุกข์.......ไม่......เศร้า.......ฉัน...ก็ดีใจ
ฉันหวังแค่...ให้คนที่เธอรัก....รักเธอ...มากกว่า...ที่ฉันรัก
ฉัน...ยอม...เป็น...เพียง...เพื่อน...เมื่อเธอต้องการ
ยอมเป็น...คนปลอบใจเมื่อเธอทุกข์.....
ยอม.............. ฉัน...ยอมทุกอย่าง
ที่....เธอต้องการ
เพราะ...........ฉัน...........รัก.............เธอ.................
เพื่อนสนิทของฉัน..................
24 สิงหาคม 2547 12:52 น.
ลอยไปในสายลม
ฉันไม่เคยรู้เลยว่า ฉันคิดกับเขาอย่างไร ทั้ง ๆ ที่เขาก็ดีกับฉันมาก เขาทำทุกอย่างเพื่อฉัน เขาทุกข์ เขาสุขไปกับฉันทุกครั้ง แต่ฉันไม่เคยหันไปมอง ฉันไม่เคยที่จะใส่ใจ เพราะว่าเขา คือ ..เพื่อนสนิท... เพื่อน.. ใช่ซิ คำนี้มั้ง ทำให้ฉันไม่คิดไม่หวังอะไรมากไปกว่านี้ ฉันไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน ว่าฉัน..คิดอะไร จนกระทั่ง.......ฉันต้องสูญเสียเขาไป ไม่ใช่การตายจาก แต่มันทรมานยิ่งกว่านั้น ก็คือ....... เขา.......แต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น
วันนั้น ฉันจำได้ ...เขาเดินมา แล้วบอกกับฉันว่า เราจะแต่งงานแล้วนะ เธอต้องไปงานเราให้ได้นะ เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางอก ฉันอึ้งไป ที่ทำได้เพียงพยักหน้ารับ ......เขาจะแต่งงานแล้ว เขาจะหายไปจากชีวิตฉัน เราเป็นได้แค่เพียง ...เพื่อนสนิทกัน .......... ฉันเสียใจมาก ...ทำไมฉันต้องเสียใจล่ะ... ฉันไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยดเดียว ไม่มีสักหยดเดียว เพราะฉันไม่อยากให้เขาต้องเป็นทุกข์ ฉันแคร์เขามากขนาดนี้เลยหรือ ฉัน .... ฉันรักเขาหรือ ฉันโง่เอง ทำไม ฉันไม่บอกเขาก่อน .....แล้วเขาล่ะ คิดยังไงกับฉัน แค่เพื่อนหรือ.... นี่เป็นคำถามที่คาใจฉันมาจนทุกวันนี้
มาถึงวันนี้ ฉันยังไม่แต่งงาน ฉันไม่รักใครอีกเลย และฉัน..ยังหวังว่า..ฉันจะได้คำตอบที่ค้างคาใจ
7 กรกฎาคม 2547 13:18 น.
ลอยไปในสายลม
แด่ความรักที่ยั่งยืน
ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ป่า มีบรรดาฝูงสัตว์เป็นเพื่อนเล่น
อยู่ด้วยกันนานมาน่าร่มเย็น ไร้ทุกข์เข็ญภัยพาลมาบีฑา
มีหญิงสาวนามหนึ่งนามว่า "นุช" เธอสวยสุดผุดผ่องน้องงามหนา
วัยแรกรุ่นยิ่งยั่วเย้าชวนชายตา นัยนาสุกสกาวราวดาวดวง
เธอนั้นมีคู่รักชื่อ"ปักษา" หล่อในแบบบ้านป่าท่าทางหวง
ปักษารักภักดีไม่หลอกลวง ชาวบ้านล่วงรู้ทั่วชั่วไม่มี
อีกไม่นานเขาจะขึ้นเป็นนายบ้าน เขาเชี่ยวชาญงานมากไม่เคยหนี
เป็นผู้นำชำนาญทุกอย่างดี เขานั้นมีคุณสมบัติที่เพียงพอ
ถ้าได้ขึ้นเป็นนายบ้านเมื่อไรนั้น เขาจะให้"พ่อปัน"ไปสู่ขอ
ขอน้องนุชสุดรักไม่อยากรอ นานเกินพอที่เรียนรู้ดูใจกัน
แต่เหตุการณ์พานร้าวฉานได้เกิดก่อน อรชรเจอหนุ่มหน้าคมสัน
เป็นพระเอกละครตอนกลางวัน ชื่อ"เสกสรรค์"เด่นดังทั่วเมืองไทย
มีกองถ่ายเข้ามาถึงที่นี่ มาขอที่ถ่ายทำย้อนสมัย
เพราะหมู่บ้านน่าอยู่ดูเป็นไทย นายบ้านใหญ่ตกลงไจในฉับพลัน
มีพระนางมาด้วยทั้งสวยหล่อ ชื่อนั้นหนอ"มยุเรศและเสกสรรค์"
ชาวบ้านต่างมาดูทั้งคู่กัน รวม"พ่อปัน"นายบ้านตามกันมา
ส่วนนุชน้องวัยสาวเหมือนคราวเคราะห์ ประจวบเหมาะพบเสกสรรค์ตรงนั้นหนา
ใต้ไม้ใหญ่ร่มรื่นดูชื่นตา นุชนั่งร้อยบุปผาให้แม่นาง
พระเอกหนุ่มเดินมาประสบพบ เมื่อได้สบหน้าตาระยะห่าง
ก็เกิดชอบขึ้นมาไม่ว่าพลาง เดินไปอย่างเชื่อมั่นในฝีมือ
เมื่อนุชเห็นเสกสรรค์พลันตื่นเต้น ดาราเด่นเดินมาน่านับถือ
ไม่เคยเห็นตัวจริงที่เล่าลือ ชื่อเสียงระบือลือนามตามนิยม
เธอชอบมองชอบดูคนน่ารัก เมื่อสบพักตร์ก็เขินอายเสจับผม
เขาเดินมาใกล้ใกล้ให้ได้ชม เขาว่าผมเธอสวยสลวยดี
ช่วงเวลาตอนนั้นใกล้ค่ำแล้ว พฤกษาแถวแถบนั้นพลันหมดสี
ปักษารอนุชน้องมองไม่มี แล้วคนดีอยู่ไหนไม่มาแล
จึงเดินหายอดรักมาในป่า เห็นกานดาคลอเคลียกับใครแน่
มองไม่ชัดหรือว่าใจไม่กล้าแล โอ้ดวงแขบอกทีว่านี่ใคร
ขืนใจเดินเข้าไปใจระทึก เริ่มรู้สึกหนาวเย็นเหมือนเป็นไข้
ก็ได้เห็นพระเอกหนุ่มกับหวานใจ นั่งซบไหล่พิงกันมันบาดตา
เขาจึงเรียกยอดรักหักห้ามจิต อย่าได้คิดอะไรไปไกลหนา
โอ้นุชน้องมานั่งอยู่ทำไมนา กลับเถิดจ้าค่ำแล้ว"แม่แก้ว"คอย
นางนั้นนั่งตกตะลึงอยู่กับที่ คบกันมาหลายปีพี่ไม่หงอย
ละอายใจเพราะไม่เคยให้ใครคอย ไม่เคยปล่อยร่างกายให้ชายชม
หรือบัดนี้เราหลงคารมเขา ดูใจเราเต้นถี่ไม่เหมาะสม
เรานั้นมีคู่รักอยู่เป็นคู่ชม จึงต้องข่มหัวใจคิดไกลเกิน
ตอนเดินกลับไม่มีใครยอมปริปาก เหมือนลำบากในใจไปนานเนิ่น
รักสามเส้าเศร้าใจใครจะเกิน ใครเลือกเดินทางใดตัดสินเอง
เมื่อถึงวันกองถ่ายถ่ายทำเสร็จ ก็สำเร็จตามคาดที่รีบเร่ง
เพื่อจะฉายให้ทันวันเปิดเพลง เพื่อบรรเลงมอบแด่คนสำคัญ
นุชน้องใจหายไม่คลายโศก ดูเหมือนโลกทลายไปใจโศกศัลย์
พี่ปักษาเห็นแล้วช้ำพอกัน แต่ให้ฉันนิ่งดูดายคงไม่ดี
ถึงอย่างไรน้องก็เป็นสุดที่รัก ยอมอกหักเพื่อให้น้องได้สุขศรี
จึงขอร้องแม่แก้วในครานี้ ให้คนดีไปอยู่กับคู่ใจ
นุชได้แต่ขอบคุณพี่ปักษา พี่มีค่าเกินกว่าหาใครได้
น้องจะมีพี่นี้ตลอดไป เป็นพี่ชายที่ดีตลอดกาล
พี่ได้แต่หักใจไปจากเจ้า เรื่องของเราถูกลิขิตทางขนาน
ไม่มีทางข้ามมาได้พบพาน พี่มองผ่านม่านน้ำตาอย่างอาลัย
ขอให้น้องได้พบพานกับความสุข ให้สนุกเบิกบานกับชีวิตใหม่
ขอให้เขาดูแลน้องด้วยใจ ถึงอย่างไรเราก็คงได้พบกัน
ทั้งนุชเสกอวยพรเหมือนกันว่า ให้ปักษาพบหญิงเป็นมิ่งขวัญ
เสกจะขอดูแลน้องนุชนั้น ทุกทุกวันอยู่ดีมีสุขใจ
ทั้งคู่ดูมีสุขทุกวันสวย ต่างร่ำรวยความรักมีมอบให้
แต่ก็เพียงความหลงที่ปลงใจ พอนานไปทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนแปลง
อยู่ด้วยกันนานมาสามเดือนแล้ว มีวี่แววว่าจะเริ่มหน่ายแหนง
เสกสรรค์เบื่อความเชยที่น้องแสดง เบื่อจะแสร้งทำดีต่อน้องนาง
เริ่มออกเที่ยวผู้หญิงทิ้งนุชอยู่ ไม่มาดูปล่อยให้อยู่อย่างทิ้งขว้าง
ปล่อยอยู่บ้านพานให้ใจอ้างว้าง เริ่มเลือนลางคิดถึงซึ่งไพรวัณฑ์
คิดถึงแม่แลคิดถึงญาติพี่น้อง เขาจะมองอย่างไรในตัวฉัน
คงว่าเลวที่ขอมาในครานั้น แล้วพ่อปันพี่ปักษาเป็นอย่างไร
เมื่อเริ่มคิดก็ละอายในสิ่งนี้ มันไม่ดีน่าอายมากใช่ไหม
อีกทั้งอยู่อยู่ไปกลับทุกข์ใจ ไม่มีใครเหลียวแลเลยซักคน
นึกว่าเขาจะรักจะคงมั่น แต่นานวันอยู่ไปใจหมองหม่น
เขาแค่หลอกเราให้ใจวกวน เขาเป็นคนโลเลเท่ห์แต่กาย
นางจึงตัดสินใจจะกลับบ้าน แต่ร้าวรานเกินไปใจสลาย
เมื่อกลับมาถึงบ้านพานละอาย ใจมิคลายกังวลจึงแอบมอง
นั่งแอบมองดูแม่ที่แก่เฒ่า เราเคยเฝ้าเอาใจให้ผุดผ่อง
แต่ตอนนี้ผอมแห้งยิ่งคิดตรอง แม่คงหมองเรื่องเราไม่รักดี
คงทำใจกลับไปไม่ได้อีก จึงหลบหลีกมาอยู่ตรงที่นี่
ใต้ต้นไม่ที่เราเลวไม่รักดี ในครานี้ขอชดใช้ในเวรกรรม
วอนเจ้าป่าเจ้าเขาโปรดรับรู้ หากลูกอยู่ต่อไปใจระส่ำ
จะขอตายชดใช้ซึ่งเวรกรรม ช่วยนำคำลูกนี้บอกพี่ชาย
ว่าขอโทษที่ทำในวันนี้ เพราะฤดีลูกนี้แตกสลาย
ฝากดูแลแม่นี้มิเว้นวาย หากลูกตายให้พี่ชายช่วยดูแล
ขออโหสิกรรมที่ลูกก่อ ลูกไม่ขออะไรให้ใครแก้
ลูกมันเลวลูกมันชั่วผัวไม่แล รอยรักแปรพ่ายแพ้แก่ความเลว
ใช้เถาวัลย์พันวนบนต้นไม้ แม้อาลัยแต่ใจดิ่งลงเหว
ผูกคอตายระลึกไว้ถึงความเลว มองเห็นเปลวไฟร้อนก่อนสิ้นใจ
ด้านเสกสรรค์มาไม่เห็นซึ่งนุชน้อง ก็ไม่มองไม่ตามหาน้องนั้นได้
กลับพาสาวอื่นมาเล้าโลมใจ ไม่อาลัยใส่ใจในตัวเธอ
ส่วนพี่ชายที่แสนดีพี่ปักษา เดินกลับมาจากป่าผ่านเสมอ
ผ่านตรงร่มไม้ใหญ่ใกล้ตัวเธอ ได้พบเจอเธออีกครั้งจึงดีใจ
แต่เขาพบเพียงร่างวิญญาณล่อง น้ำตานองหน้าชายใจหวั่นไหว
ทำไมน้องที่รักจึงจากไป ใจอาลัยเหมือนสลายกายแหลกตาม
ถึงน้องไปแต่ใจพี่ยังรัก ยังสมัครภักดีมิเกรงขาม
ยังหวังว่าน้องจะกลับทุกโมงยาม ฝากข้อความฝากดาวไปในทุกคืน
แต่ฟ้าคงใจร้ายกลั่นแกล้งพี่ ไม่ให้มีความสุขทุกข์ขมขื่น
มาเจอน้องเจอแต่ร่างสุดกล้ำกลืน ต้องทนฝืนกลืนกล้ำน้ำตาริน
แม้น้องจากพี่ไปในวันนี้ พี่ยินดีตามไปใจถวิล
แต่คงทำไม่ได้ใจหลั่งริน ต้องคุมถิ่นแดนดินนี้ต่อไป
พี่จะขอสัญญาต่อหน้าเจ้า ความรักเรายังอยู่มิไปไหน
พี่จะรักเพียงเจ้าไม่เปลี่ยนไป จะชาติไหนใจยังมั่นนิรันดร....
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลอยไปในสายลม
หน้าส่วนตัว
1002
